Γιώργος: Θα καλωσορίσουμε τον φίλο μας τον Ηρακλή. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που κάνουμε μαζί την πρώτη συνέντευξη στον καινούργιο μας χώρο.
Θα κάνουμε για αρχή την ερώτηση αν ξεκίνησες από μικρός. Πότε ήταν το πρώτο σου βήμα πάνω στη μουσική;
Ηρακλής: Ξεκίνησα από πολύ μικρός. Ήμουν σε μουσική οικογένεια. Ο πατέρας μου τραγούδαγε εκπληκτικά και έπαιζε λίγο βιολί. Ένας θείος μου έπαιζε ποντιακή λύρα και κάθε βράδυ υπήρχε κρασί, μουσική, τραγούδια και χορός.
Αυτά γίνονται στο Σιδηρόκαστρο Σερρών όπου μεγάλωσα. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη αλλά μεγάλωσα στο Σιδηρόκαστρο. Εκεί η ζωή είχε πολλή μουσική, τραγούδι και χορό.
Ήμουν τυχερός γιατί το Σιδηρόκαστρο ήταν μία πόλη που είχε πολλά ελληνικά φύλα. Λόγω της μεταπολεμικής περιόδου, είχε πρόσφυγες Μικρασιάτες, Θρακιώτες, ντόπιους, Βλάχους, Ρομά, ό,τι θέλεις. Όλα τα φύλλα ζούσαν αρμονικά, διατηρούσαν τις παραδόσεις και αυτό ήταν πολύ σπουδαίο.
Για τη σπουδαιότητα αυτού του βιώματος βέβαια, η διαπίστωση έγινε πολύ μετά, όταν ωρίμασα και μπορούσα να καταλάβω από πού πήρα διάφορα μουσικά στοιχεία.
Επίσης, μέσα από τις γιορτές. Βίωσα γιορτές, οι περισσότερες από τις οποίες έρχονταν από τα αρχαία χρόνια. Βέβαια, τα διαπιστώνω εκ των υστέρων αυτά, ερευνώντας τα. Τα πανηγύρια, οι γάμοι, οι γιορτές, μου έδωσαν ένα στοιχείο πολύ δυνατό σαν βάση.
Από εκεί και πέρα, όταν πήγαμε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, που άρχισαν οι Rolling Stones, οι Beatles και το rock, έτσι, να ακούγεται, αρχίσαμε μέσα στο σχολείο να κάνουμε τα γκρούπ.
Γιώργος: Μέχρι τότε, είχες ξεκινήσει να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο;
Ηρακλής: Ήδη έπαιζα από πολύ μικρός, 6 με 7 χρονών. Ξεκίνησα με φυσαρμόνικα, δώρο από μία θεία μου. Είχα μάθει να παίζω τα κάλαντα και δυο τρία τραγούδια.
Μετά έπεσε στα χέρια μου από ένα πανηγύρι, μια φλογέρα. Άρχισα να βγάζω και από εκεί τραγουδάκια.
Αγαπούσα τα όργανα πάρα πολύ. Όταν έβρισκα κάποιο, με έπιανε τρέμουλο.
Με συγκινούσε πολύ και μόνο που έβλεπα οργάνο.
Γιώργος: Ποιο έχει σειρά μετά;
Ηρακλής: Σειρά έχει το βιολί. Ένας γείτονας, φίλος του πατέρα μου, ήτανε στη Συμφωνική στο Παρίσι. Ήρθε στο χωριό μεγάλος στην ηλικία και μου έκανε μαθήματα. Γελάω τώρα γιατί θυμάμαι διάφορα περιστατικά όπου πιτσιρικά, πολύ μικρό, με έβαζε να κάνω Ντοοοο, Ρεεεεεε. Μία μέρα ολόκληρη τις ανοιχτές νότες, να τραβάω δοξαριές. Μόλις έφευγε λίγο, έλεγε ‘κάνε τις άσκησεις και θα έρθω’. Πήγαινε μέσα να κάνει καφέ ή πήγαινε δίπλα στη γειτονιά και εγώ άρχιζα και έπαιζα διάφορα κομμάτια που είχα ακούσει. Ήθελα να προχωρήσω, να παίξω μουσική, όχι ντο και ρε.
 |
| Ηρακλής, Αντίθεση 2016 |
Αυτό το θυμάμαι σαν εμπειρία και βασικά σαν τακτική εκπαίδευσης στην οποία δεν μπορούσα να μπω. Ήδη, και το σχολείο, το αισθανόμουν πολύ καταπιεστικό.
Δεν ανεχόμουν, δηλαδή, όλο αυτό που σε βάζουν σε ένα λούκι και σαν στρατιωτάκι πρέπει να ακολουθείς κάποιους κανόνες.
Μετά μου πήραν ακορντεόν-ο πατέρας μου, όταν ήμουν 10 χρονών-και εκάνα με δασκάλο, ερχόταν στο σπίτι. Δύο μεθόδους είχα βγάλει. Πηγαίναμε με τις νότες, με την παρτιτούρα, κάναμε τα κομμάτια που είχε το βιβλίο.
Δεν τα πήγα όμως καλά με τους δασκάλους και με την τυπική διδασκαλία. Εγώ είχα μάθει ό,τι κομάτια της επόχης άκουγα από τους μεγαλύτερους και τα επαίζα κατευθείαν στο ακορντεόν. Μόνος μου, καθόμουν ώρες ατέλειωτες.
Είχαμε στο σπίτι, σε μία γωνία, μια αποθηκούλα που την είχα κάνει στούντιο. Είχα εκεί μέσα διάφορα όργανα, είχα φτιάξει και δικά μου. Με το που σχολάγα, πετούσα την τσάντα, ετρέχα εκεί και έπαιζα ό,τι όργανο είχα.
Μετά το ακορντεόν ήρθε η κιθάρα. Η κιθάρα ήρθε σε ένα φιλικό σπίτι που πηγαίναμε. Την είχαν κρεμασμένη στον τοίχο, μια ακουστική, αυτές τις μικρές. Παλιά κιθάρα. Την πήρα και άρχισα να παίζω. Με είδε ο φίλος του πατέρα μου ‘Πάρ’τη μου, λέει ,να παίξεις για ένα διάστημα.’ Ήταν και κειμήλιο πιθανόν. Την κρατήσα για κάποιους μήνες, αλλά δεν την άφησα καθόλου, έπαιζα συνέχεια! Και έμαθα μόνος μου.
Γιώργος: Οπότε αρχίζει η περιπέτεια.
Ηρακλής: Ναι, πάω προς τα εκεί πλέον. Πέφτανε διάφορα όργανα στα χέρια μου. Μπουζούκι, ούτι, ό,τι όργανα υπήρχαν. Τα έπιανα και μέσα σε λίγο χρόνο, τα έπαιζα.
Γιώργος: Αυτό πότε έφερε σαν αποτέλεσμα το να γράφεις και να παίζεις μαζί με άλλους;
Ηρακλής: Το να γράφω ξεκίνησε πάλι από μικρός. Δηλαδή, είχα μια τάση να δημιουργώ. Αγαπούσα όλα τα τραγούδια, ό,τι μουσική και αν άκουγα. Αλλά ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Έλεγα ότι μπορεί να γίνει και κάτι ακόμη. Και έτσι ξεκίνησα και έγραφα στίχους, στιχάκια διαφορά.
Μάλιστα είχα γράψει και ένα τραγούδι στα γαλλικά, μία σύνθεση, πολύ ωραίο κομμάτι. Τώρα που το θυμάμαι, είναι 200 χρόνια πίσω αυτό το τραγούδι!! (γέλια)
Μπορείς να το πεις ποπ εκείνης της εποχής! Είχα αλληλογραφία με μια Γαλλίδα. Τότε ήταν της μόδας. Για να εξασκήσουμε τα γαλλικά μας, μας είχε πει η δασκάλα να ανοίξουμε αλληλογραφία με κάποιον από το εξωτερικό. Και της έστειλα τους στίχους! Αν ήμουν απέναντι, θα την έβλεπα να γελάει, γιατί ήταν ανορθόγραφα, ασύντακτα και έλεγα αρλούμπες! Παρόλα αυτά, έκανα δοκιμές. Έγραφα και στίχους και μουσική.
Γιώργος: Πέρα από τις συνήθειες και τις παραδόσεις της επαρχίας, ποιες ήταν τελικά οι επιρροές στα πρώτα σου χρόνια, που σου έβγαλαν σιγά σιγά και την ταυτότητα στο είδος της μουσικής;
Ηρακλής: Όπως το βλέπω τώρα, που είμαι κάπως μπορώ να πω, πιο ώριμος στα μουσικά, η μουσική σε γενικές γραμμές είναι μία. Αυτή που βγαίνει μέσα από την
καρδιά.
 |
| Progressive Rock Festival Αντίθεση 2016 |
Ό,τι και να είναι, σε όποιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος της γης και αν βγει αυτή η μουσική, αν βγει από την καρδιά και είσαι καθαρός και την ακούσεις, θα σου αρέσει και θα σε ευαισθητοποιήσει.
Τις ερμηνείες αυτές τις δινω εκ των υστέρων, τότε δεν με ενδιέφερε. Ό,τι έκανα τότε το έκανα με το ένστικτο. Αυτό ήταν το κίνητρο μου και συνεχίζω να το παραδέχομαι πως όταν βγαίνει κάτι μέσα από την καρδιά, δεν το κάνεις ούτε για να πουλήσεις, ούτε για να γίνεις γνωστός. Θα το κάνεις γιατί σε καίει. Αυτή η δύναμη που βγαίνει έξω έχει αξία. Για μένα αυτή είναι η αξία της μουσικής και γενικά της τέχνης, όχι μόνο της μουσικής.
Γιώργος: Συμφωνώ μαζί σου σε αυτό, βέβαια την εποχή που ξεκίνησες ήταν τα πρώτα βήματα της rock εδώ στην Ελλάδα, το οποίο το πάντρεψες με τα δικά σου στοιχεία.
Ηρακλής: Ίσως θέλεις να αναφερθείς στα πρώτα βήματα της Λερναίας Ύδρας. Η Λερναία Ύδρα είναι η συνέχεια των DΝΑ, το πρώτο συγκρότημα που είχα κάνει σαν φοιτητής στην οδοντιατρική.
Σαν ξεκίνημα, για να πω και το πως κατέληξα στην Αθήνα, για κάποια χρόνια, έως το 1969 ζούσαμε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζα, και επειδή έγραφα τραγούδια προσπαθούσα να δισκογραφήσω.
Συγκεκριμένα, έπαιζα με το “Τρίο Σαλόνικα”. Η εποχή τότε ήτανε τα τρίο, παίζαμε λάτιν. Ήταν τότε ο Λάκης ο Καλέας, ο οποίος ήταν φαντάρος στο Σιδηρόκαστρο όταν ξεκίνησα να παίζω μουσική, και κάναμε γκρουπάκια.
Στο Σιδηρόκαστρο κάναμε τους Green Birds, το πρώτο συγκρότημα rock. Ήταν εκπληκτικό παιδί και φοβερός μουσικός και είχε ηλεκτρική κιθάρα. Ηλεκτρική κιθάρα ξέρεις τι σήμαινε εκείνη την εποχή; Σαν να έχεις ένα τηλεσκόπιο και βλέπεις ανθρωπούς στο φεγγάρι. Ήταν το κάτι άλλο. Με αγαπούσε όπως τον αγαπούσα και εγώ και μου έδινε την κιθάρα του στα live.
Όταν κατέβηκα Θεσσαλονίκη είχε απολυθεί και κάναμε παρέα.
Εν τω μεταξύ, για να πω και μία παρένθεση που χρειάζεται ιστορικά, τότε είχα πάθει πλάκα με τον Enrico Macias τον κιθαρίστα. Είχα τρελαθεί με την κιθάρα που έπαιζε. Ο Enrico Macias είναι Αλγερινός και παίζει εκπληκτικό ούτι και κιθάρα. Για μένα δεν πέρασε άλλος να παίζει τόσο γλυκιά κιθάρα στην Ευρώπη.
Οι κιθαρίστες εκείνης της εποχής, προσπαθούσαν να βγάλουν τις τεχνικές του. Εγώ που ήμουνα τρελαμένος με την κιθάρα, κάθισα και έβγαλα κομμάτια του. Έβγαζα τα ακορντά από το ακορντεόν, έπιανα τις νότες και έτσι μάθαινα, δεν είχα κανέναν να μου δείξει.
 |
| Ηρακλής, Τάσος Φωτοδήμος, Αντίθεση 2016 |
Δεν μπορούσαν να παίξουν τέτοια κιθάρα. Η αγάπη τι κάνει. Επειδή ήμουνα τρελός με αυτό, κάθησα και έβγαλα παρά πολύ δύσκολα κομμάτια για τότε πιτσιρικάς. Να μη σου δείξει κανείς και να έχεις τόση αγάπη. Αν σε πιάνει η μουσική και σε τραντάζει, σε παίρνει και σε ρίχνει κάτω και σε χτυπάει σαν χταπόδι δεν υπάρχει περίπτωση, σε πάει αυτή και προχωράς.
Και έτσι, ο Λάκης ο Καλέας με πήρε για σολίστα στο τρίο. Τώρα αυτοί, ήταν μουσικάρες. Ξέρεις τι σημαίνει να παίζεις σε τρίο σολίστας; Άσ'τα να πάνε!!! (γέλια)
Ήμουν μαζί τους για μεγάλο διάστημα. Μετά σταμάτησα γιατί σπούδαζα τότε στο Χημικό, μικροβιολόγος, στον Δημόκριτο Θεσσαλονίκης και δεν είχα χρόνο. Εκείνοι το έκαναν κάπως πιο επαγγελματικά. Συνεχίσαμε όμως να είμαστε φίλοι και τους έγραψα και κάποια πολύ ωραία κομάτια, με πολύ ωραίο στίχο.
Εκεί, ως πιτσιρικάς είχα πάει σε μία εταιρεία. Τους έδωσα κάτι κομμάτια ‘α πολύ ωραία, να τα βάλουμε, αλλά διάλεξε: ή στίχους ή μουσική, δεν μπορούμε να βάλουμε και στα δύο το όνομα σου.’ Δυο-τρία τέτοια και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να φύγω για Αθήνα. Όχι πως ήταν καλύτερα εδώ, αλλά με το μυαλό μου και με αυτά που έβλεπα, εκεί δεν υπήρχε εξέλιξη. Ήταν μόνο δύο εταιρείες, δεν υπήρχαν άλλες.
Γι' αυτό στις εισαγωγικές έβαλα πρώτα τις σχολές Αθηνών και μετά Θεσσαλονίκης και πέρασα οδοντιατρική Αθηνών.
Γιώργος: Πότε ήρθες εδώ;
Ηρακλής: Πέρασα το ‘69 αλλά πήγα φαντάρος. Δεν μου έδωσαν αναβολή λόγω χούντας.
Άσ’τα να πάνε, άλλο καπέλο. Ο πατέρας μου πέθανε 48 χρόνων από εγκεφαλικό επεισόδιο. Τέλος πάντων, αυτά είναι τα επίσημα, δεν ξέρω τώρα. Άλλη ιστορία αυτή. Έκανα μόνο 15 μήνες στο στρατό και απολύθηκα σαν προστάτης.
Το ’70 πήγα στη Γερμανία για ένα εξάμηνο και γύρισα τον Οκτώβρη που άρχιζαν τα μαθήματα, για να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο.
Γιώργος: Εκεί ήταν και οι πρώτες γνωριμίες;
Ηρακλής: Εκεί,ναι. Επειδή η οδοντιατρική και γενικά οι ιατρικές σχολές είναι στο Γουδί, υπάρχει μία κοινωνικότητα στους φοιτητές εκεί. Είναι μια πολιτεία. Όλες οι σχολές είναι μαζί, κάναμε όλα τα μαθήματα μαζί, ήμασταν πολύ ενωμένοι. Έχει διαφορά από τις άλλες σχολές.
Ειδικά στην οδοντιατρική, τα 3 πρώτα έτη κάνουμε τα ίδια μαθήματα με την ιατρική, μαζί με τους γιατρούς. Ανατομίες, βιολογίες, αμφιθέατρα, όλοι μαζί σαν μία σχολή.
Και εμείς κάνουμε παράλληλα και τα εργαστήρια της ειδικότητάς μας.
Οπότε μοιραία δημιουργήθηκαν σχέσεις και κάναμε πολιτιστικές εκδηλώσεις μία φορά το χρόνο, που κρατούσαν είτε ένα τριήμερο, είτε μία εβδομάδα, με τραγούδια, θεατρικά σκέτς, εκθέσεις ζωγραφικής, συγγραφή, ποίηση...
Μέσα σε αυτά ξεκίνησα, και έκανα ένα δύο σχηματάκια, από τα οποία κράτησα κάποια παιδιά και έκανα τους DNA.
Έτσι ξεκινήσαμε...μέσα από τη σχολή.
 |
| Φώντας Χατζής, Σόφη Γιαννάτου, Ρένα Τσακουρίδου, Ηρακλής, Χρήστος Στημαγκιώτης, Λάκης Παπαδόπουλος DNA 1970-1971 |
Στους DNA είχα τον Λάκη τον Παπαδόπουλο, ο οποίος ήταν ο πρώτος μου φίλος στην Αθήνα. Με τον Λάκη είχαμε γνωριστεί όταν ήμασταν φαντάροι στις Σέρρες και παίζαμε μουσική. Όταν ήρθαμε εδώ, μέναμε κοντά. Το πρώτο σπίτι που νοίκιασε ήταν Ελληνορώσσων στο Γουδί. Ήμασταν όλη την ημέρα μαζί. Και στη Λερναία Ύδρα στα πρώτα σχήματα ήταν μαζί.
Κιθάρα και φωνητικά ήταν και ο Κώστας Μιχαλάκης.
Κιθάρα και φωνητικά ήταν και ο Κώστας Μιχαλάκης.
Επίσης, είχα βασικό μέλος τη Σοφία Γιαννάτου, κρουστά και φωνητικά. Η Σαβίνα είναι η μικρότερη αδελφή της, η οποία ήταν μαζί μας στην παρέα. Βέβαια ήταν μικρή τότε, αλλά την έβαλα και τραγούδησε στον δίσκο. Κάνει φωνητικά. Μια ψιλή φωνή όπου ακούγεται είναι δική της.
Ήταν ο Πέτρος ο Πρωτόπαπας, φλάουτο και φωνητικά, ο οποίος μας έχει αφήσει εδώ και χρόνια. Πολύ καλό παιδί και φοβερός μουσικός.
Ο Πέτρος ήτανε μικρός όταν τον είχα πάρει, 16-17 χρονών. Ο πατέρας του ήταν μαέστρος στην ορχήστρα του Κώστα Χατζή, πολύ καλός μουσικός και φλαουτίστας.
Η μάνα του Πέτρου τώρα, επέμενε να πηγαίνει να παίζει με τον πατέρα του, δεύτερο φλάουτο στον Χατζή.
