Γιώργος: Θα καλωσορίσουμε τον φίλο μας τον Ηρακλή. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που κάνουμε μαζί την πρώτη συνέντευξη στον καινούργιο μας χώρο.
Θα κάνουμε για αρχή την ερώτηση αν ξεκίνησες από μικρός. Πότε ήταν το πρώτο σου βήμα πάνω στη μουσική;
Ηρακλής: Ξεκίνησα από πολύ μικρός. Ήμουν σε μουσική οικογένεια. Ο πατέρας μου τραγούδαγε εκπληκτικά και έπαιζε λίγο βιολί. Ένας θείος μου έπαιζε ποντιακή λύρα και κάθε βράδυ υπήρχε κρασί, μουσική, τραγούδια και χορός.
Αυτά γίνονται στο Σιδηρόκαστρο Σερρών όπου μεγάλωσα. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη αλλά μεγάλωσα στο Σιδηρόκαστρο. Εκεί η ζωή είχε πολλή μουσική, τραγούδι και χορό.
Ήμουν τυχερός γιατί το Σιδηρόκαστρο ήταν μία πόλη που είχε πολλά ελληνικά φύλα. Λόγω της μεταπολεμικής περιόδου, είχε πρόσφυγες Μικρασιάτες, Θρακιώτες, ντόπιους, Βλάχους, Ρομά, ό,τι θέλεις. Όλα τα φύλλα ζούσαν αρμονικά, διατηρούσαν τις παραδόσεις και αυτό ήταν πολύ σπουδαίο.
Για τη σπουδαιότητα αυτού του βιώματος βέβαια, η διαπίστωση έγινε πολύ μετά, όταν ωρίμασα και μπορούσα να καταλάβω από πού πήρα διάφορα μουσικά στοιχεία.
Επίσης, μέσα από τις γιορτές. Βίωσα γιορτές, οι περισσότερες από τις οποίες έρχονταν από τα αρχαία χρόνια. Βέβαια, τα διαπιστώνω εκ των υστέρων αυτά, ερευνώντας τα. Τα πανηγύρια, οι γάμοι, οι γιορτές, μου έδωσαν ένα στοιχείο πολύ δυνατό σαν βάση.
Από εκεί και πέρα, όταν πήγαμε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, που άρχισαν οι Rolling Stones, οι Beatles και το rock, έτσι, να ακούγεται, αρχίσαμε μέσα στο σχολείο να κάνουμε τα γκρούπ.
Γιώργος: Μέχρι τότε, είχες ξεκινήσει να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο;
Ηρακλής: Ήδη έπαιζα από πολύ μικρός, 6 με 7 χρονών. Ξεκίνησα με φυσαρμόνικα, δώρο από μία θεία μου. Είχα μάθει να παίζω τα κάλαντα και δυο τρία τραγούδια.
Μετά έπεσε στα χέρια μου από ένα πανηγύρι, μια φλογέρα. Άρχισα να βγάζω και από εκεί τραγουδάκια.
Αγαπούσα τα όργανα πάρα πολύ. Όταν έβρισκα κάποιο, με έπιανε τρέμουλο.
Με συγκινούσε πολύ και μόνο που έβλεπα οργάνο.
Γιώργος: Ποιο έχει σειρά μετά;
Ηρακλής: Σειρά έχει το βιολί. Ένας γείτονας, φίλος του πατέρα μου, ήτανε στη Συμφωνική στο Παρίσι. Ήρθε στο χωριό μεγάλος στην ηλικία και μου έκανε μαθήματα. Γελάω τώρα γιατί θυμάμαι διάφορα περιστατικά όπου πιτσιρικά, πολύ μικρό, με έβαζε να κάνω Ντοοοο, Ρεεεεεε. Μία μέρα ολόκληρη τις ανοιχτές νότες, να τραβάω δοξαριές. Μόλις έφευγε λίγο, έλεγε ‘κάνε τις άσκησεις και θα έρθω’. Πήγαινε μέσα να κάνει καφέ ή πήγαινε δίπλα στη γειτονιά και εγώ άρχιζα και έπαιζα διάφορα κομμάτια που είχα ακούσει. Ήθελα να προχωρήσω, να παίξω μουσική, όχι ντο και ρε.
 |
| Ηρακλής, Αντίθεση 2016 |
Αυτό το θυμάμαι σαν εμπειρία και βασικά σαν τακτική εκπαίδευσης στην οποία δεν μπορούσα να μπω. Ήδη, και το σχολείο, το αισθανόμουν πολύ καταπιεστικό.
