Μία συνέντευξη συζήτηση με τους Ribbons of Euphoria, οι οποίοι στο ξεκίνημα αυτής της γνωριμίας, έπαιξαν ζωντανά αγαπημένα κομμάτια αλλά και κομμάτια από τον καινούργιο τους δίσκο "You Don't Care", που κυκλοφόρησε το 2022.
Γιώργος Αντίθεση: Σας καλωσορίζουμε, εν όψει του 3ου progressive rock festival που θα πραγματοποιήσει η Αντίθεση. Στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν καλό, το κοινό να γνωρίζει την ιστορία των συγκροτημάτων που θα συμμετέχουν.
Θα ξεκινήσουμε κάπως διαφορετικά, ζητώντας σας να μας πείτε κάτι που δεν σας έχουν ρωτήσει ποτέ και επιθυμείτε να το αναφέρετε.
Νίκος Πουλάκης (κιθάρα,φωνή): Έχεις κάνει την πιο δύσκολη ερώτηση. Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κανείς, “γιατί γράφεις τραγούδια;”. Η απάντηση είναι πολύ απλή: είναι μία εσωτερική ανάγκη. Η ανάγκη του να εξωτερικεύσεις κάτι που συμβαίνει μέσα σου.
Όλοι θεωρούν αυτονόητο, ότι γράφεις τραγούδια για να βγάλεις χρήματα ή για να προβληθείς. Δεν είμαστε όμως,όλοι έτσι. Κάποιοι έχουν απλώς την εσωτερική ανάγκη να πουν κάτι. Οπότε, καθόμαστε και το φτιάχνουμε με ένα καλλιτεχνικό τρόπο, αυτό το κάτι. Δεν θέλουμε να το πούμε στο καφενείο με τους φίλους μας, θέλουμε να το διανθίσουμε με στοιχεία τα οποία δεν είναι καθημερινά.
Γιώργος Δασκαλάκης(κιθάρα): Πάνω στο ίδιο θέμα, από ένα σημείο και μετά, έχοντας παίξει μουσικές άλλες, γράφεις μουσική για να ανακαλύψεις, τί σου ταιριάζει εσένα πιο πολύ.
Δηλαδή, από όλα αυτά που έχεις παίξει, που έχεις μελετήσει, που έχεις ακούσει, τί σου βγαίνει. Όπως όταν μιλάς. Αναλόγως με ποιους έχεις μιλήσει, τι βιβλία έχεις διαβάσει, τι ταινίες έχεις δει, τι ταξίδια έχεις κάνει, θα μιλήσεις και ανάλογα. Κάπως έτσι, είναι και η μουσική. Είναι ένας τρόπος να ανακαλύψεις το τί είσαι και το τί μπορείς.
Αλλά, πέρα από αυτό, σου δίνει και μία ηθική ικανοποίηση, το να νιώθεις ότι παράγεις κάτι, πέρα από το να αναπαράγεις.
Χάρης Σιδέρης(μπάσο): Με έχει καλύψει ο Νίκος. Δηλαδή, κανείς δεν μου έχει κάνει αυτή την ερώτηση. Το γιατί να γράψεις μουσική.
Στέλιος Αλέξης(ντραμς): Επίσης, κι εγώ με τα ντραμς είχα από μικρός μία ευαισθησία, αλλά τα έπιασα μετά την ενηλικίωση. Αλλά, εκεί νομίζω που ψήθηκα αρκετά για να ασχοληθώ, είναι ότι ένιωθα ότι λείπει κάτι πιο πολύ, πάνω στα ντραμς, στην Ελλάδα, και θα ήθελα να το εξελίξω, να φτιάξω δικά μου πράγματα, τα οποία να είναι λίγο πρωτοπόρα σχετικά, όσο μπορώ. Εφόσον φυσικά, υπάρχει και η κατάλληλη σύνδεση και παρέα μουσικών.
Είμαι πρόσφατο μέλος στο συγκρότημα, μπήκα τον Οκτώβρη του 2021.
Χάρης Μπότσης(πλήκτρα): Εμένα, απλά βγάζει νόημα στη ζωή μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Γιώργος Αντίθεση: Η κιθάρα ήταν το πρώτο σου μουσικό όργανο, Νίκο; Και πώς ήρθε έπειτα, η ιδεά για αυτό το σχήμα; Ποιοι το ξεκίνησαν;
Νίκος Πουλάκης: Ναι, όταν ξεκίνησα, γρατζουνούσα μία μισοχαλασμένη κλασική κιθάρα ενός θείου, ο οποίος δεν βρίκεται πια εν ζωή. Καλός άνθρωπος.
 |
| 12/5/2019, Progressive Rock Days Vol II festival Αντίθεση |
Γιωργος Αντίθεση: Ποιο ήταν το όνομα του και ποιοι συμμετείχαν;
Νίκος Πουλάκης: Λεγόταν Pelotas en Fuego, ήταν ισπανική μετάφραση του Balls on Fire.
Τότε παίζαμε με τον Θανάση Στρογγύλη, ο οποίος ήταν και ο original ντράμερ των Ribbons of Euphoria. ‘Ηταν ο Νίκος Κραβαρίτης στο μπάσο, κι εγώ κιθάρα, προφανώς. Τραγουδιστής ήταν ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, ο οποίος αργότερα έφτιαξε μία funk μπάντα. Και ο Θάνος Καρακαντάς στα πλήκτρα, ο οποίος είχε έρθει στα δύο τελευταία χρόνια των Pelotas en Fuego.
 Θανάσης Στρογγύλης |
| 12/5/2019, Progressive Rock Days Vol II |
Νίκος Πουλάκης: Ναι, ο Θάνος βρίσκεται μόνιμα στη Γερμανία.
Αυτό το group, ξεκίνησε το 1998. Ήμουν 18 χρονών, τότε. Όλοι οι άλλοι, λίγο μεγαλύτεροι.
Ξεκινήσαμε πρόβες οι τρεις μας. Προσπαθούσα ο ίδιος να τραγουδήσω. Εντάξει! Άσ’τα, εκείνη την εποχή! Οπότε αναγκαστήκαμε να βρούμε έναν τραγουδιστή.
Τότε ήταν, το 2006, ένα χρόνο μετά, που τηλεφώνησα στον δάσκαλο της φωνητικής μου, τον Σταύρο Ζουλιάτη.
 |
| 12/5/2019, Progressive Rock Days Vol II |
Δεν περίμενα θετική απάντηση, διότι ο Σταύρος ήταν πάντα, υπερβολικά πολυάσχολος.
Τότε, ήταν ιδιοκτήτης του Baseline studio στον Ταύρο. Τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω πως ψάχνω έναν τραγουδιστή για τη μπάντα και μου λέει 'ναι, αμέ! Θα’ρθω!' -'Δεν το περίμενα αυτό!' του λέω. Και ήρθε!
Αυτή ήταν η απαρχή, λοιπόν.
Γιώργος Αντίθεση: Ποιες ήταν οι επιρροές σου εκείνη την εποχή, Νίκο;
Νίκος Πουλάκης: Δεν ξέρω αν μπορείς να τα πεις επιρροές, αυτά που μου συμβαίνουν. Η λέξη επιρροή, έχει μία πολύ συγκεκριμένη σημασία. Σημαίνει, ότι κάτι σε δεσμεύει τόσο δυνατά, που σε υποχρεώνει να ακολουθήσεις τη ροή του.
Δεν νομίζω, ότι μου έχει συμβεί, ποτέ αυτό. Πραγματικά, πιστεύω ότι δεν έχω επιρροές, έχω ερεθίσματα. Υπάρχουν πράγματα, που με τραβάνε δεξιά και αριστερά, αλλά όχι επιρροές.
Γιώργος Αντίθεση: Όταν πρωτοξεκίνησες τί επιρροές είχες;
Νίκος Πουλάκης: Στην αρχή αρχή, αν μιλάμε για το όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα, φυσικά και ήταν ο Hendrix. Δεν θα το πω επιρροή. Ήταν η βασική προϋπόθεση! Θεωρούσα, ότι αν δεν μπορείς να παίξεις Hendrix, δεν μπορείς να παίξεις κιθάρα!
Γιώργος Αντίθεση: Ποια ήταν τα μουσικά ερεθίσματα του συγκροτήματος;
Νίκος Πουλάκης: Τα ερεθίσματα του συγκροτήματος, ήταν αυτό το sixties και το seventies, το ψυχεδελικό περιτύλιγμα για το progressive περιτύλιγμα, τα πράγματα που έκαναν οι Beatles προς το τέλος της καριέρας τους, τα πράγματα που έκαναν άλλα groups εκείνη την εποχή, την πενταετία μεταξύ 1969 και 1975. Αυτές, οι απαρχές της heavy μουσικής.
Όλοι ακούγαμε κι άλλα πράγματα, αλλά αυτός ήταν ο κοινός μας τόπος.