Ο Πέτρος έβλεπε εμάς που παίζαμε rock και δεν άντεχε! Την άλλη χρονιά τα παρατούσε όλα, τα τίναζε, και ερχόταν πάλι μαζί μας! Αυτό το σκηνικό ήταν επαναλαμβανόμενο, τη μια χρονιά ήταν με το Χατζή, την άλλη ερχόταν σε μας. Ήρθε ο πατέρας του και μας άκουσε, παίζαμε τότε στην 5η εποχή, στη Μνησικλέους στην Πλάκα με τον Γκαϊφύλλια, τη Δέσποινα Γλέζου, τον Βαγγέλη Γερμανό, τον Ψαριανό τον Δημήτρη. Παίξαμε εκεί για μεγάλα διαστήματα, και με τη Λερναία Ύδρα και με DNA.
 |
| Φ. Χατζής, Ηρακλής, Σ. Γιαννάτου, Παναρκούδης, Π. Πρωτόπαπας DNA 1970-1971 |
Τότε στο σχήμα έπαιζα εγώ βιολί και ήθελα νέα άτομα, να μένουν κοντά για να κάνουμε πρόβες. Έτσι πήρα τον Γιωργό τον Μαγκλάρα. Έμενε στη γειτονιά, στου Ζωγράφου, δίπλα ήμασταν. Τον έφερε ο μάνατζερ που είχαμε. Ναι, είχαμε και μάνατζερ, άκου να δεις!! (γέλια) Πολύ καλό παιδί, ο Γιώργος ο Σαλούφας.
Τελικά έφυγαν και οι δικοί του και τον είχα και μέναμε μαζί. Σαν μικρό αδελφό τον είχα τον Γιώργο. Tου έγραφα, μελετούσε, είχε ταλέντο.
Τελικά έφυγαν και οι δικοί του και τον είχα και μέναμε μαζί. Σαν μικρό αδελφό τον είχα τον Γιώργο. Tου έγραφα, μελετούσε, είχε ταλέντο.
Ο Χρήστος ο Στημαγκιώτης, από την Αγία Παρασκευή, έπαιζε αργότερα φλάουτο στους DNA και ο Θανάσης Μπίκος κιθάρα.
 |
| Ηρακλής, Λ. Παπαδόπουλος, Χρ. Στημαγκιώτης, Σ. Γιαννάτου, Φ. Χατζής DNA 1972 |
Οι DNA ήταν ελληνικό progressive folk. Υπήρχε αρκετή δουλειά πίσω από τα κομμάτια, τα οποία είχαν και αρκετά καλό στίχο για την εποχή. Σαν ιστορικό στοιχείο, λοιπόν, έπρεπε να παραμείνει.
Στην εταιρεία, μας έλεγαν ‘ναι θα κάνετε L.P. κανονικά, ας κάνουμε ένα μικρό τώρα και θα κάνουμε μετά τον δίσκο.’
Όμως η Polygram τότε, είχε τους Socrates και τους Poll, οι οποίοι ήταν ήδη μεγάλα ονόματα, στην κορυφή τους, και δεν μπορούσαν να ασχοληθούν και με άλλα γκρούπ.
Δηλαδή, αυτοί τι κάνανε; Βλέπανε κάτι που έχει αξία, του έκαναν σύμβολαιο-όλοι πιτσιρικάδες ήμασταν, δεν ξέραμε-τον δέσμευαν να μην τον πάρει κάποια άλλη εταιρεία και έχουν ανταγωνιστή και τον κρατούσαν στο συρτάρι. Αν εσύ για κάποιο λόγο, από τυχαία γεγονότα γινόσουν διάσημος θα σε ακολουθούσαν και εκείνοι.
Εγώ λέω ‘εντάξει, αξίζει η μουσική μας, θα μας κάνουν δίσκο’, αλλά έγινε μόνο το 45άρι, το 1972.
“Τα ίδια όνειρα” ή ‘Αγναντεύεις’ και “Ο Γιάννης” από την άλλη πλευρά.
Θα έπρεπε να είχε γίνει αυτός ο δίσκος. Το feeling που έβγαινε ήταν πάρα πολύ καλό.
Σαν πιτσιρικάς τότε, να πω την αλήθεια, δεν με ενδιέφερε αν θα βγει δίσκος ή όχι.
Ήθέλα απλώς, να ακουστούν τα τραγούδια, έτσι για να βγει από μέσα μου. Σαν βάρος τα είχα.
Άλλα ονόματα που συμμετείχαν στον δίσκο ήταν στα κρουστά ο Φώντας Χατζής, ένα πολύ καλό παιδί και αγαπημένος μου φίλος για τον οποίο έχω παράπονο που δεν τον έβαλα να παίξει στον διπλό δίσκο. Όχι δεν τον έβαλα, μου έφερε μουσικούς η εταιρεία, για δικούς της οικονομικούς λόγους..
Ο Γιάννης Μπαράκος παίζει μπάσο και η Ρένα Τσακουρίδου κάνει φωνητικά.
Παίζει και η Λένα Πλάτωνος. Η Σοφία είχε εξετάσεις, δεν μπορούσε. Λέει ‘θα σας φέρω μια φίλη’ και έφερε τη Λένα. Ήταν φίλες στη γειτονιά. Τότε γνωριστήκαμε. Παίζει πιάνο και κάνει φωνητικά. Έπαιζε σε live μαζί μας για μεγάλο διάστημα.
Παίζαμε στην 5η εποχή. Στο πρόγραμμα συνήθως ήταν Σπύρος-Λήδα, Γλέζου, Ψαριανός, Βαγγέλης Γερμανός, DNA, μέτα ήρθε και ο Γκαϊφύλλιας και παίζαμε μαζί. Βγάλαμε ένα χειμώνα κάτω από χούντα, σε πολύ δύσκόλους καιρούς.
 |
| Ηρακλής, Λένα Πλάτωνος, Πέτρος Πρωτόπαπας, DNA, 1970-1971 |
Γιώργος: Είχαν σχέση τα κομμάτια αυτά με τον μετέπειτα διπλό δίσκο ή έμειναν πίσω;
Ηρακλής: Όχι, δεν είχε σχέση το ένα με το άλλο. Αυτά έμειναν πίσω.
Γιώργος: Κάποια από αυτά παίζονται κατά καιρούς;
Ηρακλής: Ο Ζιώγαλας είχε βάλει σε ένα δίσκο του ‘Τα ίδια όνειρα’ και οι Κατσιμιχαίοι το παίξανε μια φορά στην τηλεόραση. Το παίζουμε και εμείς, τραγουδάει η Ειρήνη. Το παίξαμε σε live στην Αντίθεση.
Από εκεί και πέρα, εφόσον δεν έγινε ο δίσκος κάναμε διάφορα live. Δεν μπορούσε όμως να επιβιώσει το σχήμα. Δεν υπήρχαν live χώροι, γινόταν μεγάλος αγώνας και δεν είχαμε και λεφτά. Φοιτητές τώρα, μοιραζόμασταν το φαΐ που περνάμε από τη φοιτητική εστία. Μιλάμε για δύσκολους καιρούς.
Γιώργος: Και πώς οριστικοποιήθηκε η Λερναία Ύδρα;
Ηρακλής: Έμεινε στα τύμπανα ο Φώντας Χατζής, ο Γιώργος ο Μαγκλάρας στο βιολί, στο φλάουτο ο Πέτρος ο Πρωτόπαπας και στην πορεία σιγά σιγά, πήρα ένα μπασίστα τον Γιώργο τον Τζάγκερ.
Τελευταία τον είχα δει μια φορά στο Σύνταγμα, έπαιζε με τον Κινούση, σε ένα υπόγειο στην αρχή της Μητροπόλεως.
Η πρώτη μορφή του γκρουπ ήταν αυτή.
Μετά έφυγε ο Γιώργος ο Τζάγκερ και έφερα τον Νίκο τον Περιπτερά από τη Θεσσαλονίκη. Περιπτεράς ήταν το παρατσούκλι του, πολύ καλό παιδί, ο Νίκος ο Παυλάκος.
Ήταν επίσης ο Τόλης ο Δημητρακόπουλος, συμφοιτητής μου, στην ιατρική αυτός, ένα χρόνο μικρότερος από μένα, κιθάρα και φωνή, ο οποίος είναι φοβερός μούσικος και ακολούθησε τα δικά μου βήματα. Παράτησε δηλαδή τη σχολή και έγινε μουσικός! Οπότε δεύτερη κιθάρα ήταν εναλάξ μία ο Τόλης και μία ο Λάκης ο Παπαδόπουλος, γιατί ο Λάκης έφευγε, έπαιζε σε κρουαζιερόπλοια και ο Τόλης πήγαινε Σουηδία.
Επειδή και στο φλάουτο ο Πέτρος μία έφευγε μία ερχόταν, έπαιζε και ο Χρήστος ο Στημαγκιώτης. Και φαίνεται το είχαν οι φλαουτίστες,(γέλια) μια έφευγε μια ερχόταν κι αυτός, οπότε έπαιζαν εναλλάξ με τον Πέτρο. Ο Χρήστος τώρα ζει στη Νορβηγία. Έρχεται κάθε χρόνο και βρισκόμαστε, πολυ καλό παιδί.
Εγώ έπαιζα εναλλάξ κάποια πράγματα. Κυρίως πλήκτρα. Ήμουν και επαγγελματίας οργανίστας.
 |
| Γιώργος Μαγκλάρας, Ηρακλής, Τόλης Δημητρακόπουλος, Φώντας Χατζής, Πέτρος Πρωτόπαπας, Νίκος Παυλάκος Ηρακλής & Λερναία Ύδρα 1971-1973 |
Γιώργος: Αυτά τα πρώτα βήματα πότε είναι Ηρακλή;
Ηρακλής: Το 1972 ξεκινάμε το σχήμα. Παίζαμε στην 'Πέμπτη Εποχή'. Και μετά πάμε στο καλοκαίρι του ’73, όπου έγραψα το 'Σε Άλλους Κόσμους'.
Ο δίσκος είχε άλλο τίτλο στην αρχή, λεγόταν "Το πανηγύρι". Το είχα φανταστεί σαν όπερα, όπου θα γινόταν κάτι σαν show, με φωτιές, φίδια στο λαιμό και άλλα. Υπάρχει και το τραγούδι 'Το πανηγύρι' στον διπλό δίσκο.
Μετά το ονόμασα 'Το ταξίδι' από τις επιρροές που είχα από το κίνημα των χίπις. Ζούσαμε μέσα σε εκείνη την εποχή τότε. Η χίπικη επανάσταση είναι για μένα, ίσως η μεγαλύτερη επανάσταση που έχει γίνει στον κόσμο. Σταματήσε πόλέμους, άλλαξε τα πάντα, αλλά.... οι πολεμοκάπηλοι και οι πολεμοχαρείς....Το κακό γίνεται πιο εύκολα, αυτό είναι το θέμα.
Τελικά, επειδή εκείνη την εποχή είχε γυριστεί ένας δίσκος με ίδιο τίτλο, το ονόμασα ‘Σε Άλλους Κόσμους’.
Το έγραψα τον Ιούλιο, Αύγουστο, μέχρι και Σεπτέμβρη, μονοκοπανιά όλο το έργο. Στίχοι, μουσική και ενορχήστρωση, όλα εκείνη την ώρα. Είχα κλείστει μέσα όλο το καλοκαίρι και έγραφα.
Αρχίσαμε τις πρόβες Σεπτέμβρη και περίπου Οκτώβρη-Νοέμβρη βρήκαμε ένα χώρο στην Πλάκα και το παρουσιάσαμε.
Για το μαγαζί αυτό, την '11η Εντολή', ήθελα να σου κάνω μια παρένθεση που ειναι ιστορική και αυτή.
Για το μαγαζί αυτό, την '11η Εντολή', ήθελα να σου κάνω μια παρένθεση που ειναι ιστορική και αυτή.
Το είχαν κάποιοι επιπλοποιοί σαν ντισκοτέκ, στον πρώτο όροφο ήταν. Ανδριανού και Λυσίου γωνία.
Ένας πάλιος μου φίλος και συμμαθητής, που ήταν πολύ δραστήριος, δούλευε στην ΕΡΤ σκηνοθέτης και μόλις του το είπα, μου φέρνει έναν οπερατέρ και έναν σκηνογράφο και κάθονται και βάφουν όλο το μαγαζί και το κάνουν σκηνή κανονική, με φωτισμό, με όλα, ακριβώς για να παρουσιαστεί το ‘Σε Άλλους Κόσμους’.
Τόση δουλειά.... Και κάναμε πρόβες μέσα.
Εκεί ερχόταν συνέχεια και μας άκουγε ο Αργύρης ο Ζήλος. Σε όλα τα live ήταν πρώτη θέση. Και όλοι αυτοί που γράφανε έρχονταν σε μας.
Ο Αργύρης, δούλευε και στο “Pop Eleven” του Φαληρέα, όποτε του πρότεινε να έρθει να μας ακούσει. Και έτσι ήρθε ο Φαληρέας και μας πρότεινε να κάνουμε δίσκο.
Όμως στην εταιρεία άρχισε το σκηνικό ‘α, λείπει τώρα, έλα αύριο’ που το είχα φάει στη μάπα και ήδη είχε άρχισει τότε να μην με ενδιαφέρει σώνει και καλά να κάνω δίσκο. Οπότε, τα παράτησα και έφυγα.
Είναι που δεν είχαμε εμπειρία σε αυτά τα πράγματα. Γι'αυτό καμιά φορά με βλέπεις που τρέχω για τα νέα παιδιά. Δεν ξέρουνε. Και εγώ έτρωγα τα μούτρα μου. Ξόδευα ενέργεια χωρίς λόγο και απογοητευόμουν.
Πίστευα, ότι αυτός ο δίσκος είχε μια αξία αντικειμενικά, για εκείνη την εποχή. Δεν λέω ότι το έκανα εγώ. Ό,τι και να ήταν, αυτό το πράγμα είχε μια αξία.
Και έβλεπες ότι τα κυκλώματα, οι εταιρείες και τα λοιπά, είναι καθαρά οικονομικές επιχειρήσεις. Δεν τους ενδιαφέρει η μουσική. Ο καλύτερος να είσαι στον κόσμο σε έχουν γραμμένο. Θα κάνουν αυτό που θα τους φέρει χρήμα.
Γιώργος: Υπάρχουν τα καλύτερα ονόματα πάντως μέσα σε αυτόν το δίσκο. Όπως ο Γιώργος Φιλιππίδης.
Ηρακλής: Ο Φιλιππίδης ήταν από τους πιο αγαπημένους μου μουσικούς. Το μπάσο στον δίσκο το έγραψα φανταζόμενος ότι θα παίζει εκείνος. Όπως ο σκηνοθέτης που στήνει μια ταινία σε πέντε πρόσωπα, γνωρίζει τον ηθοποιό και γράφει τον ρόλο για να αναδείξει και το έργο του και τον ηθοποιό μαζί, κάπως έτσι ήταν ο Φιλιππίδης. Ήταν δηλαδή, πρωταγωνιστής για μένα.
Είχαμε παίξει πολλές φορές μαζί.. Ήταν μουσικός που άκουγε και τον ενδιέφερε τι παίζει ο άλλος.
Και ήμασταν φίλοι, τον αγαπούσα πάρα πολύ.
Γιώργος: Για τότε ήταν το νούμερο ένα.
Ηρακλής: Για εδώ σίγουρα, δεν υπάρχει άλλος. Δεν είναι μόνο η τεχνική. Κάποιος μπορεί να παίξει γρήγορα. Εκείνος είχε γίνει ένα με το μπάσο του.
 |
| Γιώργος Φιλιππίδης |
Πήγαμε μια φορά στη Σαλαμίνα. Ένας φίλος δημοσιογράφος με είχε καλέσει σε μία εκδήλωση του Δήμου που κρατούσε μια εβδόμαδα και μου είχαν δώσει να καλύψω τρείς τέσσερις ημέρες. Πήρα διάφορους μουσικούς μαζί και τον Φιλιππίδη για μπάσο. Εκεί μέναμε μαζί. Είχε το μπάσο τώρα, και καθώς μελετούσε, κάθε μια νότα σε χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά.
Θυμάμαι, στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε ο Ανθομελίδης, το μεγαλύτερο μουσικό κατάστημα, που πολλές φορές ήταν καλύτερο από τα αθηναϊκά.
Εκεί πιτσιρικάς είχα πάρει μια κιθάρα, ένα κρουστό και κάτι φλογέρες, που όλα μαζί έκαναν εξακόσιες δραχμές, όμως είχα πεντακόσιες.
Μου τα έδωσε με την υπόσχεση ότι θα πάω τα υπόλοιπα σε ενάμιση μήνα, που ήξερα πως θα είχα κάτι λεφτά.
Όταν τα πήγα, το είχε ξεχάσει. Και πέρα απ' αυτό, επειδή άλλοι υπογράφανε γραμμάτια και τον φεσώνανε, του έκανε τόση εντύπωση, που φώναξε τους υπαλλήλους και τους είπε ‘τον βλέπετε αυτόν; ό,τι σας ζητάει θα του το δίνετε!’.
Και από τότε, όποτε πήγαινα με βοηθούσε πολύ. Όπως ας πούμε με το βιολί που πήρα. Επειδή δεν μου πήγαινε η μι καντίνι σε εκείνο που δοκίμαζα, έστειλε έναν υπάλληλο, με ανέβασε επάνω, και με άφησε εκεί με την ησυχία μου, να ψάξω. Εκατό βιολιά έψαξα!!! (γέλια)
Όταν πήγαμε στη Θεσσαλονίκη για το live στο θέατρο Χατζώκου το 1974, κάνοντας βόλτες με τον Γιώργο, βρεθήκαμε στα όργανα.
Στη βιτρίνα είχε ένα όρθιο ηλεκτρικό μπάσο Framus. Ένα πολύ ωραίο οργάνο, σαν κοντραμπάσο. Έργο τέχνης. Το είδε ο Φιλιππίδης και μαγεύτηκε. Γιατί έπαιζε και όρθια ο Γιώργος, ήταν φοβερός.
Έκανε εφτάμιση χιλιάδες, πολλά λεφτά για τότε. Πάω στον Ανθομελίδη, ‘κύριε Σάββα, του λέω, ‘το μπάσο αυτό πόσο έχει;’ ‘Για σένα δυόμισι χιλιάρικα’,μου λέει.
‘ Έχω πεντακόσιες δραχμές τώρα’, του λέω, ‘Πάρ’το, μου λέει, δικό σου!’
Ο Γιώργος τρελάθηκε!!!
Κάποια στιγμή μετά το 1985, ήταν μαζί μας ο Τόλης ο Άνθιμος. Μιλάμε για φοβερό μουσικό. Έπαιζε τύμπανα, ο καλύτερος ντράμερ. Έπαιζε πιάνο, ο καλύτερος πιανίστας. Έπαιζε κιθάρα, ο καλύτερος κιθαρίστας.
Και πάνω που θα ξεκινούσαμε ένα τρίο σε free jazz με ethnic στοιχεία, μου τηλεφώνησε ο Γιώργος πως φεύγει για λίγο για το Ξυλόκαστρο. Από εκεί και μετά δεν τον ξαναείδα. Μετά έμαθα για τον θάνατο του...
Το live στο θέατρο Χατζώκου στη Θεσσαλονίκη, που παίξαμε μαζί, ήταν ίσως από τα καλύτερα live που έχουμε παίξει, με μεγάλη επιτυχία, τίγκα στον κόσμο.
Εκεί ήταν ο Φώντας Χατζής στα τύμπανα, ο Πέτρος Πρωτόπαπας φλάουτο, ο Γιώργος Μαγκλάρας βιολί και ο Γιάννης ο Παχούλης κιθάρα, ο οποίος ζούσε στην Αγγλία. Είχε έρθει τότε, βρεθήκαμε και κόλλησε και αυτός. Πολύ καλός μουσικός.
Η χούντα όμως μας απαγόρευσε τα τραγούδια. Για να κάνεις συναυλία έπρεπε να καταθέσεις τους στίχους στο Υπουργείο Προεδρίας και να σου δώσουν άδεια. Αν ερχόντουσαν και δεν την είχες, έκοβαν τη συναυλία. Μας τα απέρριψαν όλα εκτός από ένα-δύο.