Δεν ανεχόμουν, δηλαδή, όλο αυτό που σε βάζουν σε ένα λούκι και σαν στρατιωτάκι πρέπει να ακολουθείς κάποιους κανόνες.
Μετά μου πήραν ακορντεόν-ο πατέρας μου, όταν ήμουν 10 χρονών-και εκάνα με δασκάλο, ερχόταν στο σπίτι. Δύο μεθόδους είχα βγάλει. Πηγαίναμε με τις νότες, με την παρτιτούρα, κάναμε τα κομμάτια που είχε το βιβλίο.
Δεν τα πήγα όμως καλά με τους δασκάλους και με την τυπική διδασκαλία. Εγώ είχα μάθει ό,τι κομάτια της επόχης άκουγα από τους μεγαλύτερους και τα επαίζα κατευθείαν στο ακορντεόν. Μόνος μου, καθόμουν ώρες ατέλειωτες.
Είχαμε στο σπίτι, σε μία γωνία, μια αποθηκούλα που την είχα κάνει στούντιο. Είχα εκεί μέσα διάφορα όργανα, είχα φτιάξει και δικά μου. Με το που σχολάγα, πετούσα την τσάντα, ετρέχα εκεί και έπαιζα ό,τι όργανο είχα.
Μετά το ακορντεόν ήρθε η κιθάρα. Η κιθάρα ήρθε σε ένα φιλικό σπίτι που πηγαίναμε. Την είχαν κρεμασμένη στον τοίχο, μια ακουστική, αυτές τις μικρές. Παλιά κιθάρα. Την πήρα και άρχισα να παίζω. Με είδε ο φίλος του πατέρα μου ‘Πάρ’τη μου, λέει ,να παίξεις για ένα διάστημα.’ Ήταν και κειμήλιο πιθανόν. Την κρατήσα για κάποιους μήνες, αλλά δεν την άφησα καθόλου, έπαιζα συνέχεια! Και έμαθα μόνος μου.
Γιώργος: Οπότε αρχίζει η περιπέτεια.
Ηρακλής: Ναι, πάω προς τα εκεί πλέον. Πέφτανε διάφορα όργανα στα χέρια μου. Μπουζούκι, ούτι, ό,τι όργανα υπήρχαν. Τα έπιανα και μέσα σε λίγο χρόνο, τα έπαιζα.
Γιώργος: Αυτό πότε έφερε σαν αποτέλεσμα το να γράφεις και να παίζεις μαζί με άλλους;
Ηρακλής: Το να γράφω ξεκίνησε πάλι από μικρός. Δηλαδή, είχα μια τάση να δημιουργώ. Αγαπούσα όλα τα τραγούδια, ό,τι μουσική και αν άκουγα. Αλλά ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Έλεγα ότι μπορεί να γίνει και κάτι ακόμη. Και έτσι ξεκίνησα και έγραφα στίχους, στιχάκια διαφορά.
Μάλιστα είχα γράψει και ένα τραγούδι στα γαλλικά, μία σύνθεση, πολύ ωραίο κομμάτι. Τώρα που το θυμάμαι, είναι 200 χρόνια πίσω αυτό το τραγούδι!! (γέλια)
Μπορείς να το πεις ποπ εκείνης της εποχής! Είχα αλληλογραφία με μια Γαλλίδα. Τότε ήταν της μόδας. Για να εξασκήσουμε τα γαλλικά μας, μας είχε πει η δασκάλα να ανοίξουμε αλληλογραφία με κάποιον από το εξωτερικό. Και της έστειλα τους στίχους! Αν ήμουν απέναντι, θα την έβλεπα να γελάει, γιατί ήταν ανορθόγραφα, ασύντακτα και έλεγα αρλούμπες! Παρόλα αυτά, έκανα δοκιμές. Έγραφα και στίχους και μουσική.