Γιώργος Αντίθεση: Μετά την προσθήκη του Σταύρου Ζουλιάτη το 2006, ποια ήταν η εξέλιξη του σχήματος και η αλλαγές, όσον αφορά στα μέλη, για να φτάσουμε στη σημερινή σας σύνθεση;
 |
| Νίκος Γούσιας |
Νίκος Πουλάκης: Το 2009-2010, όταν έμαθε ο Θάνος Καρακαντάς ότι θα πάει στη Γερμανία για σπουδές, μας βρήκε έναν πληκτρά ως αντικαταστάτη, τον Νίκο Γούσια, και ο ίδιος έμεινε στο συγκρότημα ως μπασίστας, για ένα χρόνο περίπου. Ο Θάνος, στη Γερμανία πλεόν, είναι ένας καλλιτέχνης, που σιγά σιγά αναγνωρίζεται. Έχει καταφέρει πολλά πράγματα.
Συνεχίσαμε με τον Νίκο, ο οποίος αναλάμβανε πλεόν και τις μπασογραμμές πάνω στο organ, σε στυλ Ray Manzarek.
Ο Νίκος Γούσιας, πολύ ταλαντούχος μουσικός και πάρα πολύ καλός τραγουδιστής, μας έδωσε την ευκαιρία να έχουμε και τετραφωνίες στο συγκρότημα εκείνη την εποχή.
 |
| 12/5/2019, Progressive Rock Days Vol II |
Ερχόταν να μας βοηθήσει σε κάποια live, να παίξει σε κομμάτια που ήταν απαραίτητα τα πλήκτρα.
Και συνεχίσαμε μαζί του. Αλλά φυσικά, ο Χάρης δεν είχε τη σπουδή του Νίκου, ο οποίος είχε σπουδάσει ακριβώς αυτό, να παίζει μπάσο και organ συγχρόνως.
Ο Χάρης είναι περισσότερο κλασικός και jazz πιανίστας. Δεν είχε αυτήν την θέληση, να το πω, δεν είναι θέμα ικανότητας, να πάρει αυτό το ρόλο. Οπότε, βρήκαμε αναγκαστικά και έναν μπάσιστα, που εκείνη την εποχή ήταν ο Γιάννης Τζιοτζιοβίλης, ο οποίος έχει παίξει και στον τρίτο δίσκο.
Λίγο πριν, ο Γιάννης είχε ήδη αποχωρήσει για εργασιακούς λόγους. Είναι σεφ και βρήκε μία εργασία όπου δούλευε συνέχεια βράδυ, οπότε δεν μπορούσε να κάνει πρόβες.
 |
| Γιάννης Τζιοτζιοβίλης 12/5/2019, Progressive Rock Days Vol II |
Για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, έπαιξε μαζί μας ο Παναγιώτης Χαραμής. Εξαιρετικός μπασίστας.
Γιώργος Αντίθεση: Και γνώριμος του Γιώργου Δασκάλακη. Έπαιζαν μαζί στους Zoolixo λίγο.
Γιώργος Δασκαλάκης: Από μικρά παιδιά είμαστε μαζί με τον Παναγιώτη, από 16 χρονών.
Νίκος Πουλάκης: Ναι, είμαστε μία οικογένεια, όλοι εμείς με τα ίδια μουσικά γούστα. Εκείνη την περίοδο, έπαιζα με τον Παναγιώτη και τον Λουκά Σιδερά. Είχαμε φτιάξει ένα δισκάκι, το οποίο ελπίζω, σε κάνα χρόνο να κυκλοφορήσει.
Ο Παναγιώτης, ήρθε να βοηθήσει, δεν ήρθε να γίνει μέλος της μπάντας και μόλις έφτασε το καλοκαίρι, όπου κλασικά εξαφανίζεται για τρεις ή τέσσερις μήνες, αναγκαστήκαμε να βρούμε κάποιον άλλον. Και έτσι, τηλεφώνησα στον Χάρη.
|
Ήταν προς το τέλος του 2019. Ο Χάρης, είχε μείνει άνεργος, και πήρε να ρωτήσει μήπως ήθελα κάποιον εργαζόμενο για το studio. Του είπα ότι αν φανεί κάτι, θα τον ενημερώσω.
Τον Χάρη τον ήξερα πολύ καλά. Για χρόνια ήταν πελάτης στο studio, πριν από εκείνο το τηλεφώνημα.
Είχαμε τότε, κάποια live μπροστά να παίξουμε, έψαξα τον Παναγιώτη αλλά μου λέει Είμαι στην Πελοπόννησο!'.
Οπότε, παίρνω τον Χάρη και του λέω 'δεν έχεις δουλειά, ε; Θέλεις να παίξεις μουσική; '.
-'Εεε; Δεν νομίζω ότι μπορώ!!!', μου απαντάει (γέλια)
Χάρης Σιδέρης (μπάσο): Τώρα θα πω κάτι που είναι και η αλήθεια! Τον Νίκο τον γνωρίζω χρόνια και ήξερα τους Ribbons. Πήγαινα σε live τους και σκεφτόμουν, μα τί παίζουν, εντάξει!
.jpg) |
| 12/1/2020, 2ο Rock festival Αντίθεση |
Νίκος Πουλάκης: Έχει πλάκα, γιατί, περνώντας οι μήνες, βεβαίως μελέτησε πάρα πολύ σκληρά, ερχόταν και στο studio και κάναμε κάποια, δεν μπορώ να τα πω μαθήματα, μια ανταλλαγή πληροφοριών, ας πούμε, σε πράγματα που έπρεπε να μελετήσει, οπότε, μετά από μήνες, κάποια στιγμή, με ρώτησε πώς ήξερα ότι μπορεί να ανταποκριθεί στη μπάντα. Του λέω, 'καταλαβαίνω ποιος μπορεί να παίξει και ποιος όχι. Ίσως να μην μπορεί τώρα, ξέρω όμως, ότι θα τα καταφέρει στην πορεία'.
Οπότε, η σύνθεση σε εκείνη τη φάση ήταν, οι δύο Χάρηδες και τα original μέλη, δηλαδή, εγώ, ο Θανάσης Στρογγύλης και ο Σταύρος Ζουλιάτης, αν μπορούμε να πούμε τον Σταύρο original μέλος, γιατί τυπικά είχε έρθει ένα χρόνο μετά.
.jpg)
Προχωρήσαμε για λίγο και έφτασαν οι καραντίνες. Τι όμορφη εποχή! Μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε φίλους, γνωστούς, ανθρώπους που σεβόμαστε ή που δεν σεβόμαστε, ανθρώπους που μας σέβονται ή που δεν μας σέβονται. Πάρα πολύ όμορφη εποχή, θα την θυμάμαι για πάντα στην καρδιά μου!
Συνεχίζαμε τις πρόβες, υπό δύσκολες συνθήκες, με τις άδειες και τα τηλέφωνα. Το συζήτησα με τον δικηγόρο μου, και βρήκαμε τρόπο ώστε να κάνουμε πρόβες κανονικά, επίσημα. Στέλναμε email στην πολιτική προστασία, μας έστελναν πίσω, και μας καλούσαν όποτε κάποιο μέλος της μπάντας βρισκόταν σε έλεγχο, ιστορίες για αγρίους, δηλαδή.
Εκεί λοιπόν στις καραντίνες, ο Στάυρος αποχώρησε, για οικογενειακούς λόγους.
Αφού συνεχίσαμε να πορευόμαστε ως έχει, αναγκάστηκα ο ίδιος, να αναπτύξω όση λυρική ικανότητα υπήρχε μέσα μου. Ως πάντα τα backing vocals της μπάντας, δεν υπήρχε άλλος. Κάποιος έπρεπε να τραγουδήσει.
Είχα δύο χρόνια στη διάθεσή μου. Καθόμουν, για μία ώρα τη μέρα, πάνω στο πιάνο. Δεν νομίζω ότι κατάφερα και πολλά!!! (γέλια)
Μόλις τελείωσαν οι καραντίνες και πάνω που θα ξεκινούσαμε τα live, ο Θανάσης Στρογγύλης, αποχώρησε για οικογενειακούς και εργασιακούς λόγους. Άλλαξαν οι συνθήκες στη δουλειά του και δεν θα μπορούσε να κάνει live, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αν θυμάμαι καλά, για δύο ή τρία χρόνια.
Έτσι, δοκιμάσαμε ένα ντράμερ, όπου το πρώτο πράγμα που ζήτησε στην πρόβα, ήμασταν εγώ και ο Χάρης ο Σιδέρης, ήταν να παίξει τα κομμάτια όπως ήθελε, με τον τρόπο του.
 |
| 28/5/2022 συνέντευξη Ribbons of Euphoria Αντίθεση |
Ψάχναμε λοιπόν, για άλλο ντράμερ και έρχεται ο Στέλιος Αλέξης στο studio, να τζαμάρει με κάτι πελάτες μου. Όπως ανέφερα και πιο πριν, έχω αναπτύξει την ικανότητα, από το studio, να καταλαβαίνω ποιος μπορεί να παίξει. Τον ακούω και λέω 'οκ! αυτός παίζει!' και του λεώ 'Έχουμε μία μπάντα, θες;'.
Του έστειλα να ακούσει και...δεν ξέρω τι άκουσε! Από εδώ και πέρα θα τα πει μόνος του!
Στέλιος Αλέξης (ντραμς): Βασικά, σκέφτηκα, πως δεν έχω κάτι να χάσω, γιατί να μην πάω;
Γιώργος Αντίθεση: Στέλιο, ήταν το είδος μουσικής που άκουγες;
Στέλιος Αλέξης: Δεν ακούω ένα συγκεκριμένο είδος. Ακούω πολλά και διάφορα και μου αρέσει να παίζω πολλά και διάφορα. Μακάρι να μπορούσα να παίξω όλα τα είδη μουσικής. Οπότε λέω, ευκαιρία να παίξω rock του ’60-’70 με progressive και ψυχεδελικά στοιχεία. Είναι μία ευκαιρία που σου παρουσιάζεται και λες οκ!