Παρόλα αυτά παίξαμε! Υπήρχαν όμως ασφαλίτες μέσα και είπαν ο οργανώτης και εγώ να πάμε την άλλη μέρα στην ασφάλεια.
Το παιδί αυτό, ο Αντώνης Γκαγκαβούζης, ήταν αετονύχης, έπιανε πουλιά στον αέρα.
Εγώ με μούσια τότε, μακριά μαλλιά, θα με έκλαιγαν κανονικά. Οπότε μου λέει, ‘μην έρθεις εσύ, θα σε κλείσουν μέσα, άσ’το σε μένα, θα την ψήσω εγώ την κατάσταση’.
Εκείνος μας είχε καλέσει σε αυτό το live. Ο χώρος ήταν ένα πολύ καλό live center, όπου τραγουδούσαν και οι αδερφές Γερασιμίδου, η Νατάσα και η Ελένη, εκεί τις γνώρισα. Μας είχε καλέσει για 15 ημέρες και οργάνωσε και το live αυτό. Να είναι καλά το παιδί, που μου είπε να φύγω. Αυτό έγινε αρχές ’74, μετά το Πολυτεχνείο.
Εν τω μεταξύ, τα πράγματα δυσκόλευαν πάρα πολύ και εδώ στη σχολή. Γινόταν χαμός από συλλήψεις. Αν το περιστατικό με το live έφτανε κάπου, θα είχε συνέχεια. Οπότε την κοπανάω και φεύγω για Γερμανία.
 |
| Πέτρος Πρωτόπαπας, Γιώργος Φιλιππίδης, Φώντας Χατζής, Ηρακλής, Γιάννης Παχούλης, Γιώργος Μαγκλάρας Θέατρο Χατζώκου, Θεσσαλονίκη 1974 |
Γιώργος: Εκεί τι κατάσταση αντιμετώπισες και πώς δημιούργησες τη Λερναία Ύδρα του εξωτερικού;
Ηρακλής: Όταν έφυγα για Γερμανία, έφυγα με νεύρα τρεμάμενα και έπιασα δουλειά σε κάτι πολύ βαριές δουλειές. Δούλευα 10ώρα-12ώρα. Για την ιστορία σου λέω, πως ήμουνα μπαίνω δεν μπαίνω σε ψυχιατρείο. Με το ζόρι ξυπνούσα, με το ζόρι πήγαινα για δουλειά, γύριζα και ήμουν ντάουν συνέχεια. Για μήνες ολόκληρους τώρα αυτό το σκηνικό.
Κάθε μέρα σηκωνόμουν στις πέντε το πρωί για δουλειά και κατά τις επτά το απόγευμα μόλις νύχτωνε, πήγαινα να πιω μια μπύρα με τον Norbert, τον φίλο μου, που έμενε απέναντι.
Ο Norbert έπαιζε λίγη κιθάρα, ήθελε όμως να μάθει μπάσο, οπότε ήταν όλη μέρα μαζί μου και τον έκανα μπασίστα τέλειο! Ήταν τσακάλι βέβαια ο άνθρωπος, γιατί δεν μπορεί αν δεν έχει έφεση κάποιος να προχωρήσει.
Η παρέα που είχαμε εκεί, ήταν όλοι Γερμανοί. Ήταν ο Rony, ένα πολύ ταπεινό παιδί που δούλευε σε εμφάνιση κινηματογραφικών φιλμ, ο Paul, ένας ψηλός με γεμάτα μάγουλα, ο οποίος έγινε και μάνατζερ μου και μία κοπέλα η Birgit Rutters, παιδαγωγός, η οποία τραγουδούσε πολύ ωραία, έπαιζε πιάνο και είχε επίσης εξαιρετικό ταλέντο στην μπάσο φλογέρα.
Στις 28 Σεπτεμβρίου του 1974 θα έπαιζε ο Jack Dupree στο Wurselen, και μου πρότεινε ο Paul, να με βάλει να παίξω support. Μιλάμε για γίγαντα της μουσικής ο Jack Dupree, πιανίστας blues jazz New Orleans.
Θα έπαιζε στην αίθουσα συναυλιών ενός σχολείου, χωρητικότητας 1.500 ατόμων. Εκεί τα σχολεία έχουν αίθουσες συναυλιών και παρέχουν δωρεάν τα υπόγεια τους στα γκρουπ για να κάνουν πρόβες. Προωθούν την τέχνη.
Οπότε γυρίζαμε με τον Norbert τα υπόγεια και ψάχναμε για μουσικούς, δανεικούς βέβαια, γιατί όλοι ήταν σε σχήματα.
Βρήκαμε για πιανίστα έναν φοιτητή, τον Volker Beyerle, έναν καθηγητή γυμνασίου τον Otto για πνευστό, έναν 18χρόνο βιολιστή τον Stefan Dohmen, ο οποίος έβαλε μπροστά του τις παρτιτούρες και τις κατέβασε μονορούφι, με τέλειο ήχο! Τέτοια μουσικάρα ήτανε. Για ντράμερ τον R…, μπάσο θα έπαιζε ο Norbert, Kranz στο επώνυμο και η Birgit φωνητικά και φλογέρα. Στην Birgit άρεσε πολύ το 'Αγναντεύεις' και ενώ της πρότεινα αν θέλει να βάλει ακόμη και δικούς της στίχους για να το πει, έκατσε και το έμαθε στα ελληνικά. Και το τραγούδησε τέλεια! Εγώ είχα πάει στη Γερμανία μόνο με μια 12χόρδη κιθάρα, δεν είχα κανονική.
Μένανε μόνο 8 μέρες για το live και κάναμε πρόβα 8 ώρες την ημέρα! Από τις 4 το απόγευμα που σχολούσαν, γιατί ήταν όλοι εργαζόμενοι, μέχρι τις 12 το βράδυ!
Βγάλαμε αποσπάσματα από το 'Σε Άλλους Κόσμους', κάποια άλλα κομμάτια σαν διασκευές και είχα και εγώ αρκετά σόλο για να γεμίσει ο χρόνος!
Και στο live όντως έγινε ο χαμός! Ήρθαν κάτι Έλληνες, γιατί έπαιξα και μπουζούκι σόλο, και με σήκωναν στα χέρια! Τρελαθήκανε!
Ο Jack Dupree μας έδωσε εύσημα λέγοντας πως τώρα είναι η δική μας σειρά, η σειρά της γενιάς μας, εκείνος να κατέβει..
Γιώργος: Για σένα αυτή ήταν η Λερναία Ύδρα της Γερμανίας;
Ηρακλής: Δεν το ονομάσαμε Λερναία Ύδρα γιατί οι αφίσες είχαν ήδη βγει και ανέφεραν support group 'Iraklis aus Griechenland', Ο Ηρακλής από την Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ μετά το live, οι πιτσιρικάδες στο κλπαμ που συχνάζαμε με τον Norbert, που όπως καθόμουν έτσι νταουνιασμένος συνέχεια, με έβλεπαν σαν τον καημένο, τώρα με κοιτούσαν με θαυμασμό και κάποιοι από αυτούς, όπου όταν ψάχναμε για μουσικούς και πηγαίναμε στα στέκια τους, τους έβλεπα που παίζανε και κατεβάζανε την κιθάρα, δεν προλάβαινες να δεις τα χέρια τους, μου ζητούσαν να τους κάνω μαθήματα! Απ'ότι έμαθα, εκείνοι είχαν πάει σε μία σχολή, όπου έμαθαν αυτην την τεχνική και έπαιζαν όλοι τα ίδια. Και γι' αυτό όταν είδαν τους παραδοσιακούς δρόμους και τις μελωδίες που έπαιζα έπαθαν πλάκα.
Μετά από αυτό, η εταιρεία για την οποία δούλευε ο Paul, έμαθε για την επιτυχία και μας έκλεισε να παίξουμε support σε άλλα δύo live μετά τα Χριστούγεννα. Το πρώτο ήταν των Passport και το επόμενο δυο-τρεις μέρες μετά, των Ekseption. Mεγάλα ονόματα εκείνη την εποχή.
Τότε άρχισα να ψάχνω για μόνιμους μουσικούς. Κυρίως για έναν καλό ντράμερ. Χωρίς καλό ντράμερ νιώθω ότι χτίζω στην άμμο. Έτσι, ο Paul μου μίλησε για τον Edgar, έναν κορυφαίο ντράμερ της περιοχής, ο οποίος είχε συμμετοχή σε τρία LP free jazz με διεθνή γκρουπ. 'Αυτός είναι επαγγελματίας', σκέφτηκα, 'πού να έρθει μαζί μου'.
Και τον πετυχαίνω μια μέρα τυχαία στο μπαρ! Είχε ακούσει και εκείνος για μένα. Του πρότεινα να έρθει στην πρόβα. Βρήκα αμάξι, γιατί είχε το δικό του στο συνεργείο και κουβαλήσαμε τα τύμπανα. Ένας ψηλός ξανθός, ωραίος τύπος. Eίχε όλα τα τύμπανα όργανωμένα με θήκες και βαλιτσάκια. Έστησε ένα σούπερ σετ και ξεκινήσαμε να παίζουμε.
Ήμασταν ο Norbert, εγώ, η Birgit και είχαμε βρει και έναν πολύ καλό jazz πιανίστα, με τον οποίο γνωριστήκαμε μετά το live. Με καλούσε σπίτι του και παίζαμε.
Εν τω μεταξύ με τον Norbert όλο αυτό το διάστημα, είχαμε δεθεί μουσικά και είχε μάθει το μάτι του να βλέπει τα σχήματα που έκανα στην κιθάρα. Έβγαζα ένα σχήμα πολύμετρο, τους το έπαιζα τρεις τέσσερις φορές, και μέχρι να το βγάλει ο Norbert το έπιανε ο ντράμερ! Τρελάθηκα σου λέω! Τέτοιο ντράμερ δεν είχα δει! Απ' ό,τι έμαθα παίζει σε ένα από τα καλύτερα jazz group της Γερμανίας τώρα.
Αφού παίξαμε το πρώτο σετ που κράτησε 4 ώρες ασταμάτητα, μου λέει ο Edgar 'Ηρακλή είμαι μαζί σου! Όπου πας είμαι μαζί σου!' Ο Paul πετούσε απ’τη χαρά του! 'Τώρα με τον Edgar', έλεγε 'στους Passport θα σκίσετε!' Εμείς ακούγαμε ονόματα άλφα εθνικής και τρέμαμε.
Στη Γερμανία είχα συναντηθεί τυχαία και με τον Ρούλη τον Μπιλίρη, τον ντράμερ των 'Blow Up' από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος με πήγε στη Βόννη για να γνωρίσω έναν νεαρό φλαουτίστα, πολύ καλό παιδί και φοβερό μουσικό.
Έμενε σε ένα λόφο, σε μία πανάκριβη βίλα, αλλά γύριζε ξυπόλητος, χίπις. Όταν πήγαμε στο στούντιο, οι άλλοι μουσικοί σταμάτησαν και μας αφήσαν εμένα και το φλάουτο πόσες ώρες, να παίζουμε οι δυο μας.
Μας ακολούθηκε και αυτός στο σχήμα και στις δυο-τρεις πρόβες που κάναμε, φαντάσου ότι ερχόταν κόσμος απ'έξω να μας ακούσει!
Ο αλήτης ο Paul τους έκοβε εισιτήριο! Για να ακούσουν μόνο, όχι να δουν!! (γέλια)
Εμείς δεν θέλαμε κόσμο στην πρόβα και του λέγαμε να τους διώξει!
Ο Rony, που είχε κανονίσει να βρει μηχανή με φιλμ για να τραβήξει το live με τον Jack Dupree,δεν μπήκε, γιατί ο Paul του ζήτησε να κόψει εισιτήριο!!! (γέλια)
Αυτοί είναι μάνατζερ, που είναι κολλημένοι με το χρήμα! Τον κερατά!
Γιώργος: Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γυρίσεις πίσω;
Ηρακλής: Ήρθα για τη μεταπολίτευση. Τον Οκτώβριο του ’74. Έμενα τότε στον Λυκαβηττό και περνούσα πάντα από το 'Pop Eleven', οπότε με βλέπει ο Φαληρέας και μου λέει 'πού είσαι τόσο καιρό σε ψάχνω για να κάνουμε τον δίσκο!'.
'Κοίταξε', του λέω, 'σε πήρα 10 τηλέφωνα, τη μία λειπει, την άλλη μου έλεγαν έλα την Πέμπτη, μετά έλα την Τρίτη, μην με δουλεύεις' του λέω. 'Όχι, όχι', λέει, 'αύριο θα σου έχω έτοιμο τον δικηγόρο να σου δείξει το συμβόλαιο να υπογράψεις'.
Και πράγματι έτσι έγινε.
Την επόμενη ήμερα είχε έτοιμο συμβόλαιο. Το μελέτησα λίγο, υπέγραψα και προχωρήσαμε.
Το έργο το είχα γραμμένο σε παρτιτούρες, ήταν έτοιμο.
Σκεφτόμουν πως θα μπούμε και σε ένα μήνα θα το τελειώσουμε και θα φύγω. Είπα στον Norbert πως αν επιστρέψω αμέσως στη Γερμανία όλο αυτό το έργο θα πάει χαμένο. Πως το έγραψα εδώ, το έγραψα για την Ελλάδα, για το Πολυτεχνείο, για όλα αυτά μαζί, και πως είναι κρίμα να μην γίνει. Γιατί επίσης είναι με ελληνικό στίχο. Αυτό το έργο δεν μπορεί να παιχτεί στη Γερμανία με ελληνικό στίχο. Του είπα να πει στον Paul που ρωτούσε πότε θα γυρίσω, πως άμα χάσουμε τις συναυλίες, θα πάμε για τις επόμενες.
Δεν τελείωνε όμως ο δίσκος....μας πήρε όλο το χρόνο. Και δεν επέστρεψα ποτέ.
Γιώργος: Ήταν όμως μια καλή εμπειρία.
Ηρακλής: Ναι ήταν εμπειρία. Κοίταξε, δεν μετανιώνω για ό,τι έγινε, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα να μείνω έξω.
Εγώ δένομαι πρώτα πρώτα με το περιβάλλον, με τον ήλιο, με τον αέρα, με τον ουράνο. Ήθελα να βλέπω αστέρια, να βλέπω θάλασσα.
Στη Γερμανία...που για μένα πηγαίναν ωραία τα πράγματα και ό,τι ήθελα θα γινόταν με μεγάλη επιτυχία, δεν άντεχα το κλίμα. Δεν θα μπορούσα να ζήσω, να εγκατασταθώ εκεί. Ο μεγαλύτερος λόγος που έμεινα, ίσως να είναι και αυτός.
Στο Άμστερνταμ,που βρέθηκα αργότερα και είναι μια πανέμορφη πόλη, δεν μπορούσα τη σκοτεινιά που έχει....
Μουσικά έτσι κι αλλιώς, από εκεί και πέρα, ήδη διαμόρφωνα μια φιλοσοφία. Πως άλλο η μουσική και άλλο το εμπόριο. Δεν με ενδιέφερε να κονομήσω απ’τη μουσική. Μικρός τα είχα μπερδεμένα. Δεν ήξερα πώς δουλεύει το σύστημα. Όταν ωριμάζεις κάπως, αρχίζεις και τα τοποθετείς, βάζεις αξίες.
Για μένα αξία ήταν η μουσική και το να αισθάνομαι όμορφα. Δεν με ενδιέφερε να αποκτήσω χρήματα με αυτόν τον τρόπο..Τα χρήματα ήταν ίσα ίσα για να επιβιώνουμε.
Γιώργος: Ο δίσκος ολοκληρώθηκε τελικά το 1976; Πότε βγήκε το βινύλιο;
Ηρακλής: Το βινύλιο βγήκε αρχές ’76. Από το 1974 που ξεκίνησα, οι ηχογραφήσεις κράτησαν μέχρι το τέλος του 1975. Από τη μία γιατί ήταν πολύ μεγάλη δουλειά και από την άλλη γιατί μας έδιναν το στούντιο με το σταγονόμετρο.. εν πάση περιπτώσει, σε αυτό το μεσοδιάστημα, μπορούσα και δούλευα καλύτερα τα κομμάτια.
Ήταν πολλά όργανα. Φαντάσου τώρα ογδόντα όργανα, σαράντα μουσικοί, χορωδίες, λυρικοί, πνευστά, ομάδες, έγχορδα, συμφωνικό έργο δηλαδή, το οποίο γράφτηκε σε τετρακάναλο στούντιο!
Αυτό που ακούγεται πρέπει να είναι ένα μικρό ποσοστό της δουλειάς που κανονικά έπρεπε να βγει.
Και πάλι αυτό που βγήκε οφείλεται στον ηχολήπτη τον Γιάννη τον Τριφύλλη, ο οποίος ήταν ο δάσκαλος όλων των ηχοληπτών. Ήταν ο προσωπικός ηχολήπτης του Χατζιδάκι. Ο Γιάννης ο Τριφύλλης, ο καλύτερος ηχολήπτης.
Και πάλι αυτό που βγήκε οφείλεται στον ηχολήπτη τον Γιάννη τον Τριφύλλη, ο οποίος ήταν ο δάσκαλος όλων των ηχοληπτών. Ήταν ο προσωπικός ηχολήπτης του Χατζιδάκι. Ο Γιάννης ο Τριφύλλης, ο καλύτερος ηχολήπτης.
Χαρακτηριστικά να σου πω, όταν μπήκαμε στούντιο για να ηχογραφήσουμε έφεραν δικούς τους μουσικούς, στουντιακούς, και με το ζόρι κατάφερα να παίξει ο Μαγκλάρας και ο Πρωτόπαπας.
Διαμαρτυρήθηκα, γιατί χρειαζόταν διδασκαλία από την αρχή στον καθένα, κάτι που αποδείχθηκε στην πορεία, αλλά είχε ήδη προχωρήσει ο δίσκος.
Έφεραν για μπάσο τον Ανδρεά τον Μεταλλίδη. Εκπληκτικός μουσικός, πολύ καλό παιδί, φοβερό άτομο. Και τον Τάκη τον Μαρινάκη στα τύμπανα, ο οποίος είναι επίσης κορυφαίος, εκπληκτικό παιδί, έπαιζε με τους ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ.
Και τα παιδιά προς τιμήν τους, και οι δύο, μόλις μπήκαμε να γράψουμε με τις παρτιτούρες που τους έδωσα, πήγαν να παίξουν και σταματήσανε. Μου είπαν πως επειδή αυτά δεν παίζονται prima vista, να έρθουν στο σπίτι, να καθίσουμε μαζί να τα δούμε.
Στον Ανδρέα τον Μεταλλίδη, ο οποίος παίζει στο πρώτο μέρος του δίσκου, όταν καθήσαμε να μελετήσουμε, του έκανα τις τεχνικές που κάνει ο Φιλιππίδης!
Μετά ο Φιλιππίδης που ήταν φαντάρος εκείνη την εποχή, πήρε τρελόχαρτο και τον έβαλα να παίξει στο δεύτερο μέρος.
Γιώργος: Και έπαιζαν οι πάντες εκεί μέσα.
Ηρακλής: Μεταξύ άλλων έπαιζε ο Θεολόγος Στρατηγός κιθάρες, μαντολίνο και άλλα...ο Δημήτρης Πουλικάκος κουδούνια και έκανε επίσης φωνητικά. Ο Πάνος Κατσιμίχας φυσαρμόνικα, τραγούδι και φωνητικά, ο Χάρης επίσης τραγούδι και φωνητικά. Ο Θοδωρής ο Τρύφωνας παίζει 12χόρδη κιθάρα, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου μαντολίνο και synthesizer. Τραγουδούσε ο Ζιώγαλας, η Ζωή Γεωργίου, ο Θρασύβουλος Αποστόλου και ο Χρήστος Κουλουμπής. Ενδεικτικά σου λέω κάποια ονόματα, είναι πάρα πολλά.