Γιώργος: Πέρα από τις συνήθειες και τις παραδόσεις της επαρχίας, ποιες ήταν τελικά οι επιρροές στα πρώτα σου χρόνια, που σου έβγαλαν σιγά σιγά και την ταυτότητα στο είδος της μουσικής;
Ηρακλής: Όπως το βλέπω τώρα, που είμαι κάπως μπορώ να πω, πιο ώριμος στα μουσικά, η μουσική σε γενικές γραμμές είναι μία. Αυτή που βγαίνει μέσα από την
καρδιά.
 |
| Progressive Rock Festival Αντίθεση 2016 |
Ό,τι και να είναι, σε όποιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος της γης και αν βγει αυτή η μουσική, αν βγει από την καρδιά και είσαι καθαρός και την ακούσεις, θα σου αρέσει και θα σε ευαισθητοποιήσει.
Τις ερμηνείες αυτές τις δινω εκ των υστέρων, τότε δεν με ενδιέφερε. Ό,τι έκανα τότε το έκανα με το ένστικτο. Αυτό ήταν το κίνητρο μου και συνεχίζω να το παραδέχομαι πως όταν βγαίνει κάτι μέσα από την καρδιά, δεν το κάνεις ούτε για να πουλήσεις, ούτε για να γίνεις γνωστός. Θα το κάνεις γιατί σε καίει. Αυτή η δύναμη που βγαίνει έξω έχει αξία. Για μένα αυτή είναι η αξία της μουσικής και γενικά της τέχνης, όχι μόνο της μουσικής.
Γιώργος: Συμφωνώ μαζί σου σε αυτό, βέβαια την εποχή που ξεκίνησες ήταν τα πρώτα βήματα της rock εδώ στην Ελλάδα, το οποίο το πάντρεψες με τα δικά σου στοιχεία.
Ηρακλής: Ίσως θέλεις να αναφερθείς στα πρώτα βήματα της Λερναίας Ύδρας. Η Λερναία Ύδρα είναι η συνέχεια των DΝΑ, το πρώτο συγκρότημα που είχα κάνει σαν φοιτητής στην οδοντιατρική.
Σαν ξεκίνημα, για να πω και το πως κατέληξα στην Αθήνα, για κάποια χρόνια, έως το 1969 ζούσαμε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα, και επειδή έγραφα τραγούδια προσπαθούσα να δισκογραφήσω.
Συγκεκριμένα, έπαιζα με το “Τρίο Σαλόνικα”. Η εποχή τότε ήτανε τα τρίο, παίζαμε λάτιν. Ήταν τότε ο Λάκης ο Καλέας, ο οποίος ήταν φαντάρος στο Σιδηρόκαστρο όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική, και κάναμε γκρουπάκια.
Στο Σιδηρόκαστρο κάναμε τους Green Birds, το πρώτο συγκρότημα rock. Ήταν εκπληκτικό παιδί και φοβερός μουσικός και είχε ηλεκτρική κιθάρα. Ηλεκτρική κιθάρα ξέρεις τι σήμαινε εκείνη την εποχή; Σαν να έχεις ένα τηλεσκόπιο και βλέπεις ανθρωπούς στο φεγγάρι. Ήταν το κάτι άλλο. Με αγαπούσε όπως τον αγαπούσα και εγώ και μου έδινε την κιθάρα του στα live.
Όταν κατέβηκα Θεσσαλονίκη είχε απολυθεί και κάναμε παρέα.
Εν τω μεταξύ, για να πω και μία παρένθεση που χρειάζεται ιστορικά, τότε είχα πάθει πλάκα με τον Enrico Macias τον κιθαρίστα. Είχα τρελαθεί με την κιθάρα που έπαιζε. Ο Enrico Macias είναι Αλγερινός και παίζει εκπληκτικό ούτι και κιθάρα. Για μένα δεν πέρασε άλλος να παίζει τόσο γλυκιά κιθάρα στην Ευρώπη.