Νίκος Πουλάκης: Είχαμε δυσκολίες στην αρχή !!! (γέλια)
Ο Στέλιος, επειδή δεν ήταν γνώριμος με τη μουσική αυτή, έπρεπε να μπει μες στη φάση.
Στέλιος Αλέξης: Ναι, αυτό ισχύει!
Νίκος Πουλάκης: Χρειάστηκαν πολλά πράγματα. Του έστειλα και μία λίστα με 137 τραγούδια!! (γέλια)
Όλα καλά, προχωρήσαμε και φτάσαμε σε αυτό που ακούσατε σήμερα.
Γιώργος Αντίθεση: Η τελευταία προσθήκη για να φτάσουμε στη σημερινή σας σύνθεση, είναι ο Γιώργος Δασκαλάκης, σαν δεύτερη κιθάρα. Πώς προέκυψε αυτή η ενδιαφέρουσα και πολλά υποσχόμενη συνεργασία;
Νίκος Πουλάκης: Με τον Γιώργο Δασκαλάκη, είχαμε επαφές, μιλούσαμε στο τηλέφωνο..
Γιώργος Δασκαλάκης (κιθάρα): ...και πίναμε καφέδες στη Ρεματιά.
Νίκος Πουλάκης: Όπως συζητούσαμε, μου λέει , 'μ’αρέσει η μουσική σας'. 'Δεν κάνεις ένα κόπο του λέω, να έρθεις προς τα εκεί, να δούμε τί μπορούμε να κάνουμε;'.
Το σκέφτηκε λίγο, είναι η αλήθεια!
Γιώργος Δασκαλάκης: Το σκέφτηκα πολύ! Και το σκέφτηκα ακόμα περισσότερο, όταν τους άκουσα στην πρόβα, όπου μου άρεσαν πάρα πολύ. Τους είχα δει και live στην πλατεία Χαλανδρίου.
Όταν μου είπε ο Νίκος να παίξουμε μαζί, το θεώρησα τιμή μου, γιατί μου έδειξε εμπιστοσύνη. Γιατί όταν έχεις μια ιστορία από πίσω, επιλέγεις πώς θα κάνεις, αυτό που θες.
Αλλά, όταν πήγα στο στούντιο και πρωτοάκουσα τα κομμάτια, δεν φαντάστηκα τί θα μπορούσα να κάνω μέσα σε αυτά. Μου φαινόταν ήδη γεμάτο, πολύ πλήρες. Είχε αυτό που χρειαζόταν.
Ενώ χάρηκα και μου άρεσε πολύ σαν ιδέα, δεν έβρισκα πουθενά ένα χώρο, για να μην γίνει κάτι απλά για να γίνει, αλλά να έχει και κάποιο νόημα.
Τελικά, ακούγοντας τη μουσική και ψάχνοντας από πίσω, έβλεπα πάρα πολλά πράγματα που συνέβαιναν, τα οποία δεν φαινόντουσαν με την πρώτη. Και έτσι, βρίσκεις πράγματα από κάτω που μπορείς να προσθέσεις.
Νίκος Πουλάκης: Εγώ έβλεπα ότι υπάρχει πάρα πολύς χώρος! Ποιος νίκησε τελικά;!
Γιώργος Δασκαλάκης: Μέχρι στιγμής εσύ κερδίζεις!!! (γέλια)
11/5/2019, Progressive Rock Days Vol II
Γ.Δασκαλάκης, εμφάνιση με τους Voyagers
Νίκος Πουλάκης: Όταν είχαμε παίξει στο progressive φεστιβάλ της Αντίθεσης, στο Progressive Rock days Vol II, εκεί είδα το Γιώργο για πρώτη φορά και είχα μείνει άφωνος!!! Δεν με ενδιέφερε τί έπαιζε η μπάντα, δεν κοιτούσα την μπάντα, έβλεπα τον Γιώργο να παίζει και ήμουνα στη φάση ΟΚ! Πρέπει να τον πάρω αυτόν τον τύπο να μου κάνει μερικά μαθήματα!! (γέλια)
Γιώργος Δασκαλάκης: Είναι τιμή να σου το λέει αυτό ένας κιθαρίστας. Και δεν μιλάω για επιρροές. Έχουμε κάποια κοινά με τον Νίκο, αλλά έχουμε και κάποια άλλα διαμετρικά αντίθετα!
Επίσης ο Χάρης Μπότσης, είναι ο πρώτος άνθρωπος που μου είπε 'μη χαμηλώνεις, δυνάμωσε!'.
Νίκος Πουλάκης: Τον Στέλιο, τον επέλεξα γιατί τον άκουσα. Τον Χάρη, γιατί ήξερα ότι είχε ελεύθερο χρόνο και τον Γιώργο, γιατί είναι καλύτερος κιθαρίστας από εμένα.
Με ρώτησαν πολλοί, 'γιατί πήρες δεύτερο κιθαρίστα στο συγκρότημα, αφού παίζεις μια χαρά;'.
Δεν θα έπαιρνα κάποιον που είναι χειρότερος κιθαρίστας από μένα, τί να τον κάνω;
Πέραν της πλάκας, η ουσία είναι να παίζεις με κάποιον, ο οποίος έχει να δώσει κάτι άλλο.
Γιώργος Δασκαλάκης: Στην αρχή, ο Νίκος μου είπε ότι το σόλο μου τον ξένισε και θα ήθελε να το ακούσει ξανά, να το προσέξει. Αυτό δεν το συναντάς εύκολα. Δεν είπε, όπως συνηθίζεται, μου άρεσει ή δεν μου αρέσει. Ασχολήθηκε, το αντιμετώπισε με περιέργεια, πιο πολύ.
Νίκος Πουλάκης: Πώς θα κρίνεις ότι δεν σου αρέσει κάτι; Αυτό έχει να κάνει με την εμπειρία της ακρόασης. Προσωπικά, έχω την τάση να ακούω τουλάχιστον δύο με τρεις άγνωστους δίσκους, κάθε μέρα. Είναι η μεγαλύτερη μου διασκέδαση, να ακούω καινούργια μουσική, που δεν την έχω ξανα ακούσει ποτέ. Σχεδόν πάντα, υπάρχει ένας δίσκος ο οποίος με ξενίζει. Μου είναι δύσκολο να τον ακούσω, δεν καταλαβαίνω τί γίνεται, δεν μου αρέσει ο ήχος, πρέπει να τον ακούσω και τρίτη και τέταρτη φορά.
Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο, είναι και ο Γιώργος ως μουσικός. Παίζει διαφορετικά. Πρέπει πρώτα να συνηθίσεις αυτό που κάνει, ώστε να μπορέσεις να το εκτιμήσεις και να δεις αν έχει αξία. Και φυσικά στην περίπτωση του Γιώργου, καταλαβαίνεις ότι υπάρχει αξία.
Τώρα, από εκεί και πέρα, το αν θεωρείς αν η αξία αυτή είναι αρκετή ή όχι, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον προτρέψεις στο τί να αυξήσει ή τί να μειώσει, ανάλογα με το γούστο σου! (γέλια)
Αλλά μπορείς μόνο να τον προτρέψεις, δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να κάνει κάτι.
Γιώργος Δασκαλάκης: Φυσικά και επηρεάζει ο ένας τον άλλον. Λαμβάνω κι εγώ υπόψη αυτά που μου λέει, γιατί δεν είναι ότι κι εγώ, έτσι παίζω και όποιος γουστάρει. Αλλιώς δεν έχει και νόημα μία συνεργασία, αν βάλεις μέσα εγωισμούς, κάτι που γενικά, είναι πολύ εύκολο να γίνει.
 |
| 28/5/2022, συνέντευξη Ribbons of Euphoria |
Γιώργος Αντίθεση: Αυτό που έχετε, είναι κάτι σπάνιο. Συνήθως, γίνονται τσακωμοί και τα μέλη αποχωρούν.
Νίκος Πουλάκης: Αυτό που έχει νόημα, είναι να τσακωθείς και να μείνεις.
Γιώργος Δασκαλάκης: Στην περίπτωση του Νίκου, είναι ότι υπάρχει μία προσωπική δουλειά από πίσω, μία σκέψη, σε πολύ βάθος. Οπότε και εσύ από την μεριά σου, πρέπει να δώσεις σε αυτό, σεβασμό και χρόνο.
Υπάρχει επίσης, πολλή ενέργεια. Μου έλεγε, ας πούμε, ο Νίκος στην πρώτη πρόβα που πήγα και τους άκουσα, 'παίζουμε χάλια, κάνουμε λάθη', αλλά υπήρχε τρομερή ενέργεια. Δηλαδή, τα λάθη είναι ωραία, μακάρι να συμβαίνουν και αυτά.
Χάρης Σιδέρης: Είναι ωραία λάθη!