Εγώ έπαιζα κιθάρες, ήλεκτρικη, ακουστική, 12χόρδη, πιάνο, synthesizer, ζουρνά, μπάντζο, μαντολίνο, κρουστά διάφορα, ό,τι θέλεις!
Γιώργος: Πως κύλησαν τα πράγματα, αφού τελείωσε ο δίσκος;
Ηρακλής: Έφυγα έξω... πήγα στο Άμστερνταμ και μάλιστα πήγαμε με τον Πωλ, ένα φίλο μου, μάνατζερ από τη Θεσσαλονίκη! Τον Έλληνα μάνατζερ!
Παίρνει τηλέφωνο στην ΕΜΙ της Ολλανδίας και κλείνουμε ραντεβού. Ήταν έξω από το Άμστερνταμ.
Πάμε λοιπόν εκεί με τον δίσκο και εκεί φάνηκε η διαφορά με την Ελλάδα. 11 η ώρα ήταν το ραντεβού, εμείς ήμασταν 11 παρά τέταρτο.
Πάμε λοιπόν εκεί με τον δίσκο και εκεί φάνηκε η διαφορά με την Ελλάδα. 11 η ώρα ήταν το ραντεβού, εμείς ήμασταν 11 παρά τέταρτο.
11 νταν! ανοίγει η πόρτα του διευθυντή παραγωγής. Του αφήνουμε τον δίσκο, ο οποίος ήταν της ίδιας εταιρείας, κοιτάζει το ημερολόγιο του και μας κλείνει επόμενο ραντεβού.
Πηγαίνουμε πάλι και στην ώρα ακριβώς, ούτε δευτερόλεπτο πιο πίσω, ανοίγει η πόρτα. Όχι σαν το στήσιμο που έχουμε φάει εδώ.
Τη βρήκε πολύ ωραία δουλειά και με ρώτησε, τι μπορεί να κάνει για μένα. Του απάντησα πως την επόμενη δουλειά μου, θέλω να την κάνω εκεί, να εγκατασταθώ στο Άμστερνταμ. Τότε μου είπε πως εκεί γίνονται αλλιώς τα πράγματα, όχι όπως στην Ελλάδα.
Εκεί κάθε γκρουπ έχει μάνατζερ και συνεργάζεται με γραφείο που κάνει συναυλίες. Κάνει το demo, κάνει την παραγωγή, τους το πηγαίνει, το μελετούν και αν τα βρούνε βάζουν τη στάμπα της ΕΜΙ ή άλλοτε μπορούν να κάνουν και ένα συμβόλαιο μαζί τους. Όμως δεν κάνουν οι ίδιοι παραγωγές.
Έχουν μόνο ένα μικρό τμήμα παραγωγής που κάνουν τα light τραγούδια της εποχής, κάποιων ονομάτων δηλαδή, που έχουν απήχηση στο ευρύ κοινό. Μάλιστα μου πρότεινε να με βάλει στο team των συνθετών. Εκεί κονομάς, γράφεις εμπορικά τραγουδάκια.
Με κοίταξε παραξενεμένος όταν αρνήθηκα, γιατί μου άνοιξε μια πόρτα επαγγελματικά. Αλλά δεν με ενδιέφερε και δεν μετανιώνω για αυτό.
Όσο κράτησε η παραμονή μας στο Άμστερνταμ, ο Πωλ πήρε τον δίσκο και έκανε τουρ στα μαγαζιά. Έκλεισε δεκάδες βραδιές για να παίξουμε live. Όπου και αν πήγαινε κανείς δεν του έλεγε όχι.
Για να παίξεις στο Άμστερνταμ που γίνονταν συνέχεια live και ήταν όλα γεμάτα, σου έκλειναν σε δυο χρόνια για να κλείσεις με σιγουριά! Αλλά πάντα είχαν κάποια κενά, για κάτι έξτρα, για κάτι καλό.
Ο Πωλ και μια μεγάλη παρέα Έλληνες που είχαμε εκεί, άρχισαν να ψάχνουν αμέσως για μουσικούς και μου έφεραν κάτι μουσικούς Ολλανδούς. Όμως το θέμα της γλώσσας, ήταν το λιγότερο.
Μπορούσαν να παίξουν τέσσερα τέταρτα, σταθερά πράγματα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορούσαν να τα παίξουν αυτά.
Μπορούσαν να παίξουν τέσσερα τέταρτα, σταθερά πράγματα, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορούσαν να τα παίξουν αυτά.
Πήγα τότε στη Γερμανία να βρω τον Norbert, έδινε όμως πτυχιακή και δεν μπορούσε να φύγει. Μου πρότεινε να μείνω εκεί, μου είπε πως μου είχε δυνατό ντράμερ, σαξόφωνα, πνευστά, πλήκτρα να πάθεις πλάκα, δικό μας στούντιο! Μόνο εγώ έλειπα,λέει!
Με τα παιδιά όμως στο Άμστερναμ, είχαμε κάνει διάφορα σχέδια, όπως το να πηγαίναμε Βερολίνο. Δεν μπορούσα να τους αφήσω.
Τελικά δεν έγινε κάτι και εκεί, ούτε στο Βερολίνο πήγαμε. Κατεβήκαμε μετά Ελλάδα και κάναμε μια κίνηση στη Λευκάδα, να κάνουμε live χώρο. Ήρθαν ο Ζαφειρέλης, ο Ζιώγαλας, ο Σιέρας, ο Μαγκλάρας, ο Φώντας, πολλά μέλη της Λερναίας Ύδρας, αλλά δεν πήγε. Ωραίος χώρος, όμως εκεί δεν είχε κόσμο, ούτε ήταν νησί που θα τραβήξει rock.
Γιώργος: Μετά από αυτό η επόμενη απόπειρα για Λερναία Ύδρα πώς έγινε;
Ηρακλής: Μετά από αυτό εγκαταστάθηκα στην Ανθούπολη, το 1976, σε ένα σπίτι που ξενοίκιασε ο Γιώργος ο Σιέρας, μία μονοκατοικία, ένα μικρό σπιτάκι, πολύ ωραίο, με αυλή, δύο ακακίες, φτηνό ενοίκιο, κι έτσι έφυγα απ'το κέντρο και έψαχνα άτομα από ‘κει γύρω.
Όποτε εκεί πήρα κιθάρα τον Σιέρα και τον Δημήτρη τον Ζαφειρέλη. Φοβερός μουσικός και καλό παιδί ο Μήτσος ο Ζαφειρέλης.
 |
| Γιώργος Γαβαλάς, ΛΕΦΚΑ 2012 |
Φλάουτο και φωνητικά ήρθε ο Γιώργος ο Γαβαλάς.
Γιώργος: Ήταν πάντα φίλοι, Γαβαλάς-Ζαφειρέλης θυμάμαι.
Ηρακλής: Ναι, ήταν κολλητοί. Και μάλιστα εκείνη την εποχή που σχηματίστηκε η Λερναία Ύδρα, κάποια στιγμή έφτασε να έχει περίπου 12 άτομα.
Στο μπάσο ήταν ο Νίκος Δόικας, στα τύμπανα ο Βασίλης Σταματιάδης από το Περιστέρι ή αλλιώς ο “Χιπίλας”! Ο Νίκος ο Μηλιώνης ο επεισοδιακός στη φυσαρμόνικα. Η Μαριάννα Βαρβαδούκα, η γυναίκα μου, τραγούδι. Πλήκτρα ο Νίκος ο Σακέλλης, φοβερός μουσικός, ευαίσθητο άτομο..
Και κάναμε που λες, live χωρίς εισιτήριο.
Θυμάμαι είχαμε παίξει στο θέατρο Μινώα, στην Πατησίων και σε άλλους μεγάλους χώρους. Είχαμε κουμπαράδες για ελεύθερη συνεισφορά.
Ξέρεις, βγαίνανε περισσότερα χρήματα έτσι, από όσα θα βγάζαμε κανονικά, σε μια συναυλία. Και το ξεκινήσαμε έτσι, γιατί στο μεγάλο σχήμα συχνά δημιουργούνται εσωτερικές τριβές μεταξύ των μελών.
Δίναμε φοβερά live, πολύ δυνατά, αλλά δεν μπόρεσε να προχωρήσει, παρόλο που είχαμε τόση επιτυχία...Κανονικά ήθελα ένα άτομο δίπλα μου, να είναι σαν μάνατζερ ρε παιδί μου, να τον ακούμε όλοι, να προγραμματίζει και να μας οδηγεί αυτός.
 |
| από αριστερά: Δημήτρης Ζαφειρέλης, Γιώργος Σιέρας, Γιώργος Γαβαλάς, Βασίλης Σταματιάδης, Ηρακλής, Νίκος Σακέλλης, Νίκος Δόικας, Νίκος Μηλιώνης, Μαριάννα. Κλαμπ Καζάμπρα, Πλάκα, Ηρακλής & Λερναία Ύδρα 1978 |
Σε μιά άλλη συναυλία που είχα διοργανώσει στο Περιστέρι το 1977 με 1978, είχα τον Νίκο τον Γιαννάτο στο μπάσο, τον Πιέρ Χωρέμη κιθάρα και τον Σπύρο Φατούρο τύμπανα. Πιο κάτω έμενε και αυτός, ήταν παιδί της γειτονιάς.
Ήταν τότε που ο Λουκάς ο Σιδεράς ήρθε από το εξωτερικό.
Γιώργος: Με τα παιδιά της Αφροδίτης και τους Axis, η Λερναία Ύδρα έβγαλε έναν από τους λίγους ελληνικούς δίσκους που είναι αναγνωρίσιμος και στο εξωτερικό. Μετά γίνεται διακοπή και συνεχίζει η Λερναία Ύδρα με άλλη σύνθεση;
Ηρακλής: Κάθε τόσο, οταν είχα την ενέργεια και όταν βρίσκονταν και κάποια κατάλληλα άτομα, ξαναζωντάνευε η Λερναία Ύδρα. Αν μπορούσα, έπαιρνα όσα άτομα από τα παλιά ήταν διαθέσιμα, τα οποία είχαν ήδη εντριφύσει στο υλικό, γιατί είναι δύσκολο να ξεκινήσεις από το μηδέν. Και κάπως έτσι είναι όλη η ιστορία.
 |
| Ηρακλής, Νίκος Σακέλλης, Νίκος Μηλιώνης, Μαριάννα Ηρακλής & Λερναία Ύδρα 1978 |
Το 1978 ήρθε ο Ηρακλής Σαριδάκης στην κιθάρα μαζί με τον Σιέρα, ο Θάνος Παπαποστόλου στα τύμπανα, η Μαριάννα φωνή και ψάχναμε για μπάσο.
Γιώργος: Τότε ήταν η πρώτη επαφή με τον Μιχάλη Νικολαΐδη;
Ηρακλής: Ναι! Ήταν εκεί ένας πιτσιρικάς-ήταν μικρός τότε ο Μιχάλης-που μόλις τον είδα τον έβαλα στην καρδιά μου. Πολύ καλό παιδί και φιλότιμο!
Τον έβαλα κάτω και παίζαμε. Ήταν πολύ καλός. Κοίταξε, όταν έχεις επικοινωνία με ένα άτομο και αισθάνεσαι θετικά απέναντι του και σου στέλνει και εκείνος θετικά μηνύματα, τέρμα, γίνεσαι ένα μαζί του.
 |
| Μιχάλης Νικολαΐδης, Αντίθεση 13/05/2017 |
Αυτό ήταν το σχήμα τότε. Κατά καιρούς έγιναν διάφορες αλλαγές. Ήρθε δηλαδή ο Τάσος Καλιανιώτης κιθάρα και μαζί του, με τον Μιχάλη και τον Θάνο παίξαμε στο Jazz-Club στην Πλάκα.
Στην περίοδο της Ανθούπολης είχαμε πάρει στα τύμπανα για ένα μεγάλο διάστημα και τον Στέλιο Ζαχαρίου. Και αυτός πολύ καλός ντράμερ.
Διοργάνωσα αρκετές συναύλιες, μέσα σε αυτές και ένα μεγάλο live, στο θέατρο Λουζιτάνια, μαζί με ένα εκπληκτικό σχήμα, τους Apocalypsis, με τον Γιάννη Παλαμίδα και τον Βασίλη Δερτιλή στα πλήκτρα, οι οποίοι έκαναν show στυλ Genesis. Για τα ελληνικά δεδομένα ήταν πολύ φευγάτο. Ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά.
Γιώργος: Πώς συνεχίστηκαν τα σχήματα της Λερναίας Ύδρας;
Ηρακλής: Το 1979, ήρθε στα τύμπανα ο Βασίλης Λεμονής, φοβερός μουσικός και showman, και παίζαμε εγώ, ο Μιχάλης και ο Λεμονής σαν τρίο και η Μαριάννα τραγούδι.
 |
| Μιχάλης Νικολαΐδης, Ηρακλής, Βασίλης Λεμονής 1979 Γλυφάδα |
Εκείνο το διάστημα, έπαιζα επαγγελματικά ούτι, βιολί και ποντιακή λύρα με την Ελένη Βιτάλη και τον Σπύρο Σαμοΐλη. Παίζοντας σε live μαζί τους εκεί, μιλώντας με τα παιδιά, με τη νεολαία που μας πλαισίωσε, τους είπαμε για τη Λερναία Ύδρα, και θέλανε αμέσως να κανονίσουμε live.
Μάλιστα μικροφωνική μας έδωσε η Βιτάλη μια δικιά της και στο φορτηγό ενός φίλου, αφού του βάλαμε τις βενζίνες, φορτώσαμε τα όργανα, ανεβήκαμε όλοι επάνω και ξεκινήσαμε.
Στο Αντίρριο μας περιμέναν δύο παιδια. Είχαν έρθει να μας προλάβουν και προσπάθησαν να μας δώσουν 12.000 δραχμές για τα έξοδα μας-τόσα είχαν καταφέρει να μαζέψουν-για να γυρίσουμε πίσω. Δεν τους είχαν αφήσει να βάλουν αφίσες, τους κυνηγούσαν τα κόμματα, τους κυνηγούσε ο παππάς, τους κυνηγούσε ο δάσκαλος, ο πρόεδρος(γέλια) και φοβόντουσαν πως δεν θα έχει κόσμο. Μόνο μια-δυο αφίσες κατάφεραν.
Τους είπαμε να κρατήσουν τα χρήματα τους και πως εμείς θα πάμε για να παίξουμε, όχι για να πληρωθούμε.
Και όσο προχωρούσε η ώρα, τόσο ερχόταν κόσμος. Να έχει γεμίσει το χωριό. Είχαν έρθει από Πάτρα, Ναύπακτο, Μεσολόγγι, Αγρίνιο, Άρτα, Αίγιο, ήρθαν από παντού, νεολαία, τσοπεράδες...όταν παίξαμε το 'Βorn to be wild' ανεβήκαν στο πάλκο με μηχανές! Δεν έχει ξαναγίνει, Γούντστοκ σου λέω! Ήταν το καλύτερο λάιβ που έχουμε παίξει, το τι είχε γίνει δεν λέγετε, χαμός!
Μας έμεινε αυτό, ενθουσιασμός φουλ!
Κάτι άλλο επίσης ιστορικό, ήταν το 1979 που πήγαμε με τον Βασίλη τον Χιπίλα στο Λονδίνο να παίξουμε σε μία ταινία ‘Απόδραση στην Αθήνα’, με τον Τέλι Σαβάλας, Κλαούντια Καρντινάλε, Ντέιβιντ Νίβεν, Ρότζερ Μουρ, μεγάλη ταινία.
Παίξαμε στο στούντιο ‘Abbey Road’ εκεί που έγινε ο δίσκος των Beatles. Ήμασταν μεταξύ άλλων με τον Λάκη Καρνέζη και τον κορυφαίο Διακογιάννη στο σαντούρι.
Εκεί μόνο για χαρτζιλικί, μας έδιναν 10.000 την ημέρα. Τα χρήματα που πήραμε ήταν τόσα πολλά που θα μπορούσες να κάνεις 10 ελληνικές ταινίες. Για να καταλάβεις με τι έχει να συναγωνιστεί ο ελληνικός κινηματογράφος. Και παίξαμε μόνο 10 μικρά κομματάκια, από τα οποία μπήκαν αποσπάσματα σε κάποιες σκηνές που ήθελε να δείξει το ελληνικό ηχόχρωμα.
 |
| 1978 |
Έπαιζαν μεγάλοι ηθοποιοί και εκεί. Όλγα Καρλάτος, Άντονι Χόπκινς...Πήγαμε με τον Μιχάλη. Θα παίζαμε μουσική σε κάποιες σκηνές.
Εκεί μου ζήτησαν από την παραγωγή να ξυριστώ, γιατί το μούσι δεν έκανε για την ταινία. Μου το ζήτησαν με τέτοια σιγουριά και τέτοια αφθάδεια που αρνήθηκα. Το πήγα και εγώ τσαμπουκά. Με κάλεσε μετά ο Αμερικάνος διευθυντής παραγωγής. Καθόντουσαν σε ένα μεγάλο τραπέζι 12 άτομα, εκείνος στη μέση και γύρω ο σηνοθέτης και διάφοροι άλλοι. Σαν δίκη ήταν! Μου εξήγησε πως εκείνη την εποχή οι οργανοπαίκτες στις ορχήστρες δεν είχαν μούσι, όμως τους απαντούσα πως με είχαν κάλεσει σαν μουσικό, όχι σαν ηθοποιό!
Έφτασαν να με ρωτούν πόσα θέλω για να το κόψω! Δεν το έκοψα! Και έκανα τουρισμό! Έβλεπα τον Μιχάλη εκεί, με τα νεανικά προσωπάκια με μακιγιάζ να παίζουν! Αν το ζητούσαν ανθρώπινα, θα το έκανα, δεν είχα πρόβλημα να βοηθήσω στην ταινία, θα μεγάλωνε άλλωστε! Μου λένε έπειτα από το management, πως δεν θα με πληρώσουν. Και πάλι τους έδειξα στο συμβόλαιο που έγραφε πως με προσέλαβαν σαν μουσικό, όχι σαν ηθοποιό.
Εκεί μου ζήτησαν από την παραγωγή να ξυριστώ, γιατί το μούσι δεν έκανε για την ταινία. Μου το ζήτησαν με τέτοια σιγουριά και τέτοια αφθάδεια που αρνήθηκα. Το πήγα και εγώ τσαμπουκά. Με κάλεσε μετά ο Αμερικάνος διευθυντής παραγωγής. Καθόντουσαν σε ένα μεγάλο τραπέζι 12 άτομα, εκείνος στη μέση και γύρω ο σηνοθέτης και διάφοροι άλλοι. Σαν δίκη ήταν! Μου εξήγησε πως εκείνη την εποχή οι οργανοπαίκτες στις ορχήστρες δεν είχαν μούσι, όμως τους απαντούσα πως με είχαν κάλεσει σαν μουσικό, όχι σαν ηθοποιό!
Έφτασαν να με ρωτούν πόσα θέλω για να το κόψω! Δεν το έκοψα! Και έκανα τουρισμό! Έβλεπα τον Μιχάλη εκεί, με τα νεανικά προσωπάκια με μακιγιάζ να παίζουν! Αν το ζητούσαν ανθρώπινα, θα το έκανα, δεν είχα πρόβλημα να βοηθήσω στην ταινία, θα μεγάλωνε άλλωστε! Μου λένε έπειτα από το management, πως δεν θα με πληρώσουν. Και πάλι τους έδειξα στο συμβόλαιο που έγραφε πως με προσέλαβαν σαν μουσικό, όχι σαν ηθοποιό.