Οι κιθαρίστες εκείνης της εποχής, προσπαθούσαν να βγάλουν τις τεχνικές του. Εγώ που ήμουνα τρελαμένος με την κιθάρα, κάθισα και έβγαλα κομμάτια του. Έβγαζα τα ακορντά από το ακορντεόν, έπιανα τις νότες και έτσι μάθαινα, δεν είχα κανέναν να μου δείξει.
 |
| Ηρακλής, Τάσος Φωτοδήμος, Αντίθεση 2016 |
Δεν μπορούσαν να παίξουν τέτοια κιθάρα. Η αγάπη τι κάνει. Επειδή ήμουνα τρελός με αυτό, κάθησα και έβγαλα παρά πολύ δύσκολα κομμάτια για τότε πιτσιρικάς. Να μη σου δείξει κανείς και να έχεις τόση αγάπη. Αν σε πιάνει η μουσική και σε τραντάζει, σε παίρνει και σε ρίχνει κάτω και σε χτυπάει σαν χταπόδι δεν υπάρχει περίπτωση, σε πάει αυτή και προχωράς.
Και έτσι, ο Λάκης ο Καλέας με πήρε για σολίστα στο τρίο. Τώρα αυτοί, ήταν μουσικάρες. Ξέρεις τι σημαίνει να παίζεις σε τρίο σολίστας; Άσ'τα να πάνε!!! (γέλια)
Ήμουν μαζί τους για μεγάλο διάστημα. Μετά σταμάτησα γιατί σπούδαζα τότε στο Χημικό, μικροβιολόγος, στον Δημόκριτο Θεσσαλονίκης και δεν είχα χρόνο. Εκείνοι το έκαναν κάπως πιο επαγγελματικά. Συνεχίσαμε όμως να είμαστε φίλοι και τους έγραψα και κάποια πολύ ωραία κομάτια, με πολύ ωραίο στίχο.
Εκεί, ως πιτσιρικάς είχα πάει σε μία εταιρεία. Τους έδωσα κάτι κομμάτια ‘α πολύ ωραία, να τα βάλουμε, αλλά διάλεξε: ή στίχους ή μουσική, δεν μπορούμε να βάλουμε και στα δύο το όνομα σου.’ Δυο-τρία τέτοια και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να φύγω για Αθήνα. Όχι πως ήταν καλύτερα εδώ, αλλά με το μυαλό μου και με αυτά που έβλεπα, εκεί δεν υπήρχε εξέλιξη. Ήταν μόνο δύο εταιρείες, δεν υπήρχαν άλλες.
Γι' αυτό στις εισαγωγικές έβαλα πρώτα τις σχολές Αθηνών και μετά Θεσσαλονίκης και πέρασα οδοντιατρική Αθηνών.
Γιώργος: Πότε ήρθες εδώ;
Ηρακλής: Πέρασα το ‘69 αλλά πήγα φαντάρος. Δεν μου έδωσαν αναβολή λόγω χούντας.
Άσ’τα να πάνε, άλλο καπέλο. Ο πατέρας μου πέθανε 48 χρόνων από εγκεφαλικό επεισόδιο. Τέλος πάντων, αυτά είναι τα επίσημα, δεν ξέρω τώρα. Άλλη ιστορία αυτή. Έκανα μόνο 15 μήνες στο στρατό και απολύθηκα σαν προστάτης.
Το ’70 πήγα στη Γερμανία για ένα εξάμηνο και γύρισα τον Οκτώβρη που άρχιζαν τα μαθήματα, για να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο.
Γιώργος: Εκεί ήταν και οι πρώτες γνωριμίες;
Ηρακλής: Εκεί,ναι. Επειδή η οδοντιατρική και γενικά οι ιατρικές σχολές είναι στο Γουδί, υπάρχει μία κοινωνικότητα στους φοιτητές εκεί. Είναι μια πολιτεία. Όλες οι σχολές είναι μαζί, κάναμε όλα τα μαθήματα μαζί, ήμασταν πολύ ενωμένοι. Έχει διαφορά από τις άλλες σχολές.
Ειδικά στην οδοντιατρική, τα 3 πρώτα έτη κάνουμε τα ίδια μαθήματα με την ιατρική, μαζί με τους γιατρούς. Ανατομίες, βιολογίες, αμφιθέατρα, όλοι μαζί σαν μία σχολή.
Και εμείς κάνουμε παράλληλα και τα εργαστήρια της ειδικότητάς μας.
Οπότε μοιραία δημιουργήθηκαν σχέσεις και κάναμε πολιτιστικές εκδηλώσεις μία φορά το χρόνο, που κρατούσαν είτε ένα τριήμερο, είτε μία εβδομάδα, με τραγούδια, θεατρικά σκέτς, εκθέσεις ζωγραφικής, συγγραφή, ποίηση...