Νίκος Πουλάκης: Μου θύμισες την ατάκα του Robert Fripp, όταν τον ρώτησε μία δημοσιογράφος πώς αντιλαμβάνεστε το γεγονός ότι ένας μουσικός κάνει λάθος. Λέει 'λάθη θα συμβούν ούτως ή άλλως. Σημασία δεν έχει αν θα κάνεις λάθος. Σημασία έχει πώς θα αντιπαρέλθεις στο λάθος, τί θα κάνεις μετά'.
Και αυτή είναι μία ατάκα που λέω συχνά. Όταν στις αρχές ο Χάρης ανησυχούσε για τα λάθη, του έλεγα να μη φοβάται, λάθη θα κάνουμε πάρα πολλά, θα γίνει χαμός!
Χάρης Σιδέρης: Εγώ έτρεμα!!! (γέλια)
Νίκος Πουλάκης: Ναι, αλλά τα σώζει! Το ίδιο και ο Στέλιος!
Τώρα θα μιλήσουμε και με τον Νικόλα Νικολόπουλο από τους Ciccada, που ο ίδιος αυτοπροτάθηκε.
Γιώργος Αντίθεση: Πώς δημιουργήθηκε ο πρώτος ομώνυμος δίσκο σας, που κυκλοφόρησε το 2014;
Νίκος Πουλάκης: Όταν ξεκίνησαν οι Ribbons of Euphoria, ως τρίο στην αρχή, υπήρχαν κάποιες ιδέες. Ο καθένας είχε τις δικές του. Ειδικά ο Θάνος ο Καρακαντάς είναι οχετός! Δεν χρειάζεται να έχει ιδέες, του σφυρίζεις κάτι και του έρχονται!
Κάπως έτσι λειτουργώ και εγώ, και φυσικά, μέσα από τρομακτικές συγκρούσεις για το τί αρέσει στον καθένα, τί είναι καλό, τί δεν είναι, έφτασε η κατάσταση σε μία φάση, όπου γράφτηκαν αυτά τα κομμάτια του πρώτου δίσκου.
Προσωπικά μιλώντας, γιατί δεν ξέρω λεπτομέρειες για το τί σκεφτόταν ο Θάνος και τί όχι, χρησιμοποίησα πάρα πολλά πράγματα που είχα γράψει από τότε που ήμουν 16-18 χρονών, δηλαδή, από τις πρώτες εποχές που άγγιξα το όργανο.
Mετά κόπων και βασάνων, με πάρα πολλές πρόβες, το αποφασίσαμε και τα γράψαμε. Αυτός ο πρώτος δίσκος, είναι ένα, κυριολεκτικά, παιδί δικό μου και του Θάνου.
Είναι μισή μισή περίπου η δουλειά, και μουσικά και στιχουργικά.
Γιώργος Αντίθεση: Πού τοποθετείτε αυτός ο δίσκος μουσικά, κατά τη γνώμη σου;
Νίκος Πουλάκης: Δεν μπορώ να τον τοποθετήσω. Οι εξωτερικοί παρατηρητές λένε ότι ανήκει στο Canterbury scene, ότι είναι ψυχεδελικό ροκ εκείνης της εποχής του Canterbury. Προσωπικά βέβαια, μιας και είμαι φαν της συγκεκριμένης σκήνης, δεν βρίσκω τις ομοιότητες!
Ειλικρινά, δεν ξέρω τί είναι αυτό ο δίσκος!
Έχει μία μεσαιωνική μπαλάντα, ένα blues rock κομμάτι, ένα σαν stoner, όπως θα το έλεγαν οι νεώτεροι, εμείς θα το λέγαμε heavy rock, και ένα, που θα μπορούσε κάποιος να το πει, heavy jazz.
Ο Θάνος, πίστευε σε αυτό το project και ήθελε να προχωρήσουμε σοβαρά.
Οι υπόλοιποι βέβαια, τότε ήμασταν ερασιτέχνες μουσικοί. Είχαμε όλοι, άλλες επαγγελματικές βλέψεις. Κακώς απ’ότι αποδείχθηκε στην πορεία.
Θεωρώ, ότι ο Θάνος αδικήθηκε από την πορεία του συγκροτήματος εκείνη την εποχή.
Είχε δίκιο όταν έλεγε ότι αυτό το συγκρότημα μπορεί να προχωρήσει και να πετύχει πράγματα. Δεν τον άκουσε κανείς τότε. Δεν πειράζει, τον ακούσαμε τώρα, έστω και αργά, έστω και 10 χρόνια μετά.
Γιώργος Αντίθεση: Το 2017, κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος σας. Πείτε μας για αυτόν.
Νίκος Πουλάκης: Χωρίς τον Θάνο πια, με τον Νίκο τον Γούσια, βγάλαμε το EP 'Reaching for the Skies', το οποίο είναι η πιο πειραματική δουλειά του group. Πλέον, ξεφύγαμε εντελώς από τα τέσσερα τέταρτα και το blues-rock.
Είναι μία παράξενη μίξη, με πάρα πολλά ανατολίτικα στοιχεία. Ακόμα και heavy metal έχει μέσα!! Έχει επίσης, στοιχεία τα οποία δεν ακούς πάρα πολύ συχνά στη μουσική, όπως κατασκευασμένες κλίμακες, οι οποίες δεν υφίστανται στην κλασική σπουδή της μουσικής.
Δεν ξέρω πώς βγήκε αυτό. Έτυχε.
Γιώργος Αντίθεση: Και φτάνουμε δισκογραφικά στο 2022, για να κυκλοφορήσει ο τρίτος δίσκος, το 'You Don’t Care'. Ποια είναι η ιστορία του και ποιοι μουσικοί συμμετείχαν;
Νίκος Πουλάκης: Φυσικά, έχουμε βάλει τη συμμετοχή του Θάνου Καρακαντά, ο οποίος, απ’ότι φαίνεται θα συμμετέχει στις στουντιακές δουλειές κι ας μην βρίσκεται στη live σύνθεση της μπάντας.
Κι εμείς το θέλουμε και εκείνος το θέλει.
Ο τρίτος δίσκος, προέκυψε από τη δική μου προσπάθεια, λανθασμένη κατά την άποψη μου, εν μέσω της προτροπής άλλων, να γράψουμε κάτι πιο απλό που θα προσεγγίσει περισσότερο τον ροκά και εκείνον που ακούει μπλουζ.
Νομίζω ότι απέτυχα παταγωδώς!
Ξεκινάω πάντα να γράψω ένα απλό τραγούδι και μετά απλώς εκρήγνυνται όλα! Πιθανότατα να το καταφέρνω για περίπου 20 δευτερόλεπτα. Μετά τα πρώτα 20’’ απλώς σηκώνονται όλα στον αέρα!
Δεν μπορώ να αντισταθώ στην πιθανότητα, του να εξελιχθεί όσο περισσότερο θα μπορούσε να εξελιχθεί, ένα κομμάτι.
Για παράδειγμα, η μεγαλύτερη μου προσπάθεια να γράψω κάτι απλό, είναι ένα τραγούδι, το τελευταίο του δίσκου, που λέγεται Death is The Road to Awe. Είπα να γράψω μια μπαλάντα, τί ωραία! Τα πρώτα 20΄΄ είναι μία πάρα πολύ ωραία μπαλάντα σε 4/4, με πάρα πολύ απλά ακόρντα. Είχαν βέβαια, πονηριά μέσα. Θυμάμαι μάλιστα αυτό το μέρος που ο Λουκάς Σιδεράς το χαρακτήρισε ως αριστούργημα!
Γιώργος Αντίθεση: Για το υπόλοιπο τί είπε; (γέλια)
Νίκος Πουλάκης: Πουτάν@!!! (γέλια). 'Τα πρώτα 20΄΄ είναι αριστούργημα, μετά δεν καταλαβαίνω τί γίνεται!'. 'Δεν πειράζει', του λέω, 'καταλαβαίνω εγώ!'.
Ο Λουκάς, είναι μία πάρα πολύ ισχυρή προσωπικότητα και φυσικά έχει μία πάρα πολύ ισχύρή άποψη για το οτιδήποτε, στο οποίο μπορεί να διατυπώσει άποψη. Και δεν μπορεί να του το αρνηθεί και κανείς, μετά από τόσα χρόνια καριέρας και τέτοιας επιτυχίας. Φυσικά, η άποψη του έχει βαρύνουσα σημασία. Παρόλα αυτά, εγώ είμαι υποχρεωμένος να γράψω αυτό που πρέπει να γράψω! Αυτό μου βγήκε, σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους δεν αρέσει.
Δεν φταίω εγώ για κάτι, ούτε εκείνοι, δεν φταίει κανείς, γενικότερα!
Γιώργος Αντίθεση: Πολλοί γράφουν μουσική για να αρέσει σε κάποιους, ενώ θα έπρεπε να κάποιος να γράφει αυτό που του αρέσει, γιατί η μουσική μόνο αυτό είναι. Πολλά συγκροτήματα έχουν καταστραφεί, με αυτόν τον τρόπο. Διαλέγουν πιο εμπορικούς ήχους, βάζουν μάνατζερ και το πάνε αλλού.
Νίκος Πουλάκης: Εμένα δεν μου βγαίνει. Όσες φορές προσπάθησα να γράψω κάτι για να αρέσει στους άλλους, μετά από 20΄΄, άλλαξε δρόμο!