Και με πλήρωσαν αδρά, μέχρι τελευταίας δεκάρας! Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς!
Πήρα και τα λεφτά των υπολοίπων-τους τα επέστρεψα μετά-και από τα αφορολόγητα που υπήρχαν στη Ρόδο πήρα ποτά που δεν υπήρχαν ούτε εδώ! Κάτι τρίκιλα. Μπακάρντι, ουίσκυ! Γι’αυτό είχα τα καλύτερα ποτά στη Σοφίτα!
Γιώργος: Η Σοφίτα υπήρχε σαν όνομα;
Ηρακλής: Υπήρχε. Και το κράτησα γιατί ήταν ψηλά σαν σοφίτα, όντως.
Εκείνη την περίοδο, κάποια στιγμή, βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο με τον Τάσο τον Φωτοδήμο. Είχε μάθει ότι έψαχνα για ντράμερ και έτσι ήρθε. Στη Σοφίτα παίζαμε μαζί.
Με τον Φωτοδήμο κάναμε και την Big Band με τα πνευστά! Ο Γιάννης Κινινής φλάουτο και σαξόφωνο, ο Πάνος Πατσόγλου πνευστά και ο Γιάννης Γιοκαρίνης πλήκτρα. Κάναμε πολλά live, Κρήτη, παντού, σε διάφορα μέρη, πολύ δυνατό σχήμα.
 |
| Πάνος Πατσόγλου, Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Κινινής, Τάσος Φωτοδήμος, Ηρακλής, Μιχάλης Νικολαΐδης Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Σοφίτα 1980-1982 |
Αργότερα, παίζαμε με τον Φωτοδήμο, τον Μιχάλη και τον Χρήστο Λαγό στην κιθάρα. Το σχήμα στην ουσία ήταν κουαρτέτο και μετά ήρθε ο Ζιώγαλας. Έτσι κάναμε τον δίσκο 'Παίζεις με τις μηχανές', το 1981. Τραγουδάει ο Ζιώγαλας και φωνητικά κάνουν ο Γιάννης Γιοκαρίνης και η Κατερίνα Μετσίνη.
 |
| Μιχάλης Νικολαΐδης, Χρήστος Λαγός, Τάσος Φωτοδήμος, Νίκος Ζιώγαλας, Ηρακλής Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Σοφίτα 1980-1982 |
Γιώργος: Είχες φτιάξει και μία εταιρεία δίσκων λίγο πριν, τον Πολύαυλο.
Ηρακλής: Ναι, με τον Πολύαυλο έγινε το "Παίζεις με τις Μηχανές' και η επανακυκλοφορία σε μονό του 'Σε Άλλους κόσμους’, επίσης το 1981.
Τα πρώτα χρόνια της Σοφίτας, ειδικά τον πρώτο χρόνο, παίζαμε σαν πρόγραμμα εμείς και η ΦΑΤΜΕ. Μετά όταν το ανέλαβα μόνος, το έκανα ελεύθερη σκηνή. Η Λερναία Ύδρα υπήρχε, αλλά όπως έπαιζαν όλα τα σχήματα παίζαμε και εμείς ή τζαμάραμε.
Ο Τάκης ο Μακρής έπαιζε συνέχεια εκεί. Τον είχα ένα καλοκαίρι ολόκληρο και για πολύ καιρό έπαιζε σχεδόν μόνιμα, και κιθάρα και τύμπανα. Έπαιζε με τον Μιχάλη και με διάφορα άτομα που παίζανε ή τζαμάρανε.
 |
| Ηρακλής, Χρήστος Λαγός, Τάσος Φωτοδήμος, Μιχάλης Νικολαΐδης Στην ταράτσα της Σοφίτας, 1981 |
Γιώργος: Πες μας αν θέλεις, λίγα λόγια για τη 'Σοφίτα'.
Ηρακλής: Στην περίοδο της 'Σοφίτας' τζαμάραμε τακτικά. Περάσανε πάρα πολλοί μουσικοί.
Πέρασε ένας φοβερός ντράμερ ο Παναγιώτης ο Γανωσέλης. Έχει παίξει στη Λερναία Ύδρα σε κάποια live το 1982, με τον Μιχάλη στο μπάσο και τον Γιώργο Γραικούση στη φωνή, ο οποίος τραγουδούσε και με τον Τάκη στα jam.
Ηρακλής: Στην περίοδο της 'Σοφίτας' τζαμάραμε τακτικά. Περάσανε πάρα πολλοί μουσικοί.
Πέρασε ένας φοβερός ντράμερ ο Παναγιώτης ο Γανωσέλης. Έχει παίξει στη Λερναία Ύδρα σε κάποια live το 1982, με τον Μιχάλη στο μπάσο και τον Γιώργο Γραικούση στη φωνή, ο οποίος τραγουδούσε και με τον Τάκη στα jam.
Πρώτη φορά που κάναμε live, ήταν στου Ζωγράφου στο Πανεπιστήμιο, μέσα σε ένα τεράστιο θέατρο, όπου μόλις έμαθαν πως θα κάνουμε συναυλία ήρθαν και πήραν πλάνα για την ταινία «Η κόντρα», στην οποία μας είχαν ζητήσει να παίξουμε. Κυκλοφορεί αυτό σαν απόσπασμα στο ίντερνετ.
Στη συνέχεια, πάλι 1982 με 1983 ήρθε ο Γιάννης ο Γιακορίνης πλήκτρα και ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης τύμπανα.
Από την Σοφίτα περνούσαν διάφοροι μουσικοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι.
Από την Σοφίτα περνούσαν διάφοροι μουσικοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικάνοι.
Μια φορά μου έκανε εντύπωση ένα περιστατικό. Πήγαινα για πρόβα στη Σοφίτα μεσημέρι, δεν είχε κόσμο η Πλάκα και βλέπω έναν τύπο με λουλουδάτο πουκάμισο μέχρι κάτω. Ένας γεμάτος, ωραίος τύπος με το μαλλί χτενισμένο πίσω.
Με ρώτησε στα αγγλικά αν υπάρχει κανένα στέκι που παίζουν μπλουζ και τον έφερα στη Σοφίτα. Έβγαλε μία φυσαρμόνικα και για όσες μέρες έμεινε ερχόταν κάθε μέρα και έπαιζε. Μας είχε πάρει το μυαλό, ήταν πολύ καλός μπλούζμαν.
Τέτοια πράγματα γίνονταν τακτικά.
Με ρώτησε στα αγγλικά αν υπάρχει κανένα στέκι που παίζουν μπλουζ και τον έφερα στη Σοφίτα. Έβγαλε μία φυσαρμόνικα και για όσες μέρες έμεινε ερχόταν κάθε μέρα και έπαιζε. Μας είχε πάρει το μυαλό, ήταν πολύ καλός μπλούζμαν.
Τέτοια πράγματα γίνονταν τακτικά.
Ήταν επίσης, ο Μπερνάρ, ένας Γάλλος, ο οποίος κάθε βράδυ ήταν τύφλα στο μεθύσι και προσπαθούσα να τον συναιτήσω! Αυτός ήταν πολιτικός μηχανικός σαν ειδικότητα αλλά ρεμάλι τελείως, τα είχε παρατήσει όλα και έπαιζε μόνο μουσική. Έπαιζε φλάουτο και πιάνο, πολύ καλός μουσικός. Τζαμάραμε συνέχεια αλλά κάναμε και παρέα. Με αγαπούσε πολύ. Του έλεγα ‘μην πίνεις, σε σκοτώνει!’.
Αφού έφυγε μου έστελνε κάρτες από Ισπανία, Ιταλία, από όπου και αν πήγαινε.
Και κάποια μέρα, το 1983, έρχεται ένας τύπος, έτσι ταπεινός, σοβαρός, ξανθωπά τα μαλλιά του, κοντό μαλλί με ένα βαλιτσάκι. Αμερικάνος αυτός, ο Ματ Ντάριαν. Μου είπε πως τον έστειλε ο Μπερνάρ να με βρει για να παίξουμε μαζί.
 |
| Μιλένα Τριανταφύλλου, Ηρακλής, Άκης Περδίκης Πρέβεζα, Μονολίθι 1983 |
Όταν ήρθε, κάναμε πρόβες-συνέχεια πρόβες κάναμε εκεί μέσα-μας ακούει και βγάζει το σοπράνο σαξόφωνο και παθάμε πλάκα. Και γούσταρε ο άνθρωπος και ήρθε και έπαιξε μαζί μας σε live. Έχουμε ηχογραφημένες συναυλίες, πρέπει να είναι από την Πρέβεζα. Τότε στο σχήμα έπαιζε τύμπανα ο Άκης ο Περδίκης, η Μιλένα Τριανταφύλλου πλήκτρα σαν συνοδεία και βοηθούσε και στα φωνητικά και μπάσο ο Μιχάλης. Κουαρτέτο ήμασταν και κάναμε αρκετά live.
Εκείνη την εποχή μας πέτυχε ο Ματ, ο οποίος ήταν καθηγήτης σε μουσικό Πανεπιστήμιο, και για όσο ήταν εδώ τον πήραμε μαζί μας.
Είναι από τους λίγους μουσικούς που έχω συνεργαστεί που παίρνουν το κομμάτι από εδώ και στο ανεβάζουν εκεί.
Τέτοιοι μουσικοί, όπως ο Φιλιππίδης, που αν έχει ένα επίπεδο η μουσική, την ανεβάζουν δυο τρία πατώματα πιο πάνω..
Και για να κλείσω αυτήν την παρένθεση με τον Ματ, πάλι στη Σοφίτα μετά από ένα χρόνο παίρνει τηλέφωνο ένας πιανίστας, καθηγητής Πανεπιστημίου και αυτός, τζαζίστας. Tον είχε καλέσει για live, δύο φορές μάλιστα, ο Κώστας Γιαννουλόπουλος και ο Σάκης ο Παπαδημητρίου σε μία jazz λέσχη που υπήρχε. Δίπλα στο Hilton, στην Πινακοθήκη γινόντουσαν τα live.
Και για να κλείσω αυτήν την παρένθεση με τον Ματ, πάλι στη Σοφίτα μετά από ένα χρόνο παίρνει τηλέφωνο ένας πιανίστας, καθηγητής Πανεπιστημίου και αυτός, τζαζίστας. Tον είχε καλέσει για live, δύο φορές μάλιστα, ο Κώστας Γιαννουλόπουλος και ο Σάκης ο Παπαδημητρίου σε μία jazz λέσχη που υπήρχε. Δίπλα στο Hilton, στην Πινακοθήκη γινόντουσαν τα live.
Του είχε πει ο Ματ να μου τηλεφωνήσει και να έρθει να παίξει μαζί μου. Είχε πολύ φορτωμένο πρόγραμμα με συνεντεύξεις, τηλεόραση και λοιπά- ήταν πολύ οργανωμένη η φάση-και δεν είχε χρόνο να κάνει κιχ, αλλά του είχε πει ο Ματ πως θα τον σκότωνε αν δεν με έβρισκε!
Με παρακάλεσε λοιπόν, να πάω στη συναυλία να τον βρω, είχε δώσει το όνομα μου στην είσοδο, έστω να γνωριστούμε, να πούμε ένα γεια. Όταν με είδε τους παράτησε όλους, ήρθε με αγκάλιαζε! Ωραίος τύπος!
Γιώργος: Πόσο κράτησε η περίοδος της Σοφίτας;
Ηρακλής: Τέλη 1983 με 1984 άρχισε να κλείνει η Πλάκα και το 1984 έκλεισε η Σοφίτα.
Γιώργος: Ο Βαγγέλης Ευσταθίου είχε έρθει μέχρι τότε;
Ηρακλής: Ο Ευσταθίου ήρθε ενδιαμέσως, όταν έφυγε ο Τάσος. Σε ένα live στους Αγ. Αναργύρους που παίζαμε με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, έπαιζε support ένα τοπικό γκρουπάκι. Εκεί είδαμε τον Βαγγέλη τον πιτσιρικά! Τι ωραία που έπαιζε! Και δύσκολα πράγματα!
 |
| Βαγγέλης Ευσταθίου Αντίθεση 21/03/2015 |
Τον είχα κάθε μέρα εκεί, τον έβαλα κάτω! Δεν παίξαμε όλο το ρεπερτόριο, αλλά καταφέραμε και παίξαμε αρκετά.
Γιώργος: Όπου παρέμεινε και φίλος.
Ηρακλής: Ναι, παρέμεινε.
Θυμάμαι τότε είχα τα Crumar, που είχαν οι pink Floyd, που έκαναν τα βιολιά και τα πνευστά πολύ καλά. Τα έπαιζε ο Μάκης ο Σημίτης. Εγώ είχα ένα synthesizer, μικρό μονοφωνικό, αναλογικό. Εκεί να δεις σόλο Emerson Lake and Palmer!
Έπαιζα παπάδες τώρα μιλάμε! Αφού ο Βαγγελης και ο Μιχαλης μου ζητούσαν να ξαναπαίξω!
Ήθελε πολύ δουλειά. Τα έπαιζα κάθε μέρα. Το όργανο ήταν τόσο δύσκολο...Είχε για τρέμολο ένα άσπρο λαστιχένιο πλήκτρο που ανάλογα πόσο το πατούσες, έκανε το γκλισάντο. Όχι όπως τώρα, με το λεβιέ που είναι εύκολο. Εκείνο ήθελε δύναμη.
Γιώργος: Και κάπου το έδωσες έμαθα.
Ηρακλής: Δεν είχα που να τα βάλω, δεν είχα χώρο. Γιατί τα τύμπανα; Δεν σου είπα, που τώρα θα είχαμε τα καλύτερα χειροποίητα τύμπανα;
Τα έδωσα σε ένα παιδί από τη Λειβαδειά και με πήρε και 10 τηλέφωνα να μου πει ‘ρε φίλε σ'ευχαριστώ! Τι ωραία τύμπανα!’ Δεν είχα που να τα βάλω...δύο σετ είχα.
Γιώργος: To 1984 είναι η χρονιά που βγάζεις τον επόμενο δίσκο.
Ηρακλής: Ναι, το 1984 κάναμε τον δίσκο 'Η Στιγμή', με τον Βαγγέλη, τον Μιχάλη, τον Μάκη, ο οποίος έκανε και πολύ καλά φωνητικά και τον Πάνο Στρέκλα σαξόφωνο. Ο Γιοκαρίνης, η Μαριάννα και η Σοφία Νοητή έκαναν επίσης φωνητικά.
Παίξαμε σε πολλά live σε όλη την Ελλάδα και η κορύφωση ήταν το live στο Βελιγράδι.
Μας κάλεσαν οι Έλληνες φοιτητές. Παίξαμε στη φοιτητική λέσχη και εντυπωσιάστηκαν τόσο ώστε να κινηθούν επιτόπου-η κοπέλα ενός φίλου Γιουγκοσλάβου, δούλευε στο οργανωτικό του Πανεπιστημίου-και κανόνισαν συναυλία μέσα στο Πανεπιστήμιο, στην αίθουσα συναυλιών, έναν τεράστιο χώρο. Και έγινε χαμός!
 |
| Τάσος Φωτοδήμος, Βαγγέλης Ευσταθίου, Ηρακλής, Μάκης Σημίτης Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Βελιγράδι 1985 |
Το κακό είναι ότι δεν ηχογραφήσαμε ένα live μοναδικό.
Ο ηχολήπτης, ένας πολύ καλός ηχολήπτης, αλλά ήταν και πολύ φίρμα, μας έβλεπε σαν κουνούπια. Πραγματικά είχε φοβερά μηχανήματα, φοβερό ήχο. Με τους βοηθούς του τα έστησε όλα οργανωμένα. Μας έβαζε σαν στρατιωτάκια κάν'τε αυτό, κάν'τε εκείνο. Δεν άκουγε τίποτα.
Ο ηχολήπτης, ένας πολύ καλός ηχολήπτης, αλλά ήταν και πολύ φίρμα, μας έβλεπε σαν κουνούπια. Πραγματικά είχε φοβερά μηχανήματα, φοβερό ήχο. Με τους βοηθούς του τα έστησε όλα οργανωμένα. Μας έβαζε σαν στρατιωτάκια κάν'τε αυτό, κάν'τε εκείνο. Δεν άκουγε τίποτα.
Του λέω ‘μπορούμε να γράψουμε;’ Είχα πάρει κασέτες καινούργιες. ‘Ναι' μου λέει, 'αλλά μην μου τις αφήνεις εδώ, δως τες σε κάποιον, να μου τις φέρει πριν ανεβείτε’.
Τις δώσαμε σε ένα παιδί, ο οποίος είχε μεθύσει και δεν τις πήγε ποτέ.
Γιώργος: Όπως έχουν χαθεί και πολλά.
Ηρακλής: Αυτό ήταν ένα πολύ σπάνιο live.
Ηρακλής: Αυτό ήταν ένα πολύ σπάνιο live.
 |
| Ηρακλής, Τάσος Φωτοδήμος, Βαγγέλης Ευσταθίου, Μάκης Σημίτης University SKZ, Βελιγράδι 1985 |
Μετά την πρώτη συναυλία στη φοιτητική λέσχη, με κάλεσαν για συνέντευξη στο ραδιόφωνο, με διερμηνέα. Αυτός ήταν ντι-τζέι, ο καλύτερος στη Γιουγκοσλαβία, ο κορυφαίος ας πούμε, ο οποίος μετά το δεύτερο live με ξανακάλεσε. Τα ερωτήματα που μου είχαν στείλει όμως, ήταν το ποιος έφταιγε που δεν οργανώθηκε όπως θα έπρεπε το live για ένα τόσο μεγάλο σχήμα. Ήθελε να ρίξει το φταίξιμο στην κοπέλα, η οποία είχε σκιστεί. Τι να προλάβει να κάνει και αυτή σε δύο εβδομάδες; Άσε που αν δεν ήταν αυτή, δεν θα γινόταν live. Αρνήθηκα να κάνω τη συνέντευξη γιατί δεν δέχτηκαν να έχω δικό μου διερμηνέα.
 |
| Τ.Φωτοδήμος, Ηρακλής, Β.Ευσταθίου, Μ.Σημίτης Βελιγράδι 1985 |
Μάλιστα, θέλανε να κάνουν το ‘Σε Άλλους Κόσμους’ με συμφωνική, σε μεγάλο στούντιο με 32 κανάλια, τότε που εδώ δεν είχαμε ούτε 16 και να μας κάνουν συναυλίες σε όλο το Ανατολικό Μπλοκ. Αλλά τσαντίστηκα με αυτόν και δεν προχώρησα. Ενώ έφταιγε εκείνος, αφού μου είχε πάρει συνέντευξη και θα αναλάμβανε διάφορα πράγματα, δεν έκανε τίποτα. Τα έκανε όλα η κοπέλα και ήθελε παρόλα αυτά να ρίξει το βάρος εκεί.
Μεγάλη επιτυχία ήταν αυτό, κρίμα που δεν γράφτηκε.
Γιώργος: Τώρα μιλάς για το 1985;
Ηρακλής: Ναι. Έπειτα παίζαμε σαν τρίο, εγώ ο Μιχάλης και ο Βαγγέλης.
Είναι η εποχή που η ΜουΣυνΚΑ(Μουσική Συνεργατική Κίνηση Αθηνών) γίνεται πλέον ΑΕΤΑ.
Γιώργος: Η ΜουΣυνΚα προηγείται, και από ό,τι ξέρω ήσουν συνιδρυτής. Αν θέλεις πες μας λίγα λόγια, για να καταλάβει ο καθένας τι είναι, γιατί πολλοί αγνοούν τελείως την ύπαρξη της.