Μέσα σε αυτά ξεκίνησα, και έκανα ένα δύο σχηματάκια, από τα οποία κράτησα κάποια παιδιά και έκανα τους DNA.
Έτσι ξεκινήσαμε...μέσα από τη σχολή.
 |
| Φώντας Χατζής, Σόφη Γιαννάτου, Ρένα Τσακουρίδου, Ηρακλής, Χρήστος Στημαγκιώτης, Λάκης Παπαδόπουλος DNA 1970-1971 |
Στους DNA είχα τον Λάκη τον Παπαδόπουλο, ο οποίος ήταν ο πρώτος μου φίλος στην Αθήνα. Με τον Λάκη είχαμε γνωριστεί όταν ήμασταν φαντάροι στις Σέρρες και παίζαμε μουσική. Όταν ήρθαμε εδώ, μέναμε κοντά. Το πρώτο σπίτι που νοίκιασε ήταν Ελληνορώσσων στο Γουδί. Ήμασταν όλη την ημέρα μαζί. Και στη Λερναία Ύδρα στα πρώτα σχήματα ήταν μαζί.
Κιθάρα και φωνητικά ήταν και ο Κώστας Μιχαλάκης.
Κιθάρα και φωνητικά ήταν και ο Κώστας Μιχαλάκης.
Επίσης, είχα βασικό μέλος τη Σοφία Γιαννάτου, κρουστά και φωνητικά. Η Σαβίνα είναι η μικρότερη αδελφή της, η οποία ήταν μαζί μας στην παρέα. Βέβαια ήταν μικρή τότε, αλλά την έβαλα και τραγούδησε στον δίσκο. Κάνει φωνητικά. Μια ψιλή φωνή όπου ακούγεται είναι δική της.
Ήταν ο Πέτρος ο Πρωτόπαπας, φλάουτο και φωνητικά, ο οποίος μας έχει αφήσει εδώ και χρόνια. Πολύ καλό παιδί και φοβερός μουσικός.
Ο Πέτρος ήτανε μικρός όταν τον είχα πάρει, 16-17 χρονών. Ο πατέρας του ήταν μαέστρος στην ορχήστρα του Κώστα Χατζή, πολύ καλός μουσικός και φλαουτίστας.
Η μάνα του Πέτρου τώρα, επέμενε να πηγαίνει να παίζει με τον πατέρα του, δεύτερο φλάουτο στον Χατζή.
Ο Πέτρος έβλεπε εμάς που παίζαμε rock και δεν άντεχε! Την άλλη χρονιά τα παρατούσε όλα, τα τίναζε, και ερχόταν πάλι μαζί μας! Αυτό το σκηνικό ήταν επαναλαμβανόμενο, τη μια χρονιά ήταν με το Χατζή, την άλλη ερχόταν σε μας. Ήρθε ο πατέρας του και μας άκουσε, παίζαμε τότε στην 5η εποχή, στη Μνησικλέους στην Πλάκα με τον Γκαϊφύλλια, τη Δέσποινα Γλέζου, τον Βαγγέλη Γερμανό, τον Ψαριανό τον Δημήτρη. Παίξαμε εκεί για μεγάλα διαστήματα, και με τη Λερναία Ύδρα και με DNA.
 |
| Φ. Χατζής, Ηρακλής, Σ. Γιαννάτου, Παναρκούδης, Π. Πρωτόπαπας DNA 1970-1971 |
Τότε στο σχήμα έπαιζα εγώ βιολί και ήθελα νέα άτομα, να μένουν κοντά για να κάνουμε πρόβες. Έτσι πήρα τον Γιωργό τον Μαγκλάρα. Έμενε στη γειτονιά, στου Ζωγράφου, δίπλα ήμασταν. Τον έφερε ο μάνατζερ που είχαμε. Ναι, είχαμε και μάνατζερ, άκου να δεις!! (γέλια) Πολύ καλό παιδί, ο Γιώργος ο Σαλούφας.
Τελικά έφυγαν και οι δικοί του και τον είχα και μέναμε μαζί. Σαν μικρό αδελφό τον είχα τον Γιώργο. Tου έγραφα, μελετούσε, είχε ταλέντο.