Η προσπάθεια μου να γράψω πιο απλά τραγούδια, προήλθε από μία δισκογραφική εταιρεία με την οποία συνεργαστήκαμε στο ΕΡ, έκανε μία διανομή σχετική.
'Γράψε λίγο πιο απλά', μου έλεγαν, 'να πουλήσουμε στους ροκάδες'.
Του λέω 'τον άκουσες τον δίσκο;' 'Ναι' μου λέει και με κοιτάει με στραβό μάτι! 'Προσπάθησα, μη με κοιτάς έτσι! Δεν μου βγαίνει, δεν φταίω εγώ!'. (γέλια)
Χάρης Σιδέρης: Όταν μπήκα στο συγκρότημα, μου ήρθε μία ιδέα. Κάθομαι σπίτι, μελετάω, κάναμε και κάποια μαθήματα για να αναπτύξω τις γνώσεις μου, και εκεί που έμαθα ένα ωραίο αιόλιο και κάτι κλίμακες, τζαμάρω πάνω στην κλίμακα και μου βγαίνει ένα riff. Όλο χαρά πηγαίνω στο στούντιο και λέω 'Νικόλα, έχω μια ιδεά, αλλά το θέλω heavy!'.
Νίκος Πουλάκης: Σαν παρένθεση να πω ότι προέτρεπα και τους δύο Χάρηδες, να μου φέρνουν δικές τους ιδέες, διότι, ειπώθηκε κάτι σαν παράπονο, άτυπο, ότι γράφω όλα τα τραγούδια. Και όντως έφεραν και οι δύο ιδέες.
 |
| 12/1/2020 2ο Rock festival |
Ξεκινάμε και μου λέει, 'έχω μια ιδέα για εκεί, σου αρέσει;'. Μου αρέσει! Οχετός! Φοβερό κομμάτι! Αλλά τελείως διαφορετικό από αυτό που περίμενα! Έφαγα χαστούκι!
Νίκος Πουλάκης: Ας πούμε ότι το κομμάτι κατέληξε λίγο jazz στο τέλος! (γέλια)
Ο εύκολος τρόπος για να παίξεις heavy, είναι να παίξεις αυτό που παίζει το μπάσο. Εγώ όμως δεν έπαιξα αυτό που παίζει το μπάσο.
Όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική, γοητεύτηκα από μία έκφραση του Miles Davis: Don’t play what is there, play what is not there! Οπότε, αυτό το χαστούκι έφαγε τότε ο Χάρης. Δεν το ξέρει, το μαθαίνει τώρα στη συνέντευξη!
Και μια μικρή ιστοριούλα. Ο δίσκος περιέχει ένα κομμάτι, το 'Invisible Prison', το οποίο το είχα γράψει όταν ήμουν 16 χρονών και δεν μπορούσα να βρω τη μελωδία της φωνής. Μετά από πάρα πολλά χρόνια, άκουσα το 'Breakthrough' των Atomic Rooster, το οποίο ξεκινάει με αυτήν τη φράση: this invisible prison. Εντάξει, τις έκλεψα αυτές τις 5 νότες, το παραδέχομαι!! (γέλια). Το γράφω, όμως, στο οπισθόφυλλο του δίσκου, ότι είναι εμπνευσμένο από αυτό το τραγούδι. Παραδέχομαι το σφάλμα μου, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!
Γιώργος Αντίθεση: Πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο progressive;
Νίκος Πουλάκης: Είναι πάρα πολύ παρεξηγημένος όρος το progressive. Κάποτε σε μία συνέντευξη που έδωσε ο Frank Zappa, η δημοσιογράφος, η οποία ήταν πάρα πολύ πνευματώδης και έξυπνη, τον ρωτούσε για διάφορα συγκροτήματα αν είναι progressive ή όχι. Και φυσικά ο Zappa, τον οποίο θεωρώ ως μία φιγούρα πολύ πνευματώδους άνθρωπου, γνωρίζοντας τί λέει και στο τί απαντάει, άσχετα με τα κοινωνικά ή τα πολιτικά του πιστεύω, για πάρα πολλά συγκροτήματα τα οποία εγώ τα θεωρώ progressive, o Frank Zappa διαφωνούσε. Και όταν τον ρώτησε η δημοσιογράφος είναι progressive o Frank Zappa; Απάντησε 'Sometimes'!! (γελια)
Τρομακτικά συνηδειτοποιημένος , περί της κατάστασης.
Γιώργος Αντίθεση: Είναι μία λέξη, η οποία δεν ταιριάζει σε όλους. Από τα παλαιότερα σχήματα, αν εξαιρέσεις τα βασικά, πολλά δεν ήταν progressive. Τα θεωρούσαν.
Νίκος Πουλάκης: Ίσως να μην είναι ακριβώς θέμα ταιριάσματος. Θέλω να πω, πως δεν υπάρχει κανένα group το οποίο να είναι αμιγώς progressive. Όλα τα progressive group, είναι sometimes. Κάποιες φορές, είναι progressive. Δεν θέλουν πάντα να παίζουν progressive. Μερικές φορές παίζουν και άλλα πράγματα.
Συχνά, έρχονται άνθρωποι, οι οποίοι δήθεν ξέρουν περί τί ο λόγος και μου λένε, ότι εσείς δεν παίζετε progressive, παίζετε art rock. Και ξέρεις ότι το βασικό στοιχείο του progressive, είναι το να μη ακολουθεί τις πεπατημένες δομές.
Πολλοί λένε ότι οι Led Zeppelin είναι classic rock. Το classic rock, όμως, δεν είναι όρος ο οποίος περιγράφει τη μουσική. Μόνο και μόνο που ακούς blues τραγούδια των Led Zeppelin, τα οποία δεν έχουν τη δομή που έχει το blues παραδοσιακά, αυτομάτως χαρακτηρίζονται progressive. Δεν μπορείς να το πεις αλλιώς.
Και αυτό περιλαμβάνει και συγκροτήματα όπως οι Black Sabbath και οι Deep Purple, τουλάχιστον στις αρχές τους.
Δεν χρειάζεται η μουσική να είναι περίπλοκη ή παράξενη ή τρομακτικά διαφορετική για να είναι progressive.
Όποιος έχει σπουδάσει μουσική στα βασικά της και ξέρει ποια είναι η δομή μιας ροκ μπαλάντας, ενος μπλουζ τραγουδιού, ενός ροκ τραγουδιού, γνωρίζει πολύ καλά τι είναι progressive. Ό,τι δεν είναι αυτά, τα οποία είναι πέντε πράγματα που τα βρίσκει κανείς σε ένα βιβλίο θεωρίας, είναι progressive.
Γιώργος Αντίθεση: Συμφωνώ μαζί σου. Εμείς έχουμε τους ορθόδοξους, Genesis, Εmerson Lake & Palmer, Vaan Den Graaf και King Crimson, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι περιμένουμε όλα τα συγκροτήματα να είναι εκεί γύρω μουσικά.
Νίκος Πουλάκης: Όταν παμε σε συγκροτήματα τύπου ELP και King Crimson, μιλάμε κατ΄αρχάς για την επιτομή του progressive και μιλάμε επίσης για όσο το δυνατόν πιο ακραίο γίνεται να είναι το είδος. Μιλάμε για το avant garde του progressive.
Δεν μπορούν όλα τα συγκροτήματα να παίζουν στο όριο. Δεν έχουν όλοι τις ικανότητες και φυσικά δεν έχουν όλοι τις δυνατότητες να το κάνουν αυτό.
Γιώργος Αντίθεση: Σωστά. Γι΄αυτό, μπορεί στην Αντίθεση να είμαστε φανατικοί με την progressive σκηνή και να την υποστηρίζουμε, αλλά εκεί χωράνε και οι jazz rock και οι funk και πολλές άλλες απόψεις .
Νίκος Πουλάκης: Μα πάρα πολλά funk και soul τραγούδια είναι progressive στη φύση τους.
Έχουν δομές μοναδικές και ξεχωριστές, οι οποίες δεν επαναλαμβάνονται πουθενά και φυσικά αυτό τα θέτει στο επίπεδο του progressive. Απλώς ο κόσμος είναι συνηθισμένος στον ήχο. Σου λέει έχει πνευστά, έχει πιάνο, έχει κιθάρα, άρα είναι funk. Γιατί να το πεις funk; Μπορείς να το πεις ένα σωρό άλλα πράγματα.
Γιώργος Αντίθεση: Επίσης, πολλοί μπερδεύουν τον όρο με το metal. Όμως, τα metal progressive συγκροτήματα, απ’ότι φαίνεται, χρησιμοποιούν τεχνικά, τις παλιές ιδέες των Yes, των Genesis και άλλων.
Νίκος Πουλάκης: Μην τολμήσεις να πεις τη λέξη progressive και να μην σε περάσει ο άλλος για μεταλά! Ας μη γίνουμε υποθαλπτικοί του γεγονότος αλλά, πέραν του ότι έχω ακούσει εκατοντάδες φορές να λέω τη λέξη progressive και να μου λέει ο άλλος 'ά μέταλ παίζετε;'. Και η απάντηση είναι όχι και ο άλλος να κοιτάει περίεργα. 'Πώς γίνεται να παίζεις progressive και να μην είναι metal;;' και κατά δεύτερον όσο αφορά στα σύγχρονα progressive metal συγκροτήματα, αν παρώ σαν παράδειγμα τους Opeth, βλέπω πως έχουν κατακλέψει το συμπαν. Ακούς θέματα των Pink Floyd και των Camel σε ένα συνονθύλευμα, το οποίο είναι σε λάθος τόνους και χωρίς καμία συνέχεια το ένα με το άλλο.