Ηρακλής: Είναι μεγάλη ιστορία. Έγινε μέσα στο πνεύμα που προσπαθούσα τότε, ακόμα και μέσα από τη Σοφίτα, να όργανώσω πράγματα για τα νέα παιδιά.
Μια που η Σοφίτα ήταν κέντρο για τη σκηνή της rock εκείνη την εποχή, υπήρχε βήμα για όλους.
Επειδή τόσα χρόνια ήξερα πως παίζεται το παιχνίδι του θεάματος που στραγγαλίζει τους καλλιτέχνες και τα νέα παιδιά, είπα τώρα που έχω μία έδρα και έχω τη δύναμη, να τους μαζέψω, να κανουμε κάτι από εδώ. Να οργανωθούμε για να τους ξεπεράσουμε, να κάνουμε και άλλες παραγωγές. Να μην έχουμε ανάγκη τις εταιρείες που στραγγαλίζουν τη μουσική.
Είχα πάρει και πολύγραφο, τότε δεν υπήρχαν κομπιούτερ, για να κάνουμε εφημερίδα δικιά μας.
Ξεκινάμε τώρα να κάνουμε μία οργάνωση, και μάλιστα ο χώρος που είχαμε βρει ήταν στον Πειραιά, στο ΣΙΝΕΑΚ.
Κλείναμε ραντεβού για τις δουλειές μας και δεν ερχόταν κάνεις, πήγαινα μόνο εγώ. Είχα τότε μια μηχανή BMW, τη R51 και πήγαινα παντού με αυτή.
Μια-δυο, μια-δυο τους λέω ‘είπαμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί και τρέχω μόνο εγώ. Εγώ δεν έχω ανάγκη να κάνω συναυλίες. Μαγαζί εχώ, όποτε θελώ το ανοίγω, βάζω από πάνω Ηρακλής με μεγάλα γράμματα και παίζω μόνος μου, εταιρεία δίσκων έχω να κάνω δίσκο ότι ώρα θέλω, εξοπλισμό, φορτηγό, P.A. έχω, να κάνω όπου θέλω συναυλίες, τις χρηματοδοτώ, και δεν έχω ανάγκη κανέναν. Αυτό το κάνω για όλους μας. Αν είναι θα συμμετέχετε όλοι, όχι μόνος μου.’
Τελικά δεν ήταν έτοιμοι. Γενικά οι μουσικοί δεν έχουν ψηθεί ακόμη. Δηλαδή, όπου έχει φως τρέχουνε και όταν τους πεις να δουλέψουν και εκείνοι, την κοπανάνε.
Και πάνω σε αυτό, μετά από κάποιο διάστημα, προτείνουν μέλη να πάρουμε επιδότηση από το κράτος. Αναρωτήθηκα μήπως είμαι πολύ παλιομοδίτης που δεν θέλω επιχορηγήσεις και μήπως εκείνοι σαν πιο νέοι τα καταφέρουν, οπότε τους είπα να το κάνουν, πως είμαι μέσα, όμως δεν θέλω να με καπελώσει κανείς.
Στην πορεία όμως αποδείχθηκε ότι είχαν άλλα σχέδια, οπότε αποχώρησα. Μόλις έφυγα διαλύθηκε και η ΜουΣυνΚα.
Μαζεύω τα παιδια από τα συγκροτήματα, στα Εξαρχεια στο στέκι του Φελέκη, για να τους εξηγήσω και τους λέω 'μια που μαζευτήκαμε-φλας μου ήρθε εκείνη τη στιγμή-να μην το αφήσουμε αυτό. Να κάνουμε μια κίνηση χωρίς επιχορηγήσεις που δεν θα καπελώνεται από κανέναν'. 'Ναι', μου λένε, 'μαζί σου'.
Και έτσι κάθησα και έφτιαξα το πλάνο της Α.Ε.ΤΑ(Ανεξάρτητες Εκφραστικές Τάσεις).
Δηλαδή, να μην καπελώνεται από κανέναν, να μην υπάρχει ούτε αρχηγός, ούτε πρόεδρος, ούτε ταμίας, τιπότα. Να υπάρχουν ομάδες εργασίας, εκ περιτροπής όλοι να είναι συμμετέχοντες και όλο αυτό να είναι ένας ζωντανός οργανισμός.
Το είχα κάνει και σχέδιο σε ένα μεγάλο χαρτόνι στον τοίχο, για να το βλέπουν και να θυμούνται πως δουλεύουν οι ομάδες.
Ξέρεις, όταν δημιουργηθεί μία συλλογικότητα από άτομα και ξεκινήσει κάτι καλό, όλοι θέλουν να βγάλουν τον καλό τους εαυτό. Και στην ΑΕΤΑ όλοι μπήκαν σε αυτό στο κλίμα, ότι όλοι μαζί είμαστε μία ομάδα, που δεν θέλει να εκμεταλλευτεί ο ένας τον άλλο.
Έτσι ξεκίνησε η ΑΕΤΑ, το 1985-1986. Και κάναμε κάτι φοβερά, μεγάλα live.
Γιώργος: Συμμετοχές μουσικών που ήταν μέσα στο κόλπο;
Ηρακλής: Πολλοί, πάρα πολλοί.
Πρώτη συναυλία ήταν το 1986, ένα διήμερο στο Πάρκο Ελευθερίας.
Ήταν μία περίοδος που είχε διαλύσει η Λερναία Ύδρα και άλλαζε συνεχώς μορφή, γιατί με τη ΜουΣυνΚα και την ΑΕΤΑ δεν μου έμενε χρόνος για το σχήμα. Τα παιδιά ο Μιχάλης και ο Βαγέλης είχαν πιάσει δουλειά και ο Μάκης με τα πλήκτρα είχε φύγει ήδη.
Εκεί είχα τύμπανα τον Νίκο τον Μακράκη, έναν πολύ καλό ντράμερ. Έπαιζε με δύο μπότες, πολυβόλο. Μου τον έφερε ο Μανώλης ο Σκουλάς που ήταν ο κιθαρίστας μας τότε, πλήκτρα ήταν ο Στράτος Αλοίμονος και στο μπάσο ο Κώστας Παπανικολάου.
 |
| Νίκος Μακράκης, Ηρακλής, Κώστας Παπανικολάου, Μανώλης Σκουλάς Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Πάρκο Ελευθερίας 1986 |
Κάναμε συναυλίες με εισιτήριο 100 δραχμές, σε εποχές που είχε 500 το φθηνότερο και ο Λυκαβηττός ήταν γεμάτος για δυο μέρες. Βγάζαμε πάρα πολλά χρήματα, το ταμείο μας ήταν γεμάτο. Δεν είχαμε ανάγκη τίποτα. Σκεφτόμουν ήδη, να ανοίξουμε μεγάλο χώρο.
Στον Λυκαβηττό είχα ντράμερ τον Πέτρο τον Πελέλη. Ήταν δύο δίδυμα αδέρφια από την παλιά μου γειτονιά, την Ανθούπολη. Πολύ καλοί μουσικοί και οι δύο. Παίζανε και με τον Σιέρα.
Στο μπάσο ήταν ο Κωστας Παπανικολάου και ο Στράτος Αλοίμονος πλήκτρα, κουαρτέτο ήμασταν.
Το 1988 έκανα σχήμα όπου ήταν ο Χάρης Αντωνίου τύμπανα, ο Μανώλης Πεταλάκης πλήκτρα και ο Τόλης ο Βουλτάτζης που έπαιζε με τον Άσιμο, κιθάρα.
Μετά άλλαξε λίγο πάλι η δομή του σχήματος, ήρθε ο Μιχάλης μπάσο, ο Βαγγέλης τύμπανα και ο Στράτος Αλοίμονος πλήκτρα.
Γιώργος: Πόσο καιρό κράτησε η ΑΕΤΑ;
Ηρακλής: Διαλύθηκε επίσημα το 1989, γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Κάναμε μία τελευταία συναυλία στις φυλακές ανηλίκων Κορυδαλλού και τους δώσαμε όσα χρήματα είχαν απομείνει.
Γιώργος: Από τη διάλυση της ΑΕΤΑ και μετά, για πόσο καιρό συντηρήθηκε το σχήμα γιατί κάποια στιγμή σταμάτησες για λίγο.
Ηρακλής: Μετά την ΑΕΤΑ μου πρότεινε η Δέσποινα γλέζου να φτιάξουμε ένα σχήμα, το 'Ηλεκτρόνιο' όπως το ονόμασε, για να παίζουμε σε ένα μαγαζί προς το Σταθμό Λαρίσης, μαζί με την Μαίρη την Νταλάκου, τον Άγγελο τον Σκορδίλη, τον συγχωρεμένο, με τύμπανα τον Βαγγέλη τον Ευσταθίου, πλήκτρα τον Στράτο Αλοίμονο και μπάσο τον Λάμπρο Κατσιλιέρη. Και αυτόν τον έχουμε χάσει.
Κάναμε λοιπόν ένα πάρα πολύ ωραίο πρόγραμμα, ξέρεις underground δυνατό, με μεγάλη ποικιλομορφία, γιατί και ο Άγγελος ήταν πολύ ευρηματικός και showman, η Δέσποινα πολύ δυναμική, η Μαίρη Νταλάκου πιο έντεχνη, και αυτή πολύ καλή. Ήταν ιδιαίτερο live, είχε ενδιαφέρον.
Τότε κυριαρχούσαν τα μεγάλα ονόματα, εμείς δεν είχαμε πρόσβαση στα ΜΜΕ. Κάναμε μία μικρή σεζόν και σταματήσαμε γιατί δεν έβγαινε. Να πληρώνονται τουλάχιστον οι μουσικοί.
Γιώργος: Θα ήθελα να σε ρωτήσω σαν παρένθεση, για κάποιους με τους οποίους είχες κάποια σχέση, όπως η Κατερίνα Γώγου.
Ηρακλής: Η Γώγου μέσα από την όλη φάση ερχόταν στα live. Την έβλεπα, γιατί παίζαμε πολλές συναυλίες για φυλακισμένους. Γνωριστήκαμε και μετά κάναμε παρέα.
Έμενε Γ’ Σεπτεμβρίου ψηλά, δεύτερο όροφο, σε νεοκλασσικό. Είχε και τη μάνα της εκεί και πηγαίναμε τακτικά. Ερχόταν και στο σπίτι, τρώγαμε, κάναμε διάφορα πράγματα. Πολύ καλό άτομο.
Γιώργος: Έχεις βγάλει και ένα τραγούδι.
Ηρακλής: Ένα; Πολλά! Σε κάποια φάση, στο σπίτι της ήμασταν, μου έδωσε χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματα της. ‘Πάρ’τα', μου λέει, 'να γράψεις μουσική’. ‘Κοίταξε, της λέω, 'ξέρεις ότι παραγγελίες δεν γουστάρω, μόνο αν εμπνέομαι!’. ‘Εννοείται ρε!’ μου λέει, και γελάγαμε. Υπό τύπον αστείου όλο αυτό.
Κάποια στιγμή με ρώτησε αν έκανα κάτι με τους στίχους. Είχα κάνει την απεργία πείνας, που υπάρχει τώρα σε ηχογραφημένο, τραγουδάει η Μαριάννα και άλλα τρία τέσσερα. Της τα έδωσα σε μια κασέτα. Της άρεσαν πολύ. Ήθελε να τα δώσει να τα τραγουδήσουν. Μετά τη χάσαμε..
Γιώργος: Με τον Παύλο;
Ηρακλής: Με τον Παύλο κάναμε πολλές φορές παρέα, και τον καλούσα όποτε έπαιζα σε live, όπως τους καλούσα όλους βέβαια. Πήγαινα και στο σπίτι του, τα λέγαμε πολλές φορές. Κάναμε παρέα εκείνα τα χρόνια. Τον συμπαθούσα, καλό παιδί ο Παύλος. Και καλός μουσικός. Πολλά παιδιά φύγανε έτσι τζάμπα...
Γιώργος: Με τον Άσιμο που ήταν μία ιδιαίτερη περίπτωση;
Ηρακλής: Ο Άσιμος ήτανε μια ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου, που και ταλέντο είχε στη μουσική, αλλά κυριώς, είχε δημιουργικό ταλέντο στο show και στον λόγο.
Γιώργος: Στα τελευταία κάνατε παρέα.
Ηρακλής: Πολύ παρέα...
 |
| Ο Νικόλας Άσιμος και οι Εναπομείναντες(στα τύμπανα ο Τάκης Μακρής) στο διήμερο της ΑΕΤΑ στο Πάρκο Ελευθερίας, 1986 |
Γιώργος: Μετά το ‘Ηλεκτρόνιο’, η περίοδος του 1990 που σε βρίσκει;
Ηρακλής: Γύρω στο 1990 πήγαμε να κάνουμε ένα μεγάλο συναυλιακό χώρο στη Θεσσαλονίκη, κάτι όμως από το οποίο αποσύρθηκα γρήγορα.
Τότε, για το χώρο αυτό, είχα πάει στην Αγγλία να κλείσω γκρουπ για ανταλλαγή συγκροτημάτων. Θα πήγαινα Γαλλία, Ολλανδία, παντού.
Εκεί είχα ένα άτομο ροκά που σπούδαζε, και με γύριζε αυτός. Γύρισα σχεδόν όλους τους live χώρους, είδα πολλά γκρουπ και έδωσαν πολλούς δίσκους που είχαν βγάλει, για να τους φέρω εδώ.
Και είδα πράγματα, που τα ήξερα λίγο θεωρητικά και από πίσω. Εκεί το τελευταίο γκρουπάκι, δηλαδή πιτσιρικάδες τώρα του γυμνασίου, κάνουν ένα σχηματάκι, και αποκτούν αμέσως μάνατζερ.
Μόλις γίνει αυτό τους επιδοτεί το κράτος, το διαννοείσαι;
Και εμάς εδώ, τα όργανα τα έχουν είδος πολυτελειας. Εγώ δεν είχα κιθάρα, μεγάλωσα για να αποκτήσω. Σε κηνυγάνε, σε χτυπάνε, ό,τι θέλεις.
Για αυτό η μουσική είναι βαριά βιομηχανία στην Αγγλία. Με το που στηνόταν το σχήμα, να και το LP μαζί, παραγωγή όλα, με κρατική χρηματοδότηση.
Μια κουβέντα που έκανα ήταν πως είχα ένα live χώρο στην Ελλάδα και σκέφτομαι να κάνω ανταλλαγές, δηλαδή να έρχεται ένα γκρουπ εδώ και να πηγαίνει ένα ελληνικό εκεί να παίξει.
Και μου λένε 'να έρθει ελληνικό;' ψιλοειρωνικά . ‘Κάλα εσείς μόνο τη δική σας μουσική ακούτε;’ τους λέω, ‘ποιος σας είπε ότι μόνο εσείς παίζεται μουσική;’
Και όπως είδα τα γκρουπ, εκτός από ένα από το Μάντσεστερ που είχε κάτι να δώσει, τα υπόλοιπα ήταν κάτω του μετρίου. Τότε ήταν μετά την ΑΕΤΑ, που είχαμε όλα αυτά τα γκρουπ τα ελληνικά, όπου τα πιο μικρά γκρουπ τα δικά μας ήταν καλύτερα από τον μέσο όρο των δικών τους.
Πιθανόν κάποια από αυτά τα γκρουπ να είναι τώρα φίρμες γιατί τα προωθούν. Κάνουν επιτυχία, κάνουν και το show τους μαζί, πέφτει το χρήμα, όλα μέλι και ωραία.
Ενώ, εδώ τα δικά μας, είχαν συνθέσεις πολύ ανώτερες. Για αυτό με βλέπεις, όταν πρόκειται για νέα παιδια ότι τα δίνω όλα, γιατί είναι κρίμα, τα στραγγαλίζουν τα νέα παιδιά. Τα στραγγαλίζει το σύστημα, μας έχουνε για πέταμα. Δεν θέλουν να εισάγουν αυτοί εκεί μουσική, εξάγουν. Εμάς, μόνο για να καταναλώνουμε μας έχουν.
Γιώργος: Με τι ασχολείσαι μουσικά αυτό το διάστημα;
Ηρακλής: Το 1990-1991 ασχολήθηκα πάρα πολύ με εναλλακτική θεραπεία.
Παρακολουθούσα σεμινάρια και μέσα από αυτό έκανα μία σειρά μουσικής χαλάρωσης, την τριλογία Υδριάλα, το οποίο είναι πάρα πολύ μεγάλο έργο, και την τετραλογία ο ‘Κυνηγός της Ευτυχίας’. Όπως και ένα CD, έργο δεκαετίας, που έχει πολλή δουλειά.
Δεν με ενδιέφερε να το πουλήσω, το έκανα για να το προσφέρω και είχε μεγάλη απήχηση εκείνη την εποχή.
Είχα τότε ένα DAT, ένα ψηφιακό κασσετόφωνο ποιότητας και ένα ειδικό τηλεοπτικό μικρόφωνο που παίρνει στερεοφωνικά σε ανοιχτό χώρο. Και πήγαινα στα βουνά. Έπαιρνα ήχους από αέρα, ρυάκια, έντομα, πουλιά, τα όποια είναι όλα μέσα στο έργο.
Η δεκαετία του ‘90 πάει μαζί με τη μουσική χαλάρωσης. Έκανα και 4-5 παραστάσεις.
Ήμασταν δύο με synthesizer και μέσω μίας ψυχολόγου, η οποία άκουσε αυτά τα έργα και με προσέγγισε για να με γνωρίσει στην ομάδα της, βρήκα δύο κοπέλες ψιλές, λιγνές, όμορφες, στις οποίες ζήτησα να βρουν μία φορεσιά ώστε να θυμίζουν νεράιδες.
Ήμασταν δύο με synthesizer και μέσω μίας ψυχολόγου, η οποία άκουσε αυτά τα έργα και με προσέγγισε για να με γνωρίσει στην ομάδα της, βρήκα δύο κοπέλες ψιλές, λιγνές, όμορφες, στις οποίες ζήτησα να βρουν μία φορεσιά ώστε να θυμίζουν νεράιδες.
Και ήταν οι κοπέλες στη μέση της σκηνής με υποφωτισμό και χόρευαν, μετά από κάποιες υποδείξεις που τους έκανα για το πώς θα αισθάνονται τη μουσική.
Χορεύαν με τα μάτια κλείστα καθ’όλη τη διάρκεια της παράστασης, χωρίς να ακουμπούν καθόλου η μία την αλλη.
Είδε την παράσταση ένας φίλος μου ο Κρις, χορογράφος στο Λονδίνο, και δεν πίστευε στα μάτια του! Νόμιζε πως τους έχω δείξει βήματα!
Γιώργος: Πώς συνέχισες με τη Λερναία Ύδρα;
Ηρακλής: Το 1995 έβαλα αγγελία για να βρω μουσικούς. Παίρνει τηλέφωνο ένας πολύ καλός μπασίστας ο Δημήτρης Παπανίκου και μου φέρνει έναν ντράμερ τον Γιώργο Ράλλη. Ήρθε και ο Άκης Μουχλιανίτης στα πλήκτρα. Πολύ καλοί μουσικοί.
Βγάλαμε ένα καλό ρεπερτόριο, όχι όλα τα κομμάτια, γιατί όλα τα κομμάτια θέλει χρόνια για να βγούν, το οποίο το παίζαμε σε live.
Με αυτό το σχήμα, θυμάμαι, με κάλεσαν στο Σιδηρόκαστρο, όπου μεγάλωσα. Εκεί, ο πατέρας μου σαν δήμαρχος αφήσε ιστορία, ήταν ιστορικό πρόσωπο. Οπότε με κάλεσε ο Δήμος, λόγω του πατέρα μου, για να με τιμήσει.