Τελικά έφυγαν και οι δικοί του και τον είχα και μέναμε μαζί. Σαν μικρό αδελφό τον είχα τον Γιώργο. Tου έγραφα, μελετούσε, είχε ταλέντο.
Ο Χρήστος ο Στημαγκιώτης, από την Αγία Παρασκευή, έπαιζε αργότερα φλάουτο στους DNA και ο Θανάσης Μπίκος κιθάρα.
 |
| Ηρακλής, Λ. Παπαδόπουλος, Χρ. Στημαγκιώτης, Σ. Γιαννάτου, Φ. Χατζής DNA 1972 |
Οι DNA ήταν ελληνικό progressive folk. Υπήρχε αρκετή δουλειά πίσω από τα κομμάτια, τα οποία είχαν και αρκετά καλό στίχο για την εποχή. Σαν ιστορικό στοιχείο, λοιπόν, έπρεπε να παραμείνει.
Στην εταιρεία, μας έλεγαν ‘ναι θα κάνετε L.P. κανονικά, ας κάνουμε ένα μικρό τώρα και θα κάνουμε μετά τον δίσκο.’
Όμως η Polygram τότε, είχε τους Socrates και τους Poll, οι οποίοι ήταν ήδη μεγάλα ονόματα, στην κορυφή τους, και δεν μπορούσαν να ασχοληθούν και με άλλα γκρούπ.
Δηλαδή, αυτοί τι κάνανε; Βλέπανε κάτι που έχει αξία, του έκαναν σύμβολαιο-όλοι πιτσιρικάδες ήμασταν, δεν ξέραμε-τον δέσμευαν να μην τον πάρει κάποια άλλη εταιρεία και έχουν ανταγωνιστή και τον κρατούσαν στο συρτάρι. Αν εσύ για κάποιο λόγο, από τυχαία γεγονότα γινόσουν διάσημος θα σε ακολουθούσαν και εκείνοι.
Εγώ λέω ‘εντάξει, αξίζει η μουσική μας, θα μας κάνουν δίσκο’, αλλά έγινε μόνο το 45άρι, το 1972.
“Τα ίδια όνειρα” ή ‘Αγναντεύεις’ και “Ο Γιάννης” από την άλλη πλευρά.
Θα έπρεπε να είχε γίνει αυτός ο δίσκος. Το feeling που έβγαινε ήταν πάρα πολύ καλό.
Σαν πιτσιρικάς τότε, να πω την αλήθεια, δεν με ενδιέφερε αν θα βγει δίσκος ή όχι.
Ήθέλα απλώς, να ακουστούν τα τραγούδια, έτσι για να βγει από μέσα μου. Σαν βάρος τα είχα.
Άλλα ονόματα που συμμετείχαν στον δίσκο ήταν στα κρουστά ο Φώντας Χατζής, ένα πολύ καλό παιδί και αγαπημένος μου φίλος για τον οποίο έχω παράπονο που δεν τον έβαλα να παίξει στον διπλό δίσκο. Όχι δεν τον έβαλα, μου έφερε μουσικούς η εταιρεία, για δικούς της οικονομικούς λόγους..
Ο Γιάννης Μπαράκος παίζει μπάσο και η Ρένα Τσακουρίδου κάνει φωνητικά.
Παίζει και η Λένα Πλάτωνος. Η Σοφία είχε εξετάσεις, δεν μπορούσε. Λέει ‘θα σας φέρω μια φίλη’ και έφερε τη Λένα. Ήταν φίλες στη γειτονιά. Τότε γνωριστήκαμε. Παίζει πιάνο και κάνει φωνητικά. Έπαιζε σε live μαζί μας για μεγάλο διάστημα.
Παίζαμε στην 5η εποχή. Στο πρόγραμμα συνήθως ήταν Σπύρος-Λήδα, Γλέζου, Ψαριανός, Βαγγέλης Γερμανός, DNA, μέτα ήρθε και ο Γκαϊφύλλιας και παίζαμε μαζί. Βγάλαμε ένα χειμώνα κάτω από χούντα, σε πολύ δύσκόλους καιρούς.
 |
| Ηρακλής, Λένα Πλάτωνος, Πέτρος Πρωτόπαπας, DNA, 1970-1971 |