Γιώργος Αντίθεση: Πώς βλέπετε την ψυχεδελική progressive rock σκηνή και γενικά το ψυχεδελικό φάσμα στην χώρα μας; Υπάρχει ανάγκη να γίνει κάποια ανασυγκρότηση; Υπάρχει, κατά τη γνώμη σας, κάτι που λείπει;
Γιώργος Δασκαλάκης: Να σου πω, τί μου λείπει εμένα. Νόμιζω ότι σε αυτά που παίζουμε θα έπρεπε να υπάρχει ελληνικός στίχος.
Και δεν το λέω για να απαξιώσω αυτό που κάνουμε τώρα. Θεωρώ πολύ σπουδαίο, σε αυτήν την εποχή, να υπάρχει προσωπική δουλειά. Να υπάρχει, δηλαδή, κάτι καινούργιο κάθε φορά. Να καταθέτεις μία άποψη, για το πώς νιώθεις, για τη ζωή γύρω σου.
Επίσης, τουλάχιστον για μένα, πρέπει ο στίχος να έχει και ένα πολιτικό κοινωνικό περιεχόμενο.
Ο ελληνικός στίχος έχει υποτιμηθεί και έχει γίνει κτήμα κάποιων συγκεκριμένων ειδών μουσικής, κακώς κατά τη γνώμη μου.
Το είχαμε συζητήσει και με τον Νίκο και είχε συμφωνήσει σε κάποιο βαθμό.
 |
| 12/5/2019, Progressive Rock Days Vol II |
Το είχε σκεφτεί κι εκείνος και το είχε προτείνει, παλιότερα.
Νίκος Πουλάκης: Όταν το συγκρότημα έγινε τετραμελές, με την προσθήκη του Σταύρου Ζουλιάτη, κάθησε να συμφωνήσει εάν τα κομμάτια θα έχουν ελληνικό ή αγγλικό στίχο. Ήμουν ο μόνος που ψήφισε ελληνικό.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν δύο συγκεκριμένα στοιχεία, σε αυτό το ζήτημα.
Το βασικό είναι ότι το συγκρότημα συμφώνησε ομόφωνα περίπου.
Το δεύτερο, δυστυχές ή ευτυχές, είναι ότι ο αγγλικός στίχος περνάει σε όλες σχεδόν τις κουλτούρες. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, καταλαβαίνουν ή ψιλοκαταλαβαίνουν αγγλικά. Τα ελληνικά δεν τα καταλαβαίνουν.
Επίσης, όσον αφορά στη γλώσσα, έχοντας διαβάσει πάρα πολλή ελληνική λογοτεχνία και πάρα πολλή ξένη, κυρίως αγγλόφωνη, μου είναι πολύ πιο εύκολο να γράψω στίχους, σχετικά μετρίου ή προς πιο υψηλού επιπέδου στα αγγλικά παρά στα ελληνικά.
Δεν μπορώ να συγκρίνω τον εαυτό μου όταν γράφω ελληνικά, με τον Καβάφη ή τον Σολωμό.
Παρόλα αυτά, μπορώ να γράψω αγγλικούς στίχους, οι οποίοι να μοιάζουν με τον Alexander Pope. Οπότε, προσωπικά, δεν παίρνω το ρίσκο να γράψω στα ελληνικά. Θεωρώ ότι θα είμαι τρομακτικά υποδεέστερος απ’τους καλύτερους του είδους. Μου είναι πολύ πιο αποδεκτό το αποτέλεσμα, όταν γράφω στα αγγλικά.
Στέλιος Αλέξης: Να προσθέσω ότι καλό θα ήταν στο μέλλον να φτιάχναμε και κανένα ορχηστρικό κομμάτι, που να μην έχει ούτε στίχους ούτε τραγούδι.
Νίκος Πουλάκης: Αν μη τι άλλο, η σύνθεση του γκρουπ αυτή τη στιγμή, έχει πάρα πολύ μεγάλη ικανότητα στο να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή, χωρίς στίχους.
Η μουσική είναι η παγκόσμια γλώσσα, φυσικά. Δεν χρειάζεται στίχους για να περάσει.
Γιώργος Αντίθεση: Ποια είναι η γνώμη σας για τις tribute bands;
Γιώργος Δασκαλάκης: Η δική μου άποψη είναι, ότι τουλάχιστον είναι καλύτερα από cover bands. Γουστάρεις μία συγκεκριμένη μπάντα, ένα συγκεκριμένο ήχο, με τον ίδιο τρόπο που γουστάρεις ένα συγκεκριμένο μουσικό και τον αντιγράφεις. Από την άλλη όμως, κάποιος προτιμά να το ακούσει από εκείνον που το δημιούργησε.
Χάρης Σιδέρης: Απ’ τη βλακεία, καλύτερα αυτό, θα πω εγώ. Αν είναι να πεις χαζομάρες, παίξε τουλάχιστον, ακριβώς αυτό που παίξανε κάποτε.
Νίκος Πουλάκης: Δηλαδή, διαλέγουμε το λιγότερο κακό.
Γιώργος Αντίθεση: Μπορεί κάποιο σχήμα να έχει μπει και στο συναίσθημα που είχανε κάποτε, αυτό σπανίζει όμως.
Nίκος Πουλάκης: Εμείς που και που, κάνουμε κάποια tributes σε κάποια live, έτσι επειδή γουστάρουμε. Είπαμε σε ένα live να παίξουμε Cream, σε ένα άλλο παίξαμε The Who.
Μου είπε κάποτε κάποιος 'ρε φίλε παίζετε απίθανα! Γιατί δεν κάνετε ένα tribute σε μια μπάντα, να βγάλετε λεφτά;'.
 |
| 28/5/2022, συνέντευξη Ribbons of Euphoria |
'Κατ’αρχάς δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά.', 'E τότε', λέει, 'για να γίνετε γνωστοί'. Γνωστοί, με τη μουσική κάποιου άλλου, όμως. Και γιατί να κάνω tribute σε μία μπάντα, ενώ μπορώ σε κάθε live, να κάνω tribute σε τόσες πολλές; Μπορώ να παίξω τόσα όμορφα τραγούδια από τόσα πολλά συγκροτήματα, γιατί να παίξω μόνο από ένα;
Οι Έλληνες είναι πολύ μέσα στη διασκευή γενικότερα, τους αρέσει να παίζουν διασκευές. Γιατί όμως το κάνουν αυτό; Διότι δεν μπορούν να δημιουργήσουν. Ή αν μπορούν να δημιουργήσουν, δεν πιστεύουν στην αξία των δικών τους τραγουδιών.
Τί στο καλό έχει περισσότερο να ζηλέψει ένα ξένο τραγούδι από ένα δικό σου; Για κάθε τραγούδι που είναι καλύτερο από το δικό σου, υπάρχουν άλλα πόσα, τα οποία είναι χειρότερα.
Χάρης Σιδέρης: Παλεύει αυτός που ψάχνει να δημιουργήσει με το αν θα γίνει γνωστός, με το να βγάλει λεφτά και με το βούρκο που κυκλοφορεί, με τα μπουζούκια και το σκυλάδικο. Οπότε επιλέγει να παίξει Sabbath ή Dio, για να γίνει γνωστός στη φάση με δουλειά άλλου και να έρχονται κάθε βράδυ να τον βλέπουν, όσοι δεν πρόλαβαν τον Dio.
Νίκος Πουλάκης: Αυτό το θέμα μας χαλάει γενικότερα, στην Ελλάδα. Κάποιος, για τον οποίο δούλεψα για πάρα πολλά χρονιά σε ένα στούντιο, είχε μία άποψη σωστή. "Back in the sixties", όπως έλεγε, ήταν Άγγλος, έλεγε πως ‘το ‘60 δεν παίζαμε διασκευές. Όλοι θέλαμε να γράψουμε τα δικά μας τραγούδια. Δεν μας ενδιέφερε να παίξουμε των άλλων'.
Αυτή είναι μία σωστή νοοτροπία.
Εμείς, σαν μπάντα, είμαστε κάποιου στο ενδιάμεσο. Μας αρέσει να παίζουμε τα αγαπημένα μας τραγούδια, αλλά μας αρέσει να γράφουμε και τα δικά μας.
Σημασία βέβαια, έχει ο λόγος για τον οποίο κάνεις tribute. Δεν θα το παίξεις για το κοινό. Το κοινό θα γουστάρει με οποιοδήποτε εξαιρετικής ποιότητας τραγούδι θα παίξεις.
Εμείς προσωπικά, το κάνουμε για να γινόμαστε καλύτεροι. Παίζουμε τραγούδια τα οποία προκαλούν αισθητά τις ικανότητες μας και μας αναγκάζουν να γίνουμε καλύτεροι μουσικοί.
Δεν έχει κανένα νόημα για εμάς, να παίξουμε ένα τραγούδι, το οποίο είναι μέσα στις δυνατότητες μας.
Πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος να σου δείξει κάτι. Τη στιγμή που θα πιστέψεις ότι δεν υπάρχει κανένας καλύτερος, έχεις χάσει το παιχνίδι.