Ήταν μία εκδήλωση, που σε όμοια της δεν είχα ξαναπαίξει! Είχαν κατέβει από όλα τα χωριά, λέγανε ‘θα παίξει ο Ηρακλής!'. Είχα πάρει και τον Αλέξανδρο τον γιο μου και την Ειρήνη. Ο Αλέξανδρος έπαιζε κιθάρα, έκαναν φωνητικά και τραγουδούσαν. Έτσι κι αλλιώς, τα ήξεραν τα τραγούδια.
Και έγινε χαμός! Το δεύτερο Γούντστοκ!
Ήταν μία πλατεία τεράστια, γεμάτη μέχρι εκεί που δε φτάνει. Όπως ήταν στη Γουριά, μόνο που τώρα είχε διπλάσιο κόσμο, γιατί ήταν Ιούνης, επαίτιος του Σιδηροκάστρου και κάνανε γιορτές.
Εννοείται τους έπαιξα ποντιακή λύρα! Τους τρέλανα, πετούσαν φωτοβολίδες, ανθοδέσμες να έρχονται η μία πίσω από την άλλη!
Έχω πολύ αγαπημένους φίλους εκεί, παιδικοί φίλοι που μεγαλώσαμε σαν αδέρφια. Σε κάποια φάση αφιέρωσα ένα τραγούδι που έγραψα για το Σιδηρόκαστρο ‘Η μικρή πόλη’. Το έχω παίξει και στην Αντίθεση πολλές φορές, στην αρχη που παίζω μόνος μου με μια κιθάρα.
Αυτό το τραγούδι λέει στο ρεφραίν ‘που είναι οι φιλοί, καλοί μου φίλοι, παλιοπαρέες γλυκά με πληγώνουν’ και στο άκουσμα των στίχων, φώναζαν από κάτω ‘εδώ είμαστε Ηρακλή, εδώ είμαστε!’. Δεν κρατήθηκα!
Το τραγούδι είναι πολύ λυπητερό. Βγάζει μια λύπη γιατί θυμάσαι την πόλη που έχεις αφήσει, εκεί όπου μεγάλωσες και είναι έτσι βαρύ τραγούδι. Έπαιξα μετά λίγες συγχορδίες παραπάνω για να σοβαρευτώ και να το καταφέρω!
Το τραγούδι είναι πολύ λυπητερό. Βγάζει μια λύπη γιατί θυμάσαι την πόλη που έχεις αφήσει, εκεί όπου μεγάλωσες και είναι έτσι βαρύ τραγούδι. Έπαιξα μετά λίγες συγχορδίες παραπάνω για να σοβαρευτώ και να το καταφέρω!
Ωραίο live ήταν και αυτό, μου έκαναν μεγάλη τιμή που με κάλεσαν.
Γιώργος: Μετά γίνεται μία διακοπή, για αρκετό διάστημα, με το γκρουπ. Με τι ασχολήθηκες;
Ηρακλής: Είχα αναλάβει σαν μαέστρος το πολιτιστικό του ΟΤΕ. Εκεί δημιούργησα παραδοσιακή ορχήστρα. Αυτό είναι άλλο μεγάλο κεφάλαιο.
Επειδή είχα βιώματα παραδοσιακής μουσικής και μάλιστα πολύμορφης-στο ‘Σε Άλλους Κόσμους’ έχω μέσα ζουρνάδες, κλαρίνα, όλα τα παραδοσιακά στοιχεία-είχα την εντύπωση ότι κατέχω.
Ώμως όταν ασχολήθηκα, είδα ότι δεν ξέρω. Η παραδοσιακή μουσική είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν έχει πάτο. Ψάχνεις, ψάχνεις και βρίσκεις.
Επειδή είχα βιώματα παραδοσιακής μουσικής και μάλιστα πολύμορφης-στο ‘Σε Άλλους Κόσμους’ έχω μέσα ζουρνάδες, κλαρίνα, όλα τα παραδοσιακά στοιχεία-είχα την εντύπωση ότι κατέχω.
Ώμως όταν ασχολήθηκα, είδα ότι δεν ξέρω. Η παραδοσιακή μουσική είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν έχει πάτο. Ψάχνεις, ψάχνεις και βρίσκεις.
Εμείς σαν παραδοσιακό μουσικό τμήμα έπρεπε να συνοδέψουμε το χορευτικό παραδοσιακό. Ο δάσκαλος του χορού ήθελε να ανεβάσει Μακεδονία και μου έδωσε μία κασέτα. Αν μη τι άλλο, εγώ Μακεδονία μεγάλωσα! Η κασέτα είχε μέσα κάτι πολύμετρα φοβερά, δεν μπορούσαν να αναμετρηθούν!
Σαν μαέστρος έπρεπε να κάνω ρυθμική ανάλυση του κομματιού για να μπορέσω να το διδάξω στο κάθε όργανο. Πάω να μετρήσω ένα μέρος που ήταν 5/4, το οποίο όμως δεν είχε ρυθμό! Το νταούλι σολάριζε, που να τα μετρήσεις αυτά, δεν μετριούνται!
Και τότε μου ήρθαν στο μυαλό τα πανηγύρια με τους ζουρνάδες, όπου εκεί τον ρυθμό τον κρατάει το κλαρίνο. Και πάνω σε αυτό, μπόρεσα να κάνω την ανάλυση και κατάλαβα πώς πρέπει να τα αναλύω.
Τα παραδοσιακά είναι πολύ δύσκολα. 17 όργανα τα ποντιακά, 13 όργανα κάτι θρακιώτικα, είναι τρέλα!
Έτσι, άρχισα σαν μουσικός να έχω ενδιαφέρον πλέον για αυτό το πράγμα και άρχισα να εμβαθύνω. Και διαπίστωσα ότι η παραδοσιακή μουσική δεν είναι σε αυτά που ακούμε. Είναι στα χορευτικά. Εκεί την μαθαίνεις. Ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο για μένα.
Είχα κιθαρίστα τον μπάρμπα Νίκο που έπαιζε με τον Τσιτσάνη και έμαθα πολλά και σε αυτό το εύρος του ρεμπέτικου. Είχε ηχογραφήσεις παλιές και μου τις έφερνε. Τώρα τα βρίσκεις στο ίντερεντ, εκείνη την εποχή όμως δεν υπήρχαν.
Καί κατάλαβα πως στην παραδοσιακή μουσική όσο και να προχωράω, πάντα θα λέω ότι δεν ξέρω.
Καί κατάλαβα πως στην παραδοσιακή μουσική όσο και να προχωράω, πάντα θα λέω ότι δεν ξέρω.
 |
| Ηρακλής, Βαγγέλης Ευσταθίου, Αντίθεση 2016 |
Γιώργος: Αυτό όμως σε βοήθησε να ωριμάσεις κι άλλο και στην μετέπειτα πορεία σου με τη Λερναία Ύδρα, γιατί βάζεις και το παραδοσιακό στοιχείο περισσότερο.
Ηρακλής: Πάντα, ναι. Σου είπα, η μουσική είναι μία για μένα. Αυτό που ψήνεται μέσα στο χρόνο έχει αξία, είναι απόσταγμα μουσικής. Για να φτάσει στις μέρες μας, πάει να πει ότι έχει ψηθεί. Βάλανε μια νοτούλα ο καθένας, σολίστες καλοί μέσα στα χρόνια και πήρε μια μορφή όμορφη με μεγάλη τεχνική. Και είναι έργο τέχνης πλέον.
Γιώργος: Τελικά πόσα όργανα παίζεις; Γιατί μπήκανε και άλλα στην πορεία φαντάζομαι.
Ηρακλής: Κοίταξε, από παλιά στα live που έκανα πριν από τη Σοφίτα, είχα πάντα κρεμασμένα γύρω μου πέντε έξι όργανα. Μαντολίνο, το βιολί δίπλα, synthesizer, 12χόρδη κιθάρα, απλή κιθάρα, ηλεκτρική, φλάουτο, φλογερίτσες, φυσαρμόνικες.
Γιώργος: Η περίοδος με τον ΟΤΕ πότε έκανε τον κύκλο της;
Ηρακλής: Μετά από μία πενταετία που ανέλαβα το μουσικό τμήμα της ΑΣΟΕΕ.
 |
| Progressive Rock Festival Αντίθεση 2016 |
Είχα πολύ καλή εμπειρία με τους φοιτητές. Με τους από πάνω δεν είχα και πολύ καλή. Κάποια στιγμή τα βρόντηξα και έφυγα δηλαδή. Αλλά με τα παιδιά δούλευα πολλές ώρες χωρίς να με νοιάζει καθόλου η κούραση ή τα χρήματα, όπου εκεί ο μισθός ήταν ο μίσος από ότι ήταν στον ΟΤΕ.
Δημιούργησα πέντε έξι συγκροτήματα και κουβαλούσα δικά μου όργανα και μικροφωνική για να μπορούν να κάνουν πρόβες.
Αλλά οι υπέυθυνοι δεν ασχολούνται με πολιτισμό. Μας χρησιμοποιούσαν μόνο για τις εκδηλώσεις στις εθνικές επαιτίους, τα χριστούγεννα, και σε καμμιά παρουσίαση βιβλίου κάποιου πρώην πρύτανη.
Γιώργος: Για να φαίνονται αυτοί.
Ηρακλής: Ναι, χρησιμοποιούσαν τα παιδιά. Με τα οποία όμως πηγαίναμε για καφέ, για μπύρες, πολύ καλά παιδιά, ευγενέστατα όλα, πολύ καλοί μουσικοί.
Άλλοι ήτανε τελειωμένοι με πιάνα, ανωτέρα, βιολιά, ό,τι όργανα θέλεις. Είχα πολύ υλικό, χαιρόμουν εκεί.
Δούλευα δεκαπλάσιες ώρες για να τους προλάβω όλους, αλλά δεν μπορούσα να τους αφήσω. Σαν να μπήκα μέσα στις γραμμές του τραίνου και έτρεχα για να μη με πατήσει! Αλλά το χαιρόμουν, γιατί ήταν παιδιά που αξίζανε και δημιουργούσαμε.
Γιώργος: Και έτσι φτάνουμε στο 2007 και στην ανασυγκρότηση της Λερναίας Ύδρας;
Ηρακλής: Το 2007 ο Αντώνης ο Μποσκοΐτης, ο οποίος είχε κάνει μία ζωντανή ταινία στο Κύτταρο, μου είπε πως έχει καλέσει όλους μουσικούς εκείνης της εποχής και αν θέλω να πάω να πω ένα τραγούδι.
Και έτσι ξεκίνησα.
Ένα σχήμα συνόδευε όλους τους τραγουδιστές και κάναμε ‘Τα ίδια όνειρα’ από τα παλιά για να θυμίζει εκείνη την εποχή και το 'Ελεύθερο Πουλί' από τα καινούργια.
Ένα σχήμα συνόδευε όλους τους τραγουδιστές και κάναμε ‘Τα ίδια όνειρα’ από τα παλιά για να θυμίζει εκείνη την εποχή και το 'Ελεύθερο Πουλί' από τα καινούργια.
Μετά την προβολή της ταινίας, κάναμε live. Με πάιρνει το Φθινόπωρό και μου λέει ‘Ηρακλή θα ανοίξει το Κύτταρο, θα έρθεις;’ ‘Βέβαια, λέω, 'ούτε συζήτηση’.
Είχαν έρθει η Μαριάννα, ο Αλέξανδρος και η Ειρήνη στα φωνητικά γιατί είναι εκπληκτικοί όλοι τους. Prima vista τα ξέρουν τα κομμάτια.
Είχαν έρθει η Μαριάννα, ο Αλέξανδρος και η Ειρήνη στα φωνητικά γιατί είναι εκπληκτικοί όλοι τους. Prima vista τα ξέρουν τα κομμάτια.
 |
| Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Κύτταρο 2008 |
Ήταν μια στάνταρ ορχήστρα από πίσω, τύμπανα ο Τσιρογιάννης ο Νίκος από τα Μπουρμπούλια, ο Γιώργος Γαβαλάς μπάσο και κιθάρα ο Δίμης Παπαχρήστου, ο οποίος έφυγε μετά από λίγα χρόνια.
Έψαχνα να βρω τα πιο εύκολα κομμάτια, για να μην κάθονται οι μουσικοί να τα μαθαίνουν από την αρχή. Τελικά όμως έπαιξα με τον Βαγγέλη τον Ευσταθίου στα τύμπανα και τον Μιχάλη τον Νικολαΐδη μπάσο, που τα γνώριζαν.
Κιθάρα έπαιξε ο Δίμης, ο οποίος μελέτησε τα κομμάτια και τα απογείωσε. Ήταν από αυτούς τους μουσικούς. Πολύ καλό παιδί και πολύ ευαίσθητος κιθαρίστας.
 |
| Παντελής Ματσούκας, Ηρακλής Αντίθεση 21/03/2015 |
Ήρθε και ο Επίκουρος Τριανταφυλλίδης βιολί, συνονόματος μου, ο οποίος ήταν στο πρώτο σχήμα που κάναμε, σαν νεαροί, ‘Τα Μακρινά Ξαδέρφια’. Ήξερε κάποια κομμάτια, του έδωσα και ένα δύο ακόμη. Φοβερός βιολιστής, άλλο πράγμα. Του είχα ζητήσει να έρθει στο σχήμα, όμως έτρεχε με διάφορα. Κατά καιρούς όταν χρειάζομαι κάτι τον ψάχνω. Μακάρι να έρθει μαζί μας, πάντα έχω θέση για αυτόν.
Και στα πλήκτρα πήρα τον Παντελή τον Ματσούκα, τον όποιο τον είχα στον ΟΤΕ. Εκπληκτικό παιδί, πολύ καλός μουσικός. Διαβάζει. Του έδωσα παρτιτούρες και αμέσως έπαιξε.
Και στα πλήκτρα πήρα τον Παντελή τον Ματσούκα, τον όποιο τον είχα στον ΟΤΕ. Εκπληκτικό παιδί, πολύ καλός μουσικός. Διαβάζει. Του έδωσα παρτιτούρες και αμέσως έπαιξε.
Και έτσι ξεκίνησε να αναδημιουργείται η Λερναία Ύδρα. Με τον Μιχάλη, τον Βαγγέλη και τον Παντελή, κουαρτέτο. Κάναμε τακτικές πρόβες και δεθήκαμε.
Κλείσαμε συναυλία για τον Απρίλη του 2008 και παίρνω μια Αμερικανίδα που είχα στον ΟΤΕ, την Μαριάννα Ζαλένσκι όμποε και φωνητικά, μία πολύ καλή Ρωσίδα βιολίστρια, επίσης από τον ΟΤΕ, κάτι κοπέλες από το Πανεπιστήμιο για φωνητικά, τη Δήμητρα και τη Βίκυ, η Μαριάννα, η Ειρήνη και ο Αλέξανδρος κιθάρα και τραγούδι και κάναμε μία μεγάλη μπάντα, Βig Βand.
Το live ήταν για τα 30 χρόνια Λερναία Ύδρα και έκανα ανοιχτή πρόσκληση σε όλους όσους είχαν περάσει από το σχήμα. Ήρθε ο Ζιώγαλας και είπε το 'Ελεύθερο Πουλί'. O Λάκης Παπαδόπουλος, δεν τραγούδησε όμως μίλησε και του αφιέρωσα μία μπαλάντα το ‘Μακρύς δρόμος’. Είχα γράψει το βιολί και το παίξαμε οι δυο μας με τη βιολίστρια.
 |
| Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Κύτταρο 2008 |
Ήρθαν πολλοί, με σχηματάκια όλοι. Ήρθε ο Σιέρας...ο Γιάννης ο Παχούλης που είχαμε παίξει στη Θεσσαλονική στο λάιβ με τον Γιώργο τον Φιλιππίδη και έπαιξε με τον Ζαφειρέλη, τον Γαβαλά και τον Φωτοδήμο ένα μπλουζ....Είχε μεγάλη επιτυχία και πολύ ζεστή ατμόσφαιρα.
Το τράβήξε το Alpha channel. Το έχουν αρχείο, όταν πεθάνω θα το βγάλουν!! Κλασσική περίπτωση!!(γέλια)
Μετά, πλέον από εκεί και πέρα, αρχίσαμε και κάναμε live.
Γιώργος: Πως έγινε και μπήκε η κόρη σου η Ειρήνη Τριανταφυλλίδη στη Λερναία Ύδρα σαν βασικό μέλος;
Ηρακλής: Στο live του 2008 ήταν η Ειρήνη, ο Αλέξανδρος και η Μαριάννα, αλλά η Ειρήνη σίγα σιγά μπήκε στο σχήμα. Πρώτα ήρθε η Ειρήνη και μετά η Λουίζα. Ήξερε να τραγουδάει, έμαθε και τα ακόρντα...Τα ήξερε τα κομμάτια, τα ακούει χρόνια. Δεν χρειάζεται να έρθει στην πρόβα! Από πάνω τα ακούει και έρχεται και τα παίζει κατευθείαν!! (γέλια). Οπότε, πήρε και κομμάτια να τραγουδήσει.
 |
| Ειρήνη Τριανταφυλλίδη, Αντίθεση 21/03/2015 |
Γιώργος: Έδωσε νέα πνοή κατά τη γνώμη μου.
Ηρακλής: Νέα πνοή βέβαια, χώρια που έχει φοβερές εμπνεύσεις. Πολλές αλλαγές οφείλονται στην Ειρήνη. Γιατί επεμβαίνει. Τα ξέρει τα κομμάτια, αυτή τα γέννησε που λέει ο λόγος!! Τα ξέρει και μας κατευθύνει, εγώ δεν μιλάω, άσε να αποφασίσουν οι νέοι!
"Στίγμα της Ανατολής"
Είναι και καλή μουσικός. Έχει τη Noriana, τραγουδάει jazz και παίζεi μπάσο jazz, έπαιζε με ένα κιθαρίστα και ένα πιανίστα σαν τρίο. Μετά τραγουδούσε σε ένα άλλο σχήμα με ακορντεόν και όρθιο μπάσο, δύο κιθάρες, πολύ ωραίο σχήμα και αυτό. Παίζει επίσης με ένα κουαρτέτο εγχόρδων αλλά το κορυφαίο είναι τα δικά της τραγούδια. Ένα τραγούδι το κάνει μόνο με φωνή. Χτυπάει το ρυθμό με τα χείλη και κάνει τα φωνητικά, το ‘Καλέ ουρανέ’, είναι φοβερό.
Στη Λερναία Ύδρα, με το που μπήκε η Ειρήνη άλλαξε το σκηνικό. Έχει πάρει και το χρώμα, γιατί λαούτο παίζει πολύ καλό, παίζει φυσαρμόνικα καλή και στα φωνητικά το ιδιαίτερο της, είναι ότι ακούει ένα κομμάτι που έχει πρώτη και δεύτερη φωνή και έρχεται και μπαίνει τρίτη κατευθείαν χωρίς να ξέρει ή μπορεί επάνω στο φωνητικό, να κάνει κάτι άλλο που θα είναι μέσα, χωρίς να χάνει νότα. Είναι φοβερή σε αυτά, καλύτερη από ‘μένα!
 |
| Ειρήνη Τριανταφυλλίδη, Βαγγέλης Ευσταθίου, Λουίζα Καλονά Αντίθεση 06/02/2016 |
Γιώργος: Μία πολύ καλή προσθήκη επίσης, ήταν αυτή της Λουίζας Καλονά στο βιολί. Πως ήρθε στο σχήμα;
Ηρακλής: Κάποια στίγμη λίγο πριν σταματήσει ο Παντελής, ήρθε η Λουίζα, η οποία έχει επίσης εκπληκτική φωνή. Κάνει άψογα φωνητικά.
Ήταν πολύ μελετηρή κοπέλα. Παρόλο που δούλευε, κατάφερνε και είχε μια συνέπεια με το σχήμα και κάποια στιγμή που έμενε κοντά μας, κάναμε πιο τακτικές πρόβες. Δημιουργήθηκε το ρεπερτόριο. Ήταν μέσα! Παίξαμε στην Αντίθεση πόσες φορές με τη Λουίζα.
Ήταν πολύ μελετηρή κοπέλα. Παρόλο που δούλευε, κατάφερνε και είχε μια συνέπεια με το σχήμα και κάποια στιγμή που έμενε κοντά μας, κάναμε πιο τακτικές πρόβες. Δημιουργήθηκε το ρεπερτόριο. Ήταν μέσα! Παίξαμε στην Αντίθεση πόσες φορές με τη Λουίζα.
 |
| Λουίζα Καλονά, Αντίθεση 21/03/2015 |
Μετά σταμάτησε τελείως ο Παντελής, αφού δεν είχε το χρόνο το παιδί και τον φέραμε μόνο στην Αντίθεση για ειδικό live, τιμητικό!
 |
| Παντελής Ματσούκας, Ηρακλής, Ειρήνη Τριανταφυλλίδη, Βαγγέλης Ευσταθίου, Λουίζα Καλονά, Μιχάλης Νικολαΐδης Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Αντίθεση 21/03/2015 |
Το τελευταίο live που κάναμε με τη Λουίζα, ήταν στο 1ο Progressive Festival της Αντίθεσης στο Γαλάτσι το 2016. Έφευγε συχνά στο εξωτερικό εκείνη την περίοδο.
Κάποια στιγμή το σταμάτησα βέβαια, γιατί δεν με έκφραζε, παρόλο που περνούσα μέσα και αυτά που ήθελα, τα ιδεολογικά, με τρόπο χιουμοριστικό.
Μου λέει ‘Σε ένα διήγημα στο ‘9’ έχει την υπογραφή σου, εσύ είσαι αυτός; Δεν διαβάζω τέτοια, αλλά επειδή είδα όνομα σου, κάθησα και το διάβασα. Είναι φοβερό! Έχεις κι άλλα;!’ ‘Όσα θέλεις!, του λέω. ‘Ελα, θα σου κάνουμε βιβλίο!’.
Και όπως το διαπιστώνω τώρα από τις κινήσεις που έχουν γίνει, από τη δουλειά που γίνεται πίσω από τα live, τη βοήθεια των συγκροτημάτων, τα διάφορα φεστιβάλ, που όπου μας καλούσατε συμμετείχαμε, γιατί όταν μας καλείτε είμαστε πάντα παρόντες, η Αντίθεση έγινε πλέον το σπίτι μας.
"Η ζωή είναι ένα παιχνίδι"
Έγω είχα γνωριστεί από πριν, μέσω της Αντίθεσης, εσύ μας γνώρισες, με τον Νικόλα τον Νικολόπουλο. Ήδη τον είχα ακούσει.
Το δικό μου θέμα ήταν ότι ήθελα έναν πολυοργανοπαίκτη μαζί μου, να είμαστε δύο για να μπορούμε να κάνουμε παιχνίδι και ο Νίκος ήταν ιδανικός.
 |
| Νικόλας Νικολόπουλος, Ηρακλής Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Αντίθεση 13/05/2017 |
Έπαιζε όμως σε δύο γκρουπ, ήταν και δάσκαλος μουσικής και σκεφτόμουν πως δεν θα προλαβαίνει. Και πάνω στη συζήτηση στο φεστιβάλ, του λέω 'Μακάρι να είχα έναν σαν και εσένα στο γκρουπ' και μόλις το είπα ο Νίκος χάρηκε!
Το είχε μέσα του και εκείνος! Όπως σκεφτόμουν για αυτόν, έτσι ήθελε και ο ίδιος να παίξει μαζί μας! Έδεσε αμέσως. Όπως κολλάνε οι δύο πόλοι σε ένα μαγνήτη, έτσι κολλήσαμε με τον Νίκο. Φοβερό άτομο, καλό παιδί, συνεπέστατος, μεγάλο ταλέντο, φοβερός μουσικός σε όλα.
Έχω κάποιο υλικό, που σκεφτόμουν να ξαναπαίξω αφότου ήρθε, με ethnic jazz rock που είχαμε παίξει στη Γιουγκοσλαβία, τα οποία κομμάτια, ακόμα και αν τα παίξουμε τώρα, μετα από 20-30 χρόνια, θα γίνει χαμός.
Το άσχημο είναι πως η Ελλάδα δεν μπορεί να σε στηρίξει, να τα παρατήσεις όλα δηλαδή και να ασχοληθείς μόνο με αυτό, ακόμα και αν είναι κορυφαίο αυτό που κάνεις.
"Μια Φυλακή"
Ηρακλής & Λερναία Ύδρα, Αντίθεση 13/05/2017
Γιώργος: Σε γενικές γραμμές, πώς βλέπεις την κοινωνική κατάσταση από το παρελθόν μέχρι σήμερα και την μεταβατική περίοδο της κρίσης;
Ηρακλής: Η κρίση είναι ένα μεγάλο θέμα, που μας αφορά όλους. Η γη, ενώ θα μπορούσε να είναι παράδεισος, καταστρέφεται για κερδοσκοπία και για εξουσία. Έχουν χαθεί όλες οι αξίες, και σκόπιμα. Οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ, είναι όλα ξεπουλημένα και ελεγχόμενα. Είναι στημένο το παιχνίδι από χρόνια, όπως λέω και στο τραγούδι.
8 Φεβρουαρίου 2014
Γιώργος:Να μιλήσουμε όμως για τον Ηρακλή, σαν συγγραφέα και σαν ποιητή, γιατί εκτός από τη μουσική έχεις επίσης συγγραφική και ποιητική δραστηριότητα.
Ηρακλής: Το πρώτο μου βιβλίο ήταν χειρόγραφο, με στίχους τραγουδιών που είχαν κυκλοφορήσει αλλά και πολλών ανέκδοτων και κάποιων ποιημάτων. Το σκιτσάρισε η Μαριάννα και λίγο εγώ. Ένα πολύ ωραίο βιβλιαράκι. Η πρώτη μου έκδοση. Κυκλοφόρησε το 1980.
Πέρα από τα τραγούδια και τα ποιήματα, που έγραφα από πολύ μικρός, το αντικείμενο μου ήταν η φανταστική λογοτεχνία. Είχα μεγάλη κλίση σε αυτόν τον τομέα. Το έψαχνα για χρόνια κι έγραφα από μικρός ιστορίες. Όμως δεν είχα μπει στην διαδικασία να κάνω βιβλίο. Η Μαριάννα με παρότρυνε πάντα σε αυτό.
Στην δεκαετία του 1970, έγραφα σε περιοδικά με ψευδόνυμο. Έγραφα διηγήματα, ευθυμογραφήματα, χρονογραφήματα, ιστορίες μυστηρίου και φαντασίας. Και μπορώ να σου πω, πως είχα περισσότερες οικονομικές απολαβές από αυτό, από ό,τι είχα σαν μουσικός. Έκανα ένα διηγηματάκι, το πήγαινα και με πλήρωνε επί τόπου.
Κάποια στιγμή το σταμάτησα βέβαια, γιατί δεν με έκφραζε, παρόλο που περνούσα μέσα και αυτά που ήθελα, τα ιδεολογικά, με τρόπο χιουμοριστικό.
Με ενδιέφερε μόνο η φανταστική λογοτεχνία.
Γύρω στο 1976, έμαθα μιλώντας με τον Γιώργο τον Ιακωβίδη, τον παραγωγό αμερικάνικων ταινιών, που έμενε απέναντι μου, πως είχε ανοίξει στην ελληνική τηλεόραση, την τότε ΥΕΝΕΔ, ένα project με ταινίες επιστημονικής φαντασίας από Έλληνες συγγραφείς. Μου είπε να του δώσω μία περίληψη, να το καταθέσουμε μήπως γίνει ταινία. Του πήγα τον ‘Πόλεμο των Ζωδίων’-ένα μυθιστόρημα το οποίο δεν το είχα τελειώσει και ούτε ακόμα το έχω-το οποίο εγκρίθηκε!
΄Πάρε μολύβι και χαρτί' μου λέει και μου έδειξε πως από βιβλίο μπορώ να το κάνω σενάριο.
Αρχίζω να το δουλεύω λοιπόν, τον ρωτούσα και στην πορεία διάφορα τεχνικά περί σεναρίων, μέχρι που μετά από λίγες μέρες με παίρνει και μου λέει ότι ακυρώθηκε όλο το project λόγω εσωτερικών προβλημάτων της τηλεόρασης. Και έμεινε στον αέρα η ταινία!
Το πρώτο μυθιστόρημα που εκδόθηκε ήταν ‘Ο Ονειροταξιδευτής’, το 2004. Τότε είχα απογοητευτεί από τους εκδότες, γιατί δεν βοηθούσαν τους συγγραφείς. Κοιτούσαν να τα αρπάξουν, είχαν οφέλη, έπαιρναν ατέλεια χάρτου, επιδοτήσεις...για την ποίηση; Όποια ποιητική συλλογή βλέπεις, τα έχει ακουμπήσει χοντρά ο ποιητής για να βγει.
Πληρωνόντουσαν μετρητοίς από τον ποιητή, έπαιρναν και την επιδότηση από το κράτος, αγόραζε ο ποιητής και τα περισσότερα βιβλία και εκείνοι κρατούσαν ένα στοκ και καλά πως έκδοσαν ποίηση.
Έκανα δυο προσπάθειες σε εκδότες που έβγαζαν φανταστική λογοτεχνία αλλά δεν είδα απήχηση και σκεφτόμουν να κάνω αυτοέκδοση και ό,τι γίνει!
Τυχαίνει τότε και βρισκόμαστε στην ΕΜΣΕ(Ένωση Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος), όπου ήμασταν και οι δύο μέλη, με τον Αντώνη τον Παπαϊωάννου, ο οποίος είναι και ο ίδιος στιχουργός και συγγραφέας. Είχε ένα δικό του εκδοτικό οίκο και πάνω στην κουβέντα μου ζήτησε να του δείξω τι γράφω. Του άρεσε ο τρόπος που έγραφα, όμως παραδέχτηκε πως του ήταν άγνωστο το είδος και καθυστερούσε να το εκδόσει.
Εν τω μεταξύ, εγώ το δούλευα. Είχα φτιάξει μέχρι και το εξώφυλλο και σκεφτόμουν να το βγάλω τελικά μόνος. Πηγαίνει τότε ο Παπαϊωάννου στο Φεστιβάλ της Δράμας, όπου συναντάει τον Γκαϊφύλλια. ‘Έχεις βιβλίο του Ηρακλή, του λέει, 'και δεν το έχεις εκδόσει ακόμα;! Δεν χρειάζεται ούτε να το διαβάσεις, βγάλ’το με κλειστά μάτια!’ Και ήρθε πίσω και έγινε η έκδοση!
Είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας μυθιστορημάτων. Ακολουθεί το 2014, μία συλλογή από νουβέλες φανταστικής λογοτεχνίας, με τίτλο ‘GIGAN Το δίκιο του ισχυρού’ από την ΕΜΣΕ .
Είναι το πρώτο βιβλίο μιας τριλογίας μυθιστορημάτων. Ακολουθεί το 2014, μία συλλογή από νουβέλες φανταστικής λογοτεχνίας, με τίτλο ‘GIGAN Το δίκιο του ισχυρού’ από την ΕΜΣΕ .
Η συλλογή ‘Gigan’ τώρα πώς βγήκε. Δημοσιεύτηκαν κάποιες νουβέλες μου στο '9' της Ελευθεροτυπίας. Εκδότης ήταν ο Άγγελος Μαστοράκης, ο οποίος και αυτός μας έχει φύγει τώρα....Με τον Άγγελο, στην περίοδο της Πλάκας, αρχές Λερναίας Ύδρας ’73-΄74, κάναμε παρεά.
Έκανε ηχοληψία στον Σαββόπουλο. Ήξερε και πνευστά. Τελειώνοντας το βράδυ αργά, αφού παίζαμε στην 5η εποχή, φεύγαμε όλοι μαζί παρέα, ο Άγγελος, ο Θεολόγος, ο Μαγκλάρας, όλοι όσοι ήμασταν εκεί, και πηγαίναμε από Πλάκα με τα πόδια στο Σύνταγμα. Πίναμε καφέ 5 η ώρα το πρωί, συζητούσαμε και μετά με τα πόδια, πηγαίναμε προς τα πάνω. Με τον Μαγκλάρα πηγαίναμε με τα πόδια στο Γουδί!
 |
| Άγγελος Μαστοράκης Στιγμιότυπο από την ταινιά 'Αλδεβαράν'(1975) |
Αυτό το δρομολόγιο ήτανε σταθερό. Συνήθως ήμασταν πέντε με δέκα άτομα και στον δρόμο πάντα κάναμε πηγαδάκια. Και καταλήγαμε να πηγαίνουμε εγώ με τον Άγγελο, γιατί του έλεγα τις ιστορίες που γράφω. Ο Άγγελος εν τω μεταξύ, έχει κάνει πολλές μεταφράσεις σε βίβλια επιστημονικής φαντασίας, ήταν πρόεδρος στη λέσχη επιστημονικής φαντασίας και είχε κάνει ένα περιοδικό το ‘NOVA’. Δεν τα γνώριζα αυτά, πολύ αργότερα τα έμαθα.
Έρχόταν πάντα και μου έλεγε ‘Τι γράφεις, τι γράφεις τώρα;!’ Υπήρχαν φορές που οι ιστορίες μου, του θύμιζαν κάποιο αγγλικό βιβλίο που είχε διαβάσει και μου έλεγε τους ξένους τίτλους! Έγώ δεν καταλάβαινα τίποτα, δεν ήξερα αγγλικά! 'Δεν μπορεί! Ξέρεις αγγλικά', μου έλεγε, 'και δεν μας το λες!’. Πάντα μου ζητούσε να του γράψω για το ‘9’, και του είχα δώσει το Δ’ Υποδιεύθυντης’ και το ‘Orexon’. Όταν εκδόθηκε το ‘Orexon’, μου τηλεφώνησε ο Γλέζος ο Γιάννης, ο πρόεδρος της ΕΜΣΕ.
Μου λέει ‘Σε ένα διήγημα στο ‘9’ έχει την υπογραφή σου, εσύ είσαι αυτός; Δεν διαβάζω τέτοια, αλλά επειδή είδα όνομα σου, κάθησα και το διάβασα. Είναι φοβερό! Έχεις κι άλλα;!’ ‘Όσα θέλεις!, του λέω. ‘Ελα, θα σου κάνουμε βιβλίο!’.
Στη συνέχεια, το 2015 εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, το ‘Θέλω να σε βοηθήσω μα δεν μπορείς να με καταλάβεις’, από τις εκδόσεις Γόρδιος, όπως και η ποιητική συλλογή ‘Φυγάδες εραστές’ το 2017. Στο Γορδιο ειναι εκδότης ο Θόδωρος ο Σωσάνογλου, με τον οποίο γνωριζόμαστε από πολύ παλιά. Κάνει περισσότερο ιστορικά μυθιστορήματα. Δούλευε ένας φίλος μου εκεί και πήγαινα για καφέ και συζητούσαμε. Τον ρώτησα, κυρίως για να κάνω αυτοέκδοση, και προσφέρθηκε να το εκδόσει για να με γλυτώσει από την τεράστια ταλαιπωρία με τα γραφειοκρατικά.
Τώρα ετοιμάζω το τρίτο βιβλίο της τριλογίας, το οποίο, ενώ έχει τελείως διαφορετικό στόρυ, κινείται ιδεολογικά προς την εσωτερική αρμονία, όπως και τα προηγούμενα.
Γιώργος: Και για να κλείσουμε, πες μας πώς βλέπεις την προσπάθεια της Αντίθεσης και σαν συμμετέχων αλλά και πώς τη βρήκες όταν ήρθες.
27 Απριλίου 2013
Γιώργος: Και για να κλείσουμε, πες μας πώς βλέπεις την προσπάθεια της Αντίθεσης και σαν συμμετέχων αλλά και πώς τη βρήκες όταν ήρθες.
Ηρακλής: Όταν πρωτογνωριστήκαμε, μου είπες κάτι μέσα από την καρδιά σου. Πως θα ήθελες να είχαμε βρεθεί νωρίτερα.
Τη δεκαετία του ‘90 εγώ είχα χαθεί, με τη μουσική χαλάρωσης, με τον ΟΤΕ και τα υπόλοιπα, και από τη στιγμή που μου είπες ‘Πώς γίνεται, εμείς που προσπαθούμε και βοηθάμε όλη αυτή τη μουσική κίνηση, να μην σε έχουμε βρει νωρίτερα; Πως μας ξέφυγες;!’. Ε, αυτό, ήταν σαν να με πέταξε ξαφνικά επάνω και με έβαλε στο ρετιρέ. Μου έδωσε πολύ μεγάλο θάρρος, δύναμη και ενέργεια.
Και όσο γνωριζόμασταν, έβλεπα όλα τα παιδιά και όλη την κατάσταση. Aπό το πρώτο live που κάναμε, κατάλαβα ότι εδώ είναι κάτι που δεν υπάρχει έξω.
Και επειδή με την ΑΕΤΑ προσπάθούσαμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο, μου δημιουργήθηκε η ελπίδα. Εδώ δεν είμαστε ξεκρέμαστοι, υπάρχει ελπίδα και συνέχεια πλέον.
Και επειδή με την ΑΕΤΑ προσπάθούσαμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο, μου δημιουργήθηκε η ελπίδα. Εδώ δεν είμαστε ξεκρέμαστοι, υπάρχει ελπίδα και συνέχεια πλέον.
Και όπως το διαπιστώνω τώρα από τις κινήσεις που έχουν γίνει, από τη δουλειά που γίνεται πίσω από τα live, τη βοήθεια των συγκροτημάτων, τα διάφορα φεστιβάλ, που όπου μας καλούσατε συμμετείχαμε, γιατί όταν μας καλείτε είμαστε πάντα παρόντες, η Αντίθεση έγινε πλέον το σπίτι μας.
Και να μην παίξουμε πουθενά, μόνο στην Αντίθεση να παίξουμε μας αρκεί.
Mε τα παιδιά που έχουμε συζητήσει πολλές φορές, έτσι και αλλιώς σαν δουλειά δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Να πεις ότι είναι η δουλειά μου και όπου με φωνάζουν θα παίζω.
Τα μαγαζιά κοιτάνε να κάνουν καμιά αρπαχτή να κονομήσουν. Ακολουθούν λάθος δρόμο.
Δηλαδή όταν κάνεις ένα μαγαζί και ρωτάς τον μουσικό πόσα άτομα θα φέρει, τζάμπα το έκανες το μαγαζί. Πρέπει να αγαπάς αυτό που κάνεις, να έχεις την έμπνευση να φέρεις εσύ τον κόσμο, άσχετα με το αν έρθει κόσμος από τους μουσικούς ή όχι.
Πρέπει να το αγαπάς και να έχεις τρέλα με αυτό, αλλιώς άλλαξε επάγγελμα.
Γιώργος: Από ό,τι καταλαβαίνω μπορεί να καθόμασταν μέρες ακόμα και να τα λέγαμε. Θα είμαστε εδώ, και για τη μουσική συνέχεια αλλά και για όλα τα υπόλοιπα.
Συντακτική ομάδα Αντίθεση 21 και 22 Νοεμβρίου 2017
Συντακτική ομάδα Αντίθεση 21 και 22 Νοεμβρίου 2017