Για αυτό το λόγο, τα πρότυπα μου είναι πάντα, αυτά που χαρακτηρίζω σφαλιαροειδή!
Βάζεις τον δίσκο να τον ακούσεις και απλώς, σε πεθαίνει στις φάπες! Ε, και μαζεύεσαι!!! (γέλια)
Βάζεις το White Album των Beatles και στο τρίτο ακόρντο, το ξανασκέφτεσαι!!
'Έτσι τους βγήκε', λένε κάποιοι, σαν δικαιολογία. Ότι δεν υπάρχει σκέψη από πίσω, δεν υπάρχουν σπουδές, δεν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχει προσπάθεια, όλα γίνονται κατά τύχη.
Γιώργος αντίθεση: Ποια είναι τα σχέδια της μπάντας, για το μέλλον;
Γιώργος Δασκαλάκης: Θα ήθελα να πάει καλά. Μου αρέσει πολύ η μουσική που παίζουν τα παιδιά. Βγάζω τον εαυτό μου απ’έξω γιατί είμαι καινούργιος, όχι λόγω αποστασιοποίησης. Θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να δω, το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτό.
Νίκος Πουλάκης: Ο Γιώργος θεωρεί, ότι δεν έχει επηρεάσει, ήδη, την μπάντα.
Γιώργος Δασκαλάκης: Επειδή γράφω δική μου μουσική, όταν βρίσκομαι σε ένα σχήμα που γράφει και δουλεύει κάποιος άλλος, βάζω πάντα κάποια όρια στον εαυτό μου, σε αυτό το κομμάτι. Κάπως αλλιώς το έχει σκεφτεί κάποιος άλλος και ακολουθώ προς τα εκεί, προς αυτή τη μεριά, για να δω πώς θα μπορέσω να το υπηρετήσω.
Σε κομμάτια, βέβαια, που αφορούν στον αυτοσχεδιασμό, όσο και να προσπαθήσεις, από ένα σημείο και μετά, θα ακούγεσαι με ένα τρόπο συγκεκριμένο, που έχεις μάθει να παίζεις.
Όμως, όσο μπαίνεις σε κάτι που ακούς, τόσο αρχίζεις και καταλαβαίνεις πώς θες να το παίξεις, πώς θες να το δουλέψεις. Προσπαθώ να βγάλω τον εαυτό μου από εκεί και να τον βάλω εδώ μπροστά και να ακούω πώς λειτουργεί σε κάποιον που το ακούει απ’έξω. Είναι κάτι συγκεχυμένο στην αρχή, αλλά μετά αρχίζει και σταντάρεται.
Γιώργος αντίθεση: Είναι αισθητό το ότι συμμετέχεις, ότι έχεις μερίδιο. Οι δύο κιθάρες είναι κάτι σημαντικό σε ένα γκρουπ.
Νίκος Πουλάκης: Το μεγάλο αστείο είναι ότι και για τον Γιώργο, αλλά και για μένα, είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε με άλλον κιθαρίστα και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Χάρης Σιδέρης: Η πρώτη πρόβα του Γιώργου στο στούντιο, όταν ήρθε να τεστάρουμε ήχους, να δούμε αν μας αρέσει και δει και εκείνος αν του αρέσουμε, που είναι πάρα πολύ σημαντικό, για μένα ήταν ένα πολύ ευχάριστο κομμάτι. Όταν τον άκουσα, το Franknestein του Zappa παίξαμε πρώτο κομμάτι, κοίταξα τον Νίκο εκείνη τη στιγμή, είχαν γουρλώσει τα μάτια μου και το χαμόγελο είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά.
Γιώργος Αντίθεση: Πώς βλέπετε να μουσικά πράγματα, σαν συνέπεια της κοινωνικής κατάστασης;
Χάρης Σιδέρης: Με σόκαρε η ερώτηση! Χάλια! Μία άλλη λέξη που μου ταιριάζει είναι βόθρος.
 |
| 28/5/2022, συνέντευξη Ribbons of Euphoria |
Δεν θέλω να κρίνω ένα είδος μουσικής, αλλά αναγκάζομαι να το κάνω. Όταν η trap μου μιλάει για όπλα, ναρκωτικά, πουτάνες, όταν μου λανσάρεις τον πλούτο και τη χλιδή που την έχεις αποκτήσει παράνομα, όταν λανσάρεις το να κάνεις ναρκωτικά και να συμπεριφέρεσαι σε μία γυναίκα σαν να είναι σκουπίδι, εμένα αυτό, δεν με κάνει ευτυχισμένο που ζω σ’αυτό το χωράφι.
Αν θες, ο άνθρωπος που θα συνεχίσει την κουλτούρα και την ψυχή αυτού του τόπου να είναι αξιόλογος, πρέπει να τον ταΐσεις κάτι που θα τον θρέψει. Αλλά τον κάνεις πρόβατο και τον ταΐζεις σκουπίδια. Ότι σπέρνεις, θερίζεις.
Γιώργος Δασκαλάκης: Να προσθέσω ότι υπάρχει πολύς ναρκισσισμός μέσα στους καλλιτέχνες. Δεν λέω ότι οφείλεις να αντιδράσεις. Δεν έχεις κανένα χρεός ή δεν είσαι κάτι ξεχωριστό για να πεις ότι, εγώ κάνω αυτό. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα, και δεν μιλάω μόνο για την πολιτική κατάσταση, βασίζεται στην μη αντίδραση του κόσμου. Εκείνο που με απογοητεύει πιο πολύ είναι να βλέπω τους ανθρώπους να συμβιβάζονται πράγματι και να μην αντιδρούν.
 |
| 28/5/2022, συνέντευξη Ribbons of Euphoria |
Ο μόνος τρόπος για να αντιδράσεις, στη μουσική, είναι ένας τρόπος έκφρασης, μέσα από αυτό που κάνεις. Αυτό λοιπόν, που θα μπορούσες εσύ να κάνεις, εφόσον θέλεις φυσικά, είναι να βγεις και να επηρεάσεις. Γιατί οι ιδέες που θα περάσεις, θα ρίξουν ένα σπόρο, ένα σπέρμα, θα μολύνουν με ένα τρόπο την κοινωνία, η οποία είναι αποχαυνωμένη σε ένα μεγάλο βαθμό.
Και αυτό το 'χάλια' που λέει ο Χάρης, θα σταματήσει να υπάρχει.
Να τους δώσεις μία ελπίδα, έναν άλλο τρόπο σκέψης. Εκεί κολλάει και ο ελληνικός στίχος. Να μπορεί ο άλλος να το τραγουδήσει.
Όταν είδα το εξώφυλλο του τρίτου δίσκου των Ribbons, το 'You Don’t Care', είδα τον κόσμο να διαλύεται και οι άνθρωποι να είναι αμέριμνοι στην παραλία. Όπως στην ποίηση. Κάνεις μία σύνδεση που εσύ επιλέγεις. Μπορεί να κάνεις και λάθος.
Αυτό για μένα, δεν είναι κοινωνικό, είναι πολιτικό μήνυμα. Για μένα το εξώφυλλο, είναι πάρα πολύ δυνατό.
Νίκος Πουλάκης: Έχω πάρει δύο πάσες τώρα, από τα παιδιά. Πρώτον, με αυτό που είπε ο Χάρης μου θύμισε, στο στούντιο που έρχονται πολλά ανήλικα άτομα να ηχογραφήσουν trap, και αναφέρουν πολλές φορές την λέξη bitch. Παράδειγμα, μιλούν σε ένα τραγούδι για ένα κορίτσι που πρόδωσε τα συναισθήματα κάποιου, και μου λένε πως δεν το έχουν βιώσει οι ίδιοι, απλώς το ακούν στα τραγούδια. Εκεί έχει καταντήσει η κοινωνία.
Περνάμε μηνύματα τα οποία δεν είναι πραγματικές εμπειρίες και τα παιδιά αναπαράγουν αυτά τα μηνύματα χωρίς να τα έχουν ζήσει.
 |
| 28/5/2022, συνέντευξη Ribbons of Euphoria |
Δεν αντιλαμβάνονται τη σημαντικότητα του να αναπαράγουν αυτό που έχουν ζήσει.
Αντιλαμβάνονται μια διαφορετική σημαντικότητα, του να αναπαράγουν αυτά που τους έχουν αναπαραχθεί στα αυτιά.
Επίσης, τα νέα παιδιά σήμερα, όπως τα βλέπω στο στούντιο, δεν έχουν την εσωτερική κίνηση που απαιτείται για να μελετήσουν αρκετά, ωστέ να παίξουν μουσική υψηλού επιπέδου. Είναι κάπως παρασυρμένα από την ταχύτητα της ζωής. Κάτι πηγαίνει πάρα πολύ στραβά, γενικώς.
Τώρα, για αυτό που είπε ο Γιώργος(Δασκαλάκης), για μένα σημασία έχει το μήνυμα που θα δώσεις και ίσως όχι τόσο η γλώσσα στην οποία θα εκφραστείς. Όποιος θέλει να βρει το μήνυμα, πρέπει να το ψάξει.
Κάποτε που δεν ήξερα καλά αγγλικά, διάβαζα τις μεταφράσεις των τραγουδιών των Led Zeppelin για να δω τί λένε.
Όσον αφορά στην τέχνη γενικότερα, κάποτε ήταν κίνημα. Πλέον, δεν είναι. Ο κόσμος έχει ξεχάσει. Κάποτε ο Ντοστογιέφσκι, μετέδιδε μέσα από τα έργα του την αγάπη και το κυνήγι για το ωραίο και το υψηλό. Αυτό έχει εκλείψει. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον αυτό που κάνουμε να είναι το ωραιότερο δυνατό και το υψηλότερο δυνατό. Μας ενδιαφέρει να πουλήσουμε, να μας ανταποδώσει χρήματα.
Δεν είναι αυτό το νόημα, όμως.
Το νόημα ενός τραγουδιού είναι, να είναι όσο το δυνατόν ωραιότερο γίνεται και να χρησιμοποιεί όσο το δυνατόν περισσότερο υψηλή τέχνη. Με αυτόν τον τρόπο, θα ασχοληθεί κάποιος ακόμη και πενήντα χρόνια μετά και θα πει ότι εξακολουθεί να είναι ωραίο, γιατί; Γιατί είναι ωραίο και υψηλό.
Δεν έχει να κανει με τα χρήματα, δεν έχει να κάνει με το αν έβγαλε ο Debussy χρήματα ή όχι, ο άνθρωπος πέθανε με μία λινάτσα για σκέπασμα.
Σήμερα όμως όλοι τον ξέρουν και αυτό έχει σημασία. Άφησε παρακαταθήκη. Το ίδιο έκανε και ο Πικάσο. Κι αυτός με μία λινάτσα πέθανε.
Χρήματα χρειαζόμαστε όσα χρειαζόμαστε για να ζούμε καλά.
Γιώργος Αντίθεση: Μία ερώτηση που κάνουμε σε όλους. Πώς βλέπετε την προσπάθεια της Αντίθεσης; Δεν θέλουμε να μας πείτε καλά λόγια.
Νίκος Πουλάκης: Είναι μία πάρα πολύ καλή προσπάθεια. Ρομαντική ακόμα, και για αυτό ίσως να γίνονται και λάθη.
Γιώργος Αντίθεση: Για εμάς είναι ρεαλιστική. Σίγουρα όμως, γίνονται λάθη. Είμαστε ακόμα στην αρχή.
Νίκος Πουλάκης: Πολλές φορές το ρομαντικό είναι καλύτερο από το ρεαλιστικό.
Σημασία έχει για μένα, να υπάρχει συνέπεια σε αυτό το οποίο συμβαίνει. Δηλαδή, όταν λέμε ότι κάνουμε κάτι, να είναι αυτό το οποίο κάνουμε. Για τα φεστιβάλ στα οποία συμμετείχαμε σαν συγκρότημα, της ελληνικής rock σκηνής, θεωρώ ότι ήταν αυτό που θα έπρεπε να είναι.
Όσαν αφορά το progressive φεστιβάλ, δεν νομίζω ότι ήμασταν ακριβώς εκεί.
Εμφανίστηκαν groups και σύνολα, τα οποία, δεν ανήκουν, κατ’ εμέ, σε αυτό το αντικείμενο.
Χρειάζεται να προσέχουμε λίγο. Όχι ότι είμαστε πολύ μακριά. Όχι ότι η Αντίθεση απέτυχε σε κάτι. Αλλά να είμαστε περισσότερο συνεπείς σε αυτό που λέμε. Όταν μιλάμε για progressive να είμαστε στο progressive. Να μην εμφανίζονται συγκροτήματα τα οποία είναι ουσιαστικά heavy metal με κάτι λίγα ψιλά από κάτι άλλο ή stoner με κάτι λίγα ψιλά από κάτι άλλο. Τα οποία, φυσικά, ήταν προτάσεις κάποιων ανθρώπων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται διαφορετικά τα πράγματα, τα οποία σύμφωνα με τη δική μου άποψη καθαρά, είναι λάθος. Μπορεί όμως, εγώ να έχω λάθος.
Ribbons of Euphoria-In-A-Gadda-Da-Vida, "Antithesi" Progressive Rock Days Vol II 2019
Γιώργος Αντίθεση: Αυτή ήταν μία απόφαση που πάρθηκε συλλογικά, από τους συμμετέχοντες, προκειμένου να γίνει κάτι από κοινού, με όλα τα λάθη που λες. Ακούστηκε τότε μέχρι και η πρόταση να ονομαστεί art rock.
Καλώς το θέτεις. Θέλουμε τις απόψεις των ανθρώπων που συμμετέχουν.
Εδώ, έγινε μία προσπάθεια, γιατί το progressive φεστιβάλ, ήταν κάτι που δεν είχε ξαναγίνει στην ελλάδα.
Το progressive σαν όρο, τον βάλαμε, γιατί μπορεί να εμπεριέχει στην ουσία, από κλασική μουσική, μέχρι jazz, rock, blues.
Έτσι, ανοίγει για να μπούν κι άλλα σχήματα, κι ας μην είναι και τόσο progressive, κάτι το οποίο πολλές φορές προτιμάμε, αρκεί να είναι όλοι μαζί, να δουλεύουν μαζί, να καταλάβουν πράγματα μέσα από αυτό και όλα να πάρουν το δρόμο τους. Το προχωράς και βγάζεις τα συμπεράσματά σου.
Δεν υπάρχει άλλωστε, μεγάλη progressive σκηνή στην Ελλάδα, για να πούμε ότι είναι άπειρα τα συγκροτήματα.
Νίκος Πουλάκης: Όσον αφορά στη δική μου άποψη, είναι δύο συγκροτήματα όλα κι όλα, άντε κι ένα τρίτο, βαριά. Κατά τη δική μου άποψη, η οποία επαναλαμβάνω, μπορεί να είναι λανθασμένη.
Γιώργος Δασκαλάκης: Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ το όνομα της Αντίθεσης. Εμπνέει.
Επίσης, θέλω να πω συγχαρητήρια, γιατί σε αυτήν την περίοδο που ζούμε, κάνετε κάτι, χωρίς προσωπικό όφελος. Και αυτό είναι πολύ σπάνιο. Για ότιδήποτε κάνετε, είτε έχει σχέση με το rock, είτε με τη μουσική γενικότερα, είτε με την τέχνη, γιατί υπάρχει και το θεατρικό, υπάρχει η ποίηση και η έκθεση φωτογραφίας.
Χωρίς να θέλω να ακουστεί γλυκερό, είναι μία πνοή αισιοδοξίας, το ότι υπάρχει αυτός ο χώρος, αυτή η ομάδα, εν πάσει περιπτώση. Δεν το λέω για να κάνω κάποιον να χαρεί. Σας έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Και μπράβο σας που το κάνετε. Και πάντα ήταν έτσι, από τα πιο παλιά χρόνια, υπήρχε ένα στίγμα Αντίθεσης, ακόμα και στο Genesis.
Χάρης Σιδέρης: Την Αντίθεση τη γνώρισα καλά, σήμερα. Είχα μία επαφή στο ροκ φεστιβάλ το 2020 αλλά τη γνωρίζω καλά, τώρα.
Αυτό που έχω να πω, είναι πως θα ήθελα η Αντίθεση να είναι πιλότος για όλες τις υπόλοιπες οργανώσεις, φεστιβάλ και ό,τι άλλο θέλουμε να κάνουμε για το κομμάτι της τέχνης.
Γιατί υπάρχει μεγάλη λογοκρισία και πλέον δεν υπάρχει τέχνη και πρέπει να υπάρχουν ομάδες σαν αυτή, που να το μεγαλώσουν αυτό το πράγμα και να συμπεριφέρονται στους καλλιτέχνες, έτσι όπως πρέπει να τους συμπεριφέρονται.
Όπως αυτό που κάνουμε τώρα, που καθόμαστε και συζητάμε.
Ribbons of Euphoria-3/4" Bullet Running Through My Mind, 2ο Rock Festival, 12/1/2020
Γιώργος Αντίθεση: Αυτό είναι κάτι ανθρώπινο για εμάς, πολύ ερασιτεχνικό γιατί δεν είμαστε επαγγελματίες, αλλά ζητάμε ιδέες, να μπουν κι άλλοι ώστε να το πάμε πιο πέρα μαζί.
Δεν είναι δική μας αποκλειστικά αυτή η υπόθεση. Εμείς βάζουμε μία ιδέα και παλεύουμε.
Όσο μπαίνουν άνθρωποι σε αυτή τη διαδικασία, θα πηγαίνει καλύτερα.
Να ενδιαφερόμαστε, γιατί γενικά προκύπτει, ότι κάποιοι δεν ενδιαφέρονται.
Nίκος Πουλάκης: Δεν ενδιαφέρεται κανείς για την ουσία του πράγματος, ενδιαφέρονται για την προβολή τους.
Γιώργος Αντίθεση: Να ξέρετε ένα πράγμα, σας αγαπάμε, και επιθυμούμε να φτιάξουμε αυτή σκηνή και να υποστηρίζουμε τα σχήματα, που προσπαθούν με δικές τους δουλειές.
Σας ευχαριστούμε από καρδιάς, για όσα μοιραστήκατε μαζί μας.
.JPG)
'Συντακτική ομάδα Αντίθεση, 28 Μαΐου 2022'
